Κάνει όλο και περισσότερη ψύχρα, νυχτώνει πιο νωρίς, μια φωνή μέσα στο κεφάλι σου λέει «Πάρε τη κουβερτούλα σου κι ένα καλό βιβλίο και χουχούλιασε στον καναπέ». Άκουσε την και διάλεξε κάτι από τις παρακάτω προτάσεις.
Λετισιά – Ivan Jablonka (Πόλις, μετάφραση Χαρά Σκιαδέλλη, 448 σελ.)
Τη νύχτα της 18ης προς 19η Ιανουαρίου 2011, η Λετισιά Περαί απήχθη πενήντα μέτρα από το σπίτι της, πριν καταλήξει μαχαιρωμένη και στραγγαλισμένη. Χρειάστηκαν εβδομάδες για να βρεθεί το πτώμα της. Ήταν δεκαοχτώ χρονών. Ο Ιβάν Ζαμπλονκά συνάντησε τους οικείους της κοπέλας και τους πρωταγωνιστές της δικαστικής έρευνας, και παρακολούθησε τη δίκη του δολοφόνου το 2015. Μελέτησε το εγκληματικό συμβάν σαν ιστορικό αντικείμενο, και τη ζωή της Λετισιά σαν κοινωνικό γεγονός. Ο Ζαμπλονκά μιλάει για «διαλυμένες οικογένειες, παιδιά που υπέφεραν βουβά, νέους που μπήκαν από νωρίς στην αγορά εργασίας, αλλά και τη χώρα στις αρχές του 21ου αιώνα, τη Γαλλία της φτώχειας, των περιαστικών ζωνών, των κοινωνικών ανισοτήτων». Βραβείο Λογοτεχνίας της Le Monde, Βραβείο Μυθιστορήματος Médicis.
Το βιβλίο των ψευδαισθήσεων – Paul Auster (Μεταίχμιο, μετάφραση Ιωάννα Ηλιάδη, 408 σελ.)
Γραμμένο με καθηλωτική ένταση και ακρίβεια, το συγκλονιστικό αυτό μυθιστόρημα καταβυθίζει τον αναγνώστη σε ένα σύμπαν όπου το κωμικό και το τραγικό, η πραγματικότητα και η φαντασία, η βιαιότητα και η τρυφερότητα γίνονται ένα. Ένα παράξενο και τρομακτικό ταξίδι στον γεμάτο σκιές κόσμο του ψέματος, των ψευδαισθήσεων και του απροσδόκητου έρωτα.
Δύο επιστολές για τη ρηχότητα του κακού – Gershom Scholem & Hannah Arendt (Άγρα, Μετάφραση: Παναγιώτης Τσιαμούρας, 96 σελ.)
«Μια Εβραία εναντίον των Εβραίων» : Απλουστεύοντας τη σε υπερβολικό βαθμό, και αυτό ακριβώς έπραξε μεγάλο τμήμα της διεθνούς εβραϊκής κοινότητας, κάπως έτσι θα μπορούσε να συνοψίσει κανείς την οξύτατη πολεμική που ξέσπασε στις αρχές της δεκαετίας του ’60 με αφορμή την έκδοση του Eichmann in Jerusalem: A Report on the Banality of Evil της Χάννα Άρεντ. Ο παλαιός της φίλος Γκέρσομ Σόλεμ, στενός φίλος και συνεργάτης του Βάλτερ Μπένγιαμιν, σιωνιστής και μέγας ειδικός στην Καββάλα και την εβραϊκή παράδοση, αντέδρασε αμέσως με μία επιστολή οξείας κριτικής προς τη Χάννα Άρεντ, και βεβαίως αυτή του απάντησε. Ο επιστολικός τους διάλογος είναι το αντικείμενο του παρόντος βιβλίου, με το όποιο εγκαινιάζεται η σειρά «Δύο επιστολές» των Εκδόσεων Άγρα.
Όσο πιο δυνατά με έδερνε, τόσο πιο δυνατά του τραγουδούσα – Χρήστος Χωμενίδης (Πατάκης, 384 σελ.)
Μέσα από κείµενα µικρότερα και µεγαλύτερα, επίκαιρα αλλά όχι επικαιρικά, που σκιαγραφούν όψεις της πραγµατικότητας ή απογειώνονται προς τη µυθοπλασία, µε θρύψαλα, αναµμένα κάρβουνα και βότσαλα, ο Χρήστος Χωµενίδης αποπειράται µία πρώτη αυτοβιογραφία. Όχι δική του. Όλων µας. «… Το ελληνικό καλοκαίρι µού φαινόταν ανέκαθεν ο µοναδικός ακατάλυτος νόµος µας. Η άσπρη µας πέτρα ξέξασπρη που φωτίζει τον κόσµο και καταργεί τους λεκέδες του. Η διαφανής σαυρούλα που σκαρφαλώνει στο περβάζι. Οι ρόδες των ποδηλάτων που µισοβυθίζονται στην άµµο. Οι αφίσες που προαναγγέλλουν το πανηγύρι του Αγίου Παντελεήµονος και του Σωτήρα. Δηµοτικολαϊκάσυγκροτήµατα πάνω σε πρόχειρα στηµέναικριώµατα στην πλατεία, αρνιά και γουρουνοπούλες που σουβλίζονται απ’ το πρωί, ο παπάς της ενορίας κερνάει το πιο καλό κοψίδι στον εξάδελφό του απ’ την Αστόρια.»
Λουκίνο Βισκόντι: Ο Κόμης του Μιλάνου – συλλογικό (Βακχικόν, 62 σελ.)
14 κριτικά κείμενα για τις ισάριθμες μεγάλου μήκους ταινίες του Κόκκινου Κόμη ή Κόμη του Μιλάνου, όλες τους δοσμένες με την ξεχωριστή εικαστική μάτια του σκηνοθέτη, συνδυασμένη με μια μελοδραματική αντιμετώπιση (με την έννοια εκείνη που ξεκινάει από την όπερα, την άλλη ενασχόλησή του) και που τις κάνει τόσο ιδιαίτερες, πολυεπίπεδες και πάντα απολαυστικές όσες φορές και αν τις βλέπεις. Αρχισυνταξία: Νίνος Φένεκ Μικελίδης, Κωνσταντίνος Μπλάθρας, Νέστορας Πουλάκος. Γράφουν οι: Ανδρέας Τύρος, Νίνος Φένεκ Μικελίδης, Αλέξης Ν. Δερμεντζόγλου, Τάσος Γουδέλης, Θόδωρος Σούμας, Δημήτρης Χαρίτος, Γιάννης Ζουμπουλάκης, Ρόμπυ Εκσιέλ, Κωνσταντίνος Μπλάθρας, Νέστορας Πουλάκος, Γιάγκος Αντίοχος, Δημοσθένης Ξιφιλίνος, Ιφιγένεια Καλαντζή, Γιάννης Γκακίδης.
So long, Marianne – Σταύρος Σταυρόπουλος (Σμίλη, 62 σελ.)
Το ξέρω
Έγινες τραγούδι
Αλλά κάποιοι στίχοι
Περίσσεψαν
Και τους γράφω εδώ
Ο Σταύρος Σταυρόπουλος έχει εκδώσει 20 βιβλία, ποίησης και πεζογραφίας. Τρία απ’ αυτά έχουν μεταφερθεί στο θέατρο.
Uncommon Type: Some Stories – Tom Hanks
Ο αγαπημένος ηθοποιός που ξεχνάει κι ο ίδιος πόσα χρυσά αγαλματίδια Oscar έχει στη συλλογή του, κυκλοφορεί αυτή τη συλλογή με 17 μικρά διηγήματα με πρωταγωνιστές από μετανάστες μέχρι δισεκατομμυριούχους και αποδεικνύει ότι πέρα από ταλαντούχος ηθοποιός δεν πάει πίσω και συγγραφικά.
Endurance: A Year in Space, A Lifetime of Discovery – Scott Kelly
O αστροναύτης της Nasa που κατέχει το ρεκόρ για την μεγαλύτερη διαμονή στο διάστημα καταγράφει σε αυτό το βιβλίο της εμπειρίες του από τα τέσσερα διαστημικά ταξίδια του και το αντίκτυπο που είχαν σε αυτόν σωματικά αλλά και ψυχολογικά.
Leonardo da Vinci – Walter Isaacson
Η βιογραφία ενός από τις πιο πολυσχιδείς δημιουργικά προσωπικότητες της ιστορίας, η ζωή του Leonardo Da Vinci, δια χειρός Walter Isaacson, με το συγγραφέα να αποπειράται να ενώσει αφηγηματικά το νήμα της τέχνης και της επιστήμης στη ζωή του.
The Rooster Bar – John Grisham
O John Grisham έχει χαρακτηριστεί ο «καλύτερος εν ζωή συγγραφέας θρίλερ». Στο νέο του βιβλίο αφηγείται την ιστορία τριών φοιτητών νομικής που συχνάζουν στο Rooster Bar και κάποια στιγμή συνειδητοποιούν ότι είναι θύματα ενός κυκλώματος στο οποίο αναμειγνύεται η σχολή τους.
