Σ Τ Ι Σ Τ Ρ Ε Ι Σ Ε Κ Λ Ε Κ Τ Ε Σ
του Ρώμου Φιλύρα
Την ευτυχία πρώτη φορά τη νιώθω,
στο πλάι σας το γλυκό κι είστε δικές μου,
αγαπημένες και σ’ εμέ, τον πόθο
και των τριών να δάμαζα, καλές μου.
Αληθινές, γιατ’ είστε, με ποθείτε
και σας ποθώ σαν φυσική αρμονία,
σαν πρωτόπλαστος, σαν Ανταίος, σαν Ήρως,
επάνω απ’ την αντρίκεια μου μανία.
Υγεία μού δίνει η γενναία ορμή σας,
μου πλαταίνει τα στήθη, μ’ αντρειεύει.
κι αν στις κραυγές του Πόθου, στο φιλί σας
ξεχειλούσα, η ιδέα με μαγεύει.
Σαν στοιχείο, απ’ τους δρυμούς που πνέει
πνεύμα του Ανέμου, να χυθώ στις κλίνες,
μαζί σας ένα να γινώ κι οι Ωραίοι
στων Αιώνων να μ’ ανυμνούν τις δίνες.
Τ’ όνειρο της Ζωής Μου, της Ζωής Σας,
ω! να γινόμουν για πολύ κι αιώνια,
ο θρίαμβός μου να ’σαστε, δική σας
η δόξα, που τα χείλη μας –αηδόνια
να μελωδούν παντοτινά κουαρτέτο,
που τίποτα ποτέ να μη χωρέσει
σε ύφος οργίων, λαχανιασμών καρνέτο
φιλί επιγλωσσιτό, χυμών η βρύση.
Κι ύστερα, τη μια χαρωπή φιλία
μια στοργική αγάπη, σφραγισμένη
με φυσική την αίσθηση, ομιλία
που τρέμει, στην ενθύμηση δοσμένη.
