—
Κ Ο Ι Μ Η Τ Η Ρ Ι Ο
του Χοακίν Πάσος
—
Η βαριεστημένη γη των ανθρώπων που ροχαλίζουν
είναι αυτή που κατοικούν τα φτωχά πουλιά,
οι κότες που τρώνε τις πέτρες
οι κουκουβάγιες που μουγκρίζουν τη νύχτα.
Ένα κελί από άμμο, μια τεφροδόχος από λάσπη
είναι η βαριεστημένη γη των ανθρώπων που ροχαλίζουν.
Ένα μαύρο δοχείο, ένα ξεροπίθαρο,
ένα κάρβουνο, ένα σκατό, μια φλούδα.
Στη βαριεστημένη γη των ανθρώπων που ροχαλίζουν
όπου ζουν τα λυπημένα πουλιά, τα κουφιά πουλιά,
οι πέτρινες καλλιέργειες, τα χωράφια από σκούπες.
Ας προστατεύσουν τα σκαθάρια, ας φροντίσουν τα βατράχια
τον θησαυρό της κοπριάς των φτωχών πουλιών.
Τα άρρωστα πουλιά, τα ντυμένα με ίσκιο,
που κατοικούν τη γη των ανθρώπων που ροχαλίζουν.
Έχω μια θλιβερή ανάμνηση τούτης της γης δίχως ώρες,
το ράμφισμα των πουλιών, αυτή που γκρεμίζεται.
Με νυχτερίδες με καταδιώκει τη νύχτα
ο ορίζοντας της από πηλό και η σελήνη της από χαμόκλαδα.
Στη βαριεστημένη γη των ανθρώπων που ροχαλίζουν
πέτρωσε τ’ όνειρό μου κι ύστερα έγινε σκόνη.
Μετάφραση: Κώστας Βραχνός
