Τι κοινό έχει ο Τσέχωφ με τον Ιονέσκο; Πού η ρώσικη θεατρική παράδοση συναντά το θέατρο του παραλόγου; Γιατί να πάει κανείς να δει μια παράσταση που ο ίδιος ο σκηνοθέτης αποκαλεί «βιασμό κειμένων»; Ο σκηνοθέτης Έκτορας Μελάνης και η ηθοποιός Ληδα Πλατσή -που έχει και στη δραματουργική επεξεργασία των κειμένων της παράστασης «Oι Tρεις Aδελφες του Iονέσκο Ή τα κορίτσια θέλουν να περνάνε καλά» λύνουν όλες τις απορίες της Popaganda.
Διαβάζοντας Τσέχοφ καταλάβαμε ότι θα μας άρεσε να δούμε τα έργα του από μια κωμική οπτική. Σε πολλά έργα του ανακαλύψαμε ότι υπήρχαν κοινά στοιχεία με το θέατρο του παραλόγου, όπως ότι πολύ συχνά οι ήρωες μιλάνε μόνοι τους γι’ αυτό που τους ταλαιπωρεί. Τα κείμενα λοιπόν του Τσέχωφ δοσμένα και παιγμένα με ένα τρόπο του Ιονέσκο, όσο αυτό γίνεται. Αυτή είναι η κεντρική ιδέα.
Όρθιοι ειναι: Δημήτρης Πρωτογεράκης, Χριστίνα Σιμιτζή, Άννα Παπαδάκη και καθιστοι: Γιούλη Ζαφειρόπουλου, Δημήτρης Αντωνιάδης και Βάσια Λακουμέντα
Η Λήδα Πλατσή και ο Έκτορας Μελάνης έχουν κάνει από κοινού τη δραματουργική επεξεργασία των κειμένων της παράστασης.
Η ιδέα ξεκίνησε στη Σχολή Θεοδοσιάδη ως πλάκα και μετά από κάποιο σημείο φτάσαμε να ανατρέχουμε στα πρωτότυπα γιατί είχαμε ξεχάσει, εμείς οι ίδιοι, εάν όντως είναι έτσι το κείμενο.
Το έργο λοιπόν που δημιουργήσαμε βασίζεται πάρα πολύ στη «Φαλακρή Τραγουδίστρια» κι έχει δάνεια από το «Μάθημα» του Ιονέσκο κι από τον Τσέχωφ έχουμε βασιστεί στις «Τρεις αδερφές», την «Αρκούδα» ενώ υπάρχει αναφορά και στον «Βυσσινόκηπο». Υπάρχει ένα εύρημα στο τέλος που εν μέρει δικαιολογεί για το τι συμβαίνει όλο αυτό.
Ήταν δύσκολο να βρούμε έναν νέο ρυθμό, κωμικό σε όλο αυτό. Αυτό συμβαίνει διότι κι εμείς αλλά και οι ηθοποιοί έχουμε μάθει με ένα συγκεκριμένο τρόπο να αντιμετωπίζουμε τον Τσέχωφ. Μας πήρε λοιπόν πολύ καιρό, χρόνια, για να φτάσει αυτή η ιδέα να γίνει παράσταση. Στην ουσία η ιδέα υπάρχει από το 2001.
Γιώργος Καρατζιώτης και Άννα Παπαδάκη.
Και τραγούδι και πρόζα.
Μην είδατε πουθενά τον Τσέχωφ;
Δεν έχουμε άγχος για το αν θα βγει κάποιος για να πει ότι βεβηλώνουμε τα έργα. Στην πραγματικότητα αυτό ακριβώς πρέπει να πει. Το λέω κι εγώ από μόνος μου, πρόκειται για «βιασμό κειμένων». Εάν δεν το πει, μάλλον υπάρχει πρόβλημα.
Προσεγγίσαμε με τεράστια ασέβεια και συγχρόνως απέραντο σεβασμό αυτά τα κείμενα. Ο λόγος άλλωστε που καταπιαστήκαμε με Τσέχοφ και Ιονέσκο είναι ακριβώς επειδή τους αγαπάμε πολύ.
Έχει πολύ μεγάλη σημασία ο θεατής να έρχεται υποψιασμένος, να ξέρει δηλαδή ότι δεν θα δει το κλασικό ανέβασμα του Τσέχωφ ή του Ιονέσκο αλλά μια παρωδία. Γιατί έτσι δε θα βρεθεί προ εκπλήξεως, θα έχει έρθει να μας δει από επιλογή.
