Σ Τ Η Ν Π Ο Λ Η Μ Ο Υ
της Άντειας Φραντζή
Πετάω πάνω απ’ την πόλη μου –
Μόλις χαράζει το φως της
Λιγοστοί διαβάτες κρατούνται απ’ το χέρι.
Tα λουλούδια εισβάλλουν στα βάζα.
Όσα μένουν στη γη ανοίγουν πελώρια
Τα μπουμπούκια σε άνθη.
Πετάω πάνω απ’ την πόλη μου
Με διάφανα φτερά
Προς τη στραφταλιστή θάλασσα.
Περνώ ξυστά πάνω απ’ το κύμα
Γνέφοντας στο κενό.
Ένα παιδί με το κουβαδάκι του γεμάτο νερό
Γεμίζει τη θάλασσα·
Ένα άλλο γκρεμίζει τους λόφους των σκουπιδιών.
Το τραπέζι στρωμένο υποδέχεται την οικογένεια
Κι ένας μουσικός οίστρος αγγίζει τα πηρούνια.
Όλα είναι θαυμαστά
Σ’ αυτό το ποίημα.
