Μαζί Σου Κι Ας Πεθάνω (The Little Death) **1/2***
Αυστραλία, 2014, Έγχρωμο
Σκηνοθεσία: Josh Lawson
Πρωταγωνιστούν: Bojana Novakovic, Damon Herriman, Josh Lawson
Διάρκεια: 98’
Πέντε ζευγάρια της διπλανής πόρτας ζουν με διαφορετικό τρόπο το τι σημαίνει ανεκπλήρωτη σεξουαλική φαντασίωση. Προσπαθώντας να καταρρίψουν τα ταμπού και να αφήσουν πίσω τους την απορία του πως θα ήταν αν αυτές οι «ανώμαλες» φαντασιώσεις πραγματοποιούνται, επιχειρούν να κάνουν το μεγάλο βήμα. Τα προβλήματα που θα συναντήσουν, θα είναι που θα φέρουν και τον κωμικοτραγικό τόνο. Εκεί που θα έπρεπε να σοβαρεύει, προσπαθεί να κάνει (ενίοτε σπαρταριστό) χιούμορ, ενώ εκεί που θα έπρεπε να φανεί ξεδιάντροπη την πιάνει η σεμνοτυφία της. Σκόρπιες καλές ιδέες φυσικά και υπάρχουν, αλλά το αποτέλεσμα τείνει προς το «ευχάριστη», χωρίς να συνοδεύεται από το «έκπληξη». Αν θέλετε κάτι ανάλαφρο, φυσικά και τιμάτε, θα το ευχαριστηθείτε. Αν ψάχνετε μια πιο βαθιά αντιμετώπιση του όλου θέματος, υπάρχει και το Conspirators of Pleasure του Jan Svankmajer.
Σκοτεινός Τόπος (Dark Places) *****
ΗΠΑ, 2015, Έγχρωμο
Σκηνοθεσία: Gilles Paquet-Brenner
Πρωταγωνιστούν: Charlize Theron, Chloë Grace Moretz, Christina Hendricks
Διάρκεια: 104’
Η Libby πριν από 25 χρόνια είδε την οικογένειά της να σφαγιάζεται και αναγκάστηκε να καταθέσει κατά του αδερφού της στο δικαστήριο. Προβληματισμένη για το τι πραγματικά συνέβη, αναζητεί εκ νέου την αλήθεια: έρχεται σε επαφή με μια μυστική οργάνωση ερευνητών που αναζητούν την αλήθεια πίσω από μακάβριες υποθέσεις. Η Libby θα χρειαστεί να ανατρέξει στο παρελθόν και να θυμηθεί σκοτεινές λεπτομέρειες που έχει θάψει για χρόνια. Αν και η πλοκή από μόνη της έχει αρκετές ανατροπές και σασπένς ώστε να ικανοποιήσει το φιλοθεάμον κοινό, η ταινία δεν έχει το ρυθμό ή τη σκηνοθετική ευφυΐα του Κοριτσιού Που Εξαφανίστηκε, ούτε όμως και την ανάδειξη της πιο «μαύρης» χιουμοριστικής πλευράς του ομώνυμου βιβλίου της Gillian Flynn.
Magic Mike XXL *1/2****
ΗΠΑ, 2015, Έγχρωμο
Σκηνοθεσία: Gregory Jacobs
Πρωταγωνιστούν: Channing Tatum, Amber Heard, Elizabeth Banks
Διάρκεια: 115’
Αφού εγκατέλειψε την καριέρα του ως στρίπερ, ο Mike κατάλαβε πως η ζωή δεν είναι όπως την είχε φανταστεί στο παρελθόν. Του λείπουν εκείνες οι ένδοξες μέρες που αξιοποιούσε καθημερινά το πάθος του. Ανακαλύπτει πως και οι πρώην σύντροφοί του στο επάγγελμα αποφασίζουν να αποσυρθούν, αλλά πριν αποχωρήσουν, θα πραγματοποιήσουν μια τελευταία, ένδοξη παράσταση. Φαντασμαγορικό, δε λέω, αλλά από τη μια αποκρύπτει το ταλέντο του Channing Tatum ο οποίος μετά το Foxcatcher είχε δώσει υποσχέσεις ανοδικής συνέχειας και από την άλλη δεν εμβαθύνει καθόλου στους χαρακτήρες, περιορίζοντάς τους σε ταλαντούχους αλλά κενούς ακροβάτες. Όσο και να χρειάζεται η διασκέδαση, σε ορισμένες περιπτώσεις πρέπει να έχει και ένα υπόβαθρο για να μείνει στο μυαλό, ή τουλάχιστον να απευθύνεται σε όλο το κοινό εξίσου και όχι μόνο στο θηλυκό φύλο.
Amy: Το Κορίτσι Πίσω Από Το Όνομα (Amy)
Ηνωμένο Βασίλειο, 2015, Έγχρωμο
Σκηνοθεσία: Asif Kapadia
Διάρκεια: 128’
Ο Asif Kapadia, δημιουργός του ντοκιμαντέρ Senna, αυτή τη φορά καταπιάνεται με ένα άλλο αδικοχαμένο (για διαφορετικούς λόγους) άτομο που απασχόλησε το ευρύ κοινό: την Amy Winehouse. Από τη μια επιτυχημένη μουσικός με εμφανές ταλέντο και εκπληκτική φωνή, από την άλλη ένας άνθρωπος που πάλευε με τους εσωτερικούς του δαίμονες και τις εξαρτήσεις του, χωρίς ποτέ να καταφέρει να τους νικήσει. Άρτιο στην εκτέλεση, αλλά έρχομαι να αναρωτηθώ: για προσωπικότητες όπως ο Kurt Cobain, ο Ian Curtis, ο Senna, ακόμα και ο George Harrison χρειάστηκε να περάσουν αρκετά χρόνια έως ότου σκηνοθετηθεί κάποιο ντοκιμαντέρ για τη ζωή τους. Μήπως το σύντομο (αναλογικά μιλώντας) διάστημα δημιουργίας του μετά το θάνατό της καλλιτέχνιδος υποδηλώνει και κάποια «πίεση» cash-in από οπαδούς ή μια βιασύνη στη δημιουργία θρύλων;
Η Αυτοκρατορία των Αισθήσεων (Ai no korîda)
Ιαπωνία, Γαλλία, 1976, Έγχρωμο
Σκηνοθεσία: Nagisha Oshima
Πρωταγωνιστούν: Eiko Matsuda, Tatsuya Fuji, Aoi Nakajima
Διάρκεια: 109’
Παραιτημένη αλλά με νωπές τις μνήμες από την προηγούμενή της ζωή ως πόρνη, η Sada δέχεται τον καθημερινό κοινωνικό παραγκωνισμό, έστω και αν δουλεύει ως υπηρέτρια πλέον. Ο Kichizo, σύζυγος της «αφεντικίνας» της, εκδηλώνει το ερωτικό του ενδιαφέρον γι’ αυτήν και έτσι ξεκινά ο δεσμός τους. Ένας δεσμός που τα ζωώδη ένστικτα μπλέκονται με τα συναισθήματα, μέχρι τα όρια να καταστούν δυσδιάκριτα σε ένα διακαές παιχνίδι λαγνείας. Κάπου ανάμεσα στο πάθος και τη διαστροφή, την τρυφερότητα και τη σοβαρή κοινωνική άποψη, την λογική και την οργασμική παράνοια, ο Nagisha Oshima το 1976 σκηνοθέτησε μια ελεγεία για τον άνευ όρων έρωτα και την πρωτόγονη λίμπιντο. Προκλητικός, κατηγορημένος για πορνογραφία, βλάσφημος και συνάμα ρεαλιστής, κατάφερε να μιλήσει με πρωτοφανή καθώς και απόλυτα αισθαντικό τρόπο για τις αθέατες πλευρές των καταραμένων σχέσεων και να παρομοιάσει το υποσυνείδητο με ένα διαρκές παιχνίδι κατάρριψης ταμπού.
Μακρύ Καυτό Καλοκαίρι (The Long, Hot Summer)
ΗΠΑ, 1958, Έγχρωμο
Σκηνοθεσία: Martin Ritt
Πρωταγωνιστούν: Paul Newman, Joanne Woodward, Anthony Franciosa
Διάρκεια: 115’
Απογοητευμένος από τη ζωή του, ο εύπορος Will οδηγείται στο συμπέρασμα πως τα παιδιά του δεν είναι άξια να αναλάβουν τις πολυάριθμες επιχειρήσεις του πατέρα τους. ο γιός του είναι τεμπέλης, η κόρη του δεν έχει καταφέρει ακόμα να παντρευτεί και φλερτάρει με έναν νεαρό που του λείπει το τσαγανό. Στη μικρή πόλη του Μισισίπη –όπου και μένουν- φτάνει ο Ben, ένας γοητευτικός νεαρός με τη φήμη του πυρομανή πατέρα του να τον ακολουθεί. Ο Will στο πρόσωπο αυτού του νεαρού θα αναγνωρίσει τον ικανότερο μελλοντικό συνεχιστή του μόχθου του. Ο Paul Newman είναι ο κύριος πόλος έλξης σε αυτή τη (σχετικά αγνοημένη) ταινία. Μάλιστα, η ερμηνεία του είχε βραβευτεί στο Φεστιβάλ των Καννών εκείνη τη χρονιά, ενώ σε δεύτερο ρόλο βλέπουμε και τον τιτάνα Orson Welles. Αν είστε fans τους και σας λείπει ο αμερικάνικος κινηματογράφος της συγκεκριμένης εποχής, σε συνδυασμό με το αίσθημα που προσφέρει ο θερινός κινηματογράφου, επενδύστε
