Κάτω απ’ τα σύννεφα
είμαστε
διωγμένα πλάσματα
στο νερό τα πόδια
στον αέρα το κεφάλι
πυξίδα η καρδιά
ψάχνοντας να στεριώσει χώμα
Τους γύρους το πνεύμα σβήνει
έτσι γιατί ζει
όταν της μνήμης έρχεται ο ήλιος
ο τόπος που αφήσαμε
με τη νοσταλγία γαλάζιου κρίνου
Κοίτα πως κυκλοδίωκτος
ο θάμνος τρέχει
με το φύσημα μαζί
και παίρνει το βλέμμα
στη μεγάλη στέπα
Κάτω στα σύννεφα
είμαστε
και θέλουμε ν’ ανέβουμε
εκεί παντοτινά να μείνουμε
αστέρια στα μαλλιά
