—
Μ Υ Θ Ι Σ Τ Ο Ρ Η Μ Α
του Τάσου Ζερβού
—
Ανύποπτοι απ’ αγάπη κι από φως
στην πρώτη ενέδρα πέσαμε του ήλιου.
Έτσι ν’ αρχίσει που να συγκινεί. Τις πολιτείες να λέει
που για μια θάλασσα προσεύχονται τα βράδια.
Για φεγγάρια που σε τρεις μέρες πεθαίνουν
κι ανασταίνονται.
Έτσι μια τέτοια αρχή που εύκολα κάπου να καταλήξει.
Ο τόπος έπειτα. Οι λόφοι κι οι σταυροί που θα στηθούν.
Απ’ την αρχή να ξέρει πόσοι θα πεθάνουν
και πόσοι πριν να ‘ρθουν θα ξεχαστούν.
Πέρ’ απ’ τα μονοπάτια εκείνα τα πλαστά των στίχων
με ύφος απλό, χωρίς να κουραστεί
μέσα στο διάλογο, την καθημερινή ομιλία
τη λύπη του εύκολα θα την μεταμορφώνει.
Κι έτσι επιτέλους εύκολα θα προετοιμαστεί η σκηνή
να τελειώνει μια για πάντα με όλον εκείνο
τον όχλο των ιδεών και των πραγμάτων
που επικίνδυνα πληθαίνουν και κινούνται
που από χρόνια συνωθούνται προς την έξοδο…
Έτσι άρχισε. Χωρίς εκείνη την επιλογή των ιδεών
την επαιτεία στις αποχρώσεις και τους ίσκιους.
Χωρίς να περιμένει εκείνους τους θεούς
που φανερώνονται ακανόνιστα. Χωρίς να εκλιπαρεί
τον ήχο της βροχής όταν το φίδι του καλοκαιριού
περνάει στις φλέβες του. Χωρίς να φθείρεται
το σάπιο φως αποκαλύπτοντας…
Αλλ’ όταν ήρθε των ηρώων η σειρά
και φάνηκαν σε συνοδείες ατέλειωτες κι εκφράσεις
να τον κοιτούν από βαθιά μ’ εμπιστοσύνη
σε μια γραμμή προσμένοντας να μπουν ή σ’ ένα δρόμο
να ξαναζωντανέψουν μια στιγμή, έστω αλλαγμένοι,
ήταν η τρίτη νύχτα πια και το κατάλαβε
πως έτσι με τον πόνο των ανθρώπων, με την αλήθεια
που καταπιάστηκε και θέλησε να πει
σε στίχους πάλι ήταν μοιραίο να καταλήξει…
Από «Τα Ποιήματα», εκδόσεις Το Ροδακιό
