Σε μία σεζόν που χαρακτηρίστηκε από κάτι για το οποίο δεν κάνει να μιλάμε (ο Μπρούνο), η απονομή των 94ων βραβείων Όσκαρ μάς έδωσε σίγουρα κάτι για το οποίο θα μιλάμε για μέρες. Δυστυχώς αυτό δεν ήταν οι ιστορικές νίκες του Τρόι Κότσουρ στον Β’ ανδρικό για το CODA (έγινε ο πρώτος κωφός άντρας ηθοποιός που κερδίζει Όσκαρ) και της Αριάνα ΝτεΜποζ στον Β’ γυναικείο για το West Side Story (η πρώτη ανοιχτά queer όχι λευκή ερμηνεύτρια που κερδίζει Όσκαρ), ούτε η εναρκτήρια εμφάνιση της Beyonce που τραγούδησε το υποψήφιο τραγούδι “Be Alive” της Μεθόδου των Γουίλιαμς από ένα γήπεδο τένις στο Κόμπτον ως φόρο τιμής στις αδερφές Γουίλιαμς, ούτε ο παθιασμένος λόγος της νικήτριας Τζέσικα Τσαστέιν (Α’ γυναικείος, The Eyes of Tammy Faye) για τη μισαλλοδοξία που κυριαρχεί στη μουδιασμένη Αμερική, ούτε καν η πετσοκομμένη live ερμηνεία του ίδιου του “We Don’t Talk About Bruno” – αναπόφευκτα, η στιγμή που κυριάρχησε και, λίγες ώρες μετά, παραμένει το μοναδικό θέμα συζήτησης είναι η σοκαριστική στιγμή που ο Γουίλ Σμιθ, απηυδισμένος από ένα αστείο του παρουσιαστή Κρις Ροκ εις βάρος της συζύγου του, Τζέιντα Πίνκετ-Σμιθ, όρμησε στη σκηνή και τον χαστούκισε στην πιο ανέλπιστη “I’m Rick James, bitch!” εκδοχή της αληθινής ζωής. Πώς, όμως, φτάσαμε ως εκεί και πώς αντιδρά το Χόλιγουντ σε μια τόσο ξαφνική έκρηξη βίας σε ζωντανή μετάδοση;
Απόψε κάνεις “ντα”
Η χτεσινή απονομή των Όσκαρ ήταν αμφιλεγόμενη για αρκετό καιρό πριν προβληθεί, εξαιτίας των αλλαγών της τηλεμετάδοσης (η αφαίρεση 8 κατηγοριών από το live), και, όπως αποδείχθηκε, καμία νέα ιδέα δεν αρκούσε για να τη σώσει: οι πλάκες που έκαναν οι 3 οικοδέσποινες Έιμι Σούμερ, Γουάντα Σάικς και Ρετζίνα Χολ, ήταν μόνο περιστασιακά πετυχημένες (καλό: το κράξιμο της Σούμερ σε υποψήφιους όπως το Don’t Look Up και το Being the Ricardos, κακό: η μεταμφίεσή της σε Σπάιντερμαν), οι πολυσυζητημένες κομμένες κατηγορίες εντάχθηκαν στη live μετάδοση άγαρμπα, βιαστικά και χωρίς να αναφέρεται το όνομα των κερδισμένων πριν τη μονταρισμένη ομιλία τους και αποφάσεις όπως η τοποθέτηση της πολυαναμενόμενης ερμηνείας του “We Don’t Talk About Bruno” (που ψαλιδίστηκε αχρείαστα με την προσθήκη μιας νέας στροφής από την Megan Thee Stallion) μετά το πρώτο 2ωρο και η παρουσίαση ενός “αφιερώματος” στον Τζέιμς Μποντ από τρεις προσωπικότητες, εεεε, των extreme sports (Κέλι Σλέιτερ, Τόνι Χοκ, Σον Γουάιτ) δεν έκαναν τίποτα για να δικαιολογήσουν ή να βοηθήσουν ένα κουρασμένο format.
Όταν ο Κρις Ροκ βγήκε στη σκηνή για να παρουσιάσει το Όσκαρ ντοκιμαντέρ (που κέρδισε ο Questlove για το Summer of Soul, αλλά που πραγματικά κανείς δεν πρόσεξε), επιδόθηκε σε ένα μίνι stand up που περιελάμβανε ένα αστείο για την Πίνκετ-Σμιθ, που έχει χάσει τα μαλλιά της από αλωπεκία, και το πώς περιμένει να τη δει στο G.I. Jane 2 (αναφορά στην ταινία για την οποία η Ντέμι Μουρ είχε ξυρίσει το κεφάλι της.) Ο Σμιθ, που προηγουμένως είχε γίνει στόχος άλλου αστείου από τις οικοδέσποινες για τον ανοιχτό γάμο του, γέλασε, αλλά η γυναίκα του, που το 2016 είχε δεχτεί πάλι κοροϊδευτικό σχόλιο από τον Ροκ σε άλλη οσκαρική απονομή, φάνηκε δυσαρεστημένη. Τότε ο Σμιθ σηκώθηκε, προχώρησε προς τη σκηνή και χαστούκισε τον Ροκ, επιστρέφοντας στη θέση του και φωνάζοντας δύο φορές “κράτα το όνομα της γυναίκας μου έξω από το γ******ο στόμα σου”.
Λίγα λεπτά αργότερα, κέρδισε Όσκαρ.
Σίγουρα θα γραφτούν και θα αποκαλυφθούν πολλά μόλις η κινηματογραφική βιομηχανία συνέλθει από το αχαλίνωτο παρτάρισμα της Κυριακής (το Χόλιγουντ δεν φάνηκε να ταρακουνιέται και πολύ από το συμβάν), όμως η απρόβλεπτη, αψυχολόγητη αντίδραση ενός κοσμαγάπητου και σχετικά controversy-free αειθαλούς σούπερ σταρ στη μεγαλύτερη βραδιά της καριέρας του αποτελεί ένα τρομερά ενδιαφέρον ερωτηματικό. Ο Ροκ, φανερά εμβρόντητος, κατάφερε να ολοκληρώσει την παρουσίαση της κατηγορίας του, και στο αμέσως επόμενο διαφημιστικό διάλειμμα, αυτόπτες μάρτυρες μέσα στην αίθουσα είδαν τον Σμιθ να σκουπίζει τα μάτια του και να συζητάει με τον Τάιλερ Πέρι, τον Ντένζελ Γουάσινγκτον και την υπεύθυνη επικοινωνίας του, Μέρεντιθ Ο’ Σάλιβαν. Όταν επιβεβαίωσε τα προγνωστικά κερδίζοντας το πρώτο του Όσκαρ για τη Μέθοδο των Γουίλιαμς, παρέλαβε το βραβείο του και δακρυσμένος προσπάθησε να συνδέσει το ξέσπασμά του με την υπερπροστατευτική φύση του οικογενειάρχη που υποδύεται στην ταινία και να το μετασχηματίσει σε κίνηση αγάπης, ζητώντας συγνώμη από την Ακαδημία και του παρευρισκόμενους (αλλά όχι το θύμα της επίθεσής του.) Οι παρευρισκόμενοι τον τίμησαν με ένα όρθιο χειροκρότημα και, κρίνοντας από τα βιντεάκια των πάρτι στα οποία χορεύουν μαζί του, οι συνάδελφοί του τον έχουν ήδη συγχωρήσει. Το ίδιο και η Ακαδημία: μετά από φήμες ότι μπορεί και να του ζητήσει πίσω το Όσκαρ για παραβίαση του κώδικα δεοντολογίας της, τουίταρε ότι δεν υποστηρίζει τη βία και ότι καλό είναι να σταθούμε στα επιτεύγματα των νικητών. Πάντως το κλίμα μοιάζει διχασμένο: η Τίφανι Χάντις επικρότησε την πράξη του, όμως (λευκοί) σκηνοθέτες όπως ο Τζαντ Άπατοου και ο Ρομπ Ράιντερ εξέφρασαν την αποδοκιμασία τους μέσω Twitter. Το μόνο σίγουρο είναι ότι ο Γουόρεν Μπίτι, υπεύθυνος για το προ 5ετίας μπέρδεμα La La Land/Moonlight, δεν χρειάζεται πλέον να νιώθει ως ο μεγαλύτερος ανακατωσούρας σε ζωντανή οσκαρική μετάδοση.
Τα υπόλοιπα βραβεία και οι ζωντανοί θρύλοι
Όπως ήταν αναμενόμενο, το Dune σάρωσε στις τεχνικές κατηγορίες, κερδίζοντας 6 Όσκαρ εκ των οποίων τα περισσότερα απονεμήθηκαν εκτός live. Ανάμεσα στους βραβευθέντες για την ταινία βρίσκεται και ο Χανς Ζίμερ, που κέρδισε για τη μουσική αλλά βρισκόταν στην Ευρώπη λόγω περιοδείας και παρέλαβε μια μινιατούρα που είχε ετοιμάσει για εκείνον η κόρη του, που ήταν σίγουρη για τη νίκη του. Εκτός από το Β’ ανδρικό, το αξιολάτρευτο (και αγαπημένο μας) CODA κέρδισε για το Διασκευασμένο Σενάριό του (νικήτρια η Σον Χέντερ, σκηνοθέτις της ταινίας) και έφυγε με το μεγαλύτερο βραβείο της βραδιάς, εκείνο της Καλύτερης Ταινίας, σηματοδοτώντας μερικές ακόμα πρωτιές: έκανε το Apple TV+ την πρώτη streaming υπηρεσία που κερδίζει Όσκαρ καλύτερης ταινίας (και το Netflix σίγουρα να τρώει το καπέλο του), ενώ έγινε και ο πρώτος ανεξάρτητος τίτλος από το φεστιβάλ του Σάντανς που κερδίζει αυτό το μεγάλο βραβείο. Τα αναμενόμενα βραβεία τους κέρδισαν και η Τζέιν Κάμπιον για τη σκηνοθεσία της Εξουσίας του Σκύλου (η τρίτη γυναίκα στην ιστορία της κατηγορίας), ο Κένεθ Μπράνα για το πρωτότυπο σενάριο του Μπέλφαστ, το Encanto ως κινούμενο σχέδιο, η Billie Eilish και ο Finneas για το τραγούδι του τελευταίου Τζέιμς Μποντ “Νο Τime To Die” και το Cruella για τα κοστούμια της Τζένι Μπέβαν.
Λίγα πράγματα θα μπορούσαν να επισκιάσουν μια επανένωση της κύριας ομάδας του Νονού, αλλά είχε την ατυχία να συμβεί αμέσως μετά το σοκ του χαστουκιού: ο Φράνσις Φορντ Κόπολα, πλαισιωμένος από τον Αλ Πατσίνο και τον Ρόμπερτ Ντε Νίρο, εμφανίστηκαν στη σκηνή με αφορμή την 50ή επέτειο της μικρής, άγνωστης ταινιούλας τους, όμως και αυτό το στιγμιότυπο έμοιαζε άβολο, εφόσον οι δύο ηθοποιοί δεν είπαν κουβέντα. Γενικά η απονομή βασίστηκε αρκετά στα reunions (κάτι που δεν είναι απαραιτήτως κακή ιδέα), με τους ηθοποιούς από ταινίες όπως το Τζούνο (Έλιοτ Πέιτζ, Τζένιφερ Γκάρνερ, Τζ.Κ. Σίμονς), το Οι Λευκοί δεν Μπορούν να Πηδήξουν (Γούντι Χάρελσον, Γουέσλι Σνάιπς, Ρόζι Περέζ) και το Pulp Fiction (Τζον Τραβόλτα, Ούμα Θέρμαν, Σάμιουελ Λ. Τζάκσον – ο τελευταίος είχε βραβευτεί την προηγούμενη μέρα με τιμητικό Όσκαρ για το σύνολο της προσφοράς του) να εμφανίζονται στη σκηνή ως απονεμητές. Η απόλυτη έκπληξη, ωστόσο, έμεινε για το τέλος, όταν η Lady Gaga βγήκε για να ανακοινώσει την τελευταία και σημαντικότερη κατηγορία της βραδιάς συνοδευόμενη από το απόλυτο είδωλο, Λάιζα Μινέλι. Η θρυλική φιγούρα βρισκόταν σε αναπηρικό καροτσάκι και χρειάστηκε τη βοήθεια της Gaga για να ανακοινώσει το νικητή. Σε κάποια φάση, η ποπ σταρ έσκυψε και της ψιθύρισε (αλλά το “έπιασε” το μικρόφωνο) “I got you”, με την Μινέλι να απαντάει “I know”. Ήταν μια θαυμάσια μικροσκοπική στιγμή που χρειαζόταν για να ξεπλύνει το χάος, το μπέρδεμα και τη βία μιας αλλόκοτης βραδιάς.
