—
Ρ Ο Μ Α Ν Τ Ι Κ Ο Σ Μ Ε Χ Ρ Ι Κ Α Κ Ι Α Σ
της Κατερίνας Χανδρινού
—
Βράζει το πρωί να πιει, αντί για άλλο βότανο, ρίζα απ’ το φιλότιμό του. Μιλά τη γλώσσα των εγκαταλειμμένων χωριών του εγκεφάλου του. Των όμορων κλέβει τα σύκα μωβ. Πέφτει απ’ τα σύννεφα παράγοντας μηδενικό πια θόρυβο. Έπειτα τρέχει και σα μωρό γυρνά στα ίδια. Η μέρα, ένα στόμα, ένα μπαούλο μνήμες· ανοίγει και τρίζει. Η ευσέβεια, το επί τόπου, έχουν από καιρό χαθεί. Μια αγάπη τώρα μάρναται επί ματαίω.
Από την ποιητική συλλογή της Κατερίνας Χανδρινού «Γιατί δεν οδηγούν οι ποιητές» που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Sestina
