—
Σ Τ Ι Χ Ο Μ Α Ν Τ Ε Ι Α
του Βύρωνα Λεοντάρη
—
Τα ονόματά μας πού και πού μας βλέπουν στο όνειρό τους
ψυχές περιπλανώμενες και δυστυχισμένες
χαμένες σημασίες που τις αποζητούν ακόμα.
Για μια στιγμή θαρρούν πως μας αγγίζουν και έντρομα ξυπνούν
κι ανάβουνε τα παγωμένα φώτα
κι αρχίζουν από μόνα τους να γράφονται και να φωνάζονται
να νοιώσουν έτσι πως υπάρχουν
Γιατί, που τώρα πια φωνές, χαιρετισμών να τα καλούν
να τρέμουν οι ουρανόσκαλες και γεμίζει η γειτονιά λουλούδια
που τώρα δάχτυλα αποχωρισμού να τα χαράζουνε στης νεραντζιάς τη φλούδα
Θα μας ξεχάσουν κάποτε τα ονόματά μας
δε θα μας ξέρουν ούτε στο όνειρό μας
θα ζήσουν μια δική τους ζωή με άλλες σημασίες σε εξώθυρες και εξώφυλλα
βροχές που τα μουσκεύουν δάκρυα και δε θα μας ξέρουν
Εμείς χαμένες σημασίες
κι αυτά ίχνη από ξένα πεπρωμένα
