Πατινάδα, του Αργύρη Εφταλιώτη

Π Α Τ Ι Ν Α Δ Α

του Αργύρη Εφταλιώτη

Τώρα που η νύχτα πύκνωσε και γέρνει το φεγγάρι

που ένα αγόρι ξαγρυπνάει για το χατίρι σου,

που το σκοτάδι η γης φορεί κι ο ουρανός τη χάρη,

έβγα φεγγαροπρόσωπη στο παραθύρι σου.

Έβγα και γλυκοπότισε λουλούδια μαραμένα,

κι αν έχεις στάλα πονεσιά μες την καρδούλα σου,

λυπήσου με, και δόστηνα σε χείλη διψασμένα,

ν᾿ αναστηθώ σα λούλουδο με τη δροσούλα σου.

Η θάλασσα τη γης φιλάει και τις ιτιές τ᾿ αγέρι,

κι εγώ μονάχα δε φιλώ τα δυο χειλάκια σου,

με χίλια αστέρια ο ουρανός, κι εγώ χωρίς αστέρι,

σκοτάδι η γης, κι εγώ χωρίς τα δυο ματάκια σου!

Κατέβα και περπάτησε, νεράιδα μες τα σκότη,

και μίλησέ μου να θαρρώ πως αναστήθηκα,

πες μου τα λόγια τα γλυκά που πρωτολέει η νιότη,

κι ας αποθάνω ακούγοντας πως αγαπήθηκα.