Κ Ο Π Ρ Ι Α Σ Τ Ο Κ Ε Φ Α Λ Ι
του Ζωρζ Μπατάιγ
Έχω βρώμικο μυαλό
καγχάζω, μισώ τον ουρανό
Ποιος είμαι εγώ για να φτύσω τις γυμνές
Είναι πικρό να είσαι μέγιστος
Τα μάτια μου είναι σαν παχιά γουρούνια
Η καρδιά μου είναι φτιαγμένη από μαύρο μελάνι
Το όργανό μου είναι ένας νεκρός ήλιος
Τ’ αστέρια έχουν πέσει σε έναν λάκκο δίχως πάτο
Κλαίω και η γλώσσα μου βυθίζεται
Τι σημασία έχει που το άπειρο είναι στρογγυλό
Και κυλά μέσα σε ένα πανέρι με πίτουρα
Αγαπώ τον θάνατο και τον προσκαλώ
στο σφαγείο του Ποντίφικα.
μετάφραση: Σοφία Κωνσταντέλλου
