Βογκά η πέτρα η αστραφτερή,
νερό, στο πήδημά σου
κι είναι ένα μάτσο από σπαθιά,
νερό, το ανάστημά σου!
Και γύρω ούτε πουλιού φτερό
ούτε κι άνθος προβαίνει
και μες στο βράσιμο του αφρού
κάθε φωνή σωπαίνει,
μα δώθε στο ανοιχτό το φως,
στο ημέρωμα των βράχων,
μεσ’ απ’ τα χόρτα τ’ αψηλά
το κόασμα των… βατράχων!
