Σ Ι Ω Π Η Λ Ο Σ Χ Ω Ρ Ι Σ Μ Ο Σ
του Γιάννη Ρίτσου
Ξεκρέμασε τη ζακέτα της δίχως να κλάψει κι έφυγε-
σα να ξεκρέμασε το φεγγάρι απ’ τον καλοκαιριάτικο ουρανό.
Αυτός δεν πίστευε. Περίμενε την ίδια νύχτα,
την άλλη μέρα και την άλλη. Περίμενε.
Σαν κλείσαν δυο βδομάδες, με το γύρισμα του φεγγαριού,
το ‘ξερε πως δε θα ‘ρθει. Μονάχα ο καθρέφτης
έμεινε να θυμάται σαν παράθυρο ανοιχτό
σ’ έναν ουρανό χωρίς φεγγάρι.
Γιατί είχε πάρει μαζί της τη ζακέτα.
«Ανθολογία Γιάννη Ρίτσου», επιλογή Χρύσα Προκοπάκη, εκδόσεις Κέδρος
