Κ Α Λ Λ Ι Ρ Ο Η
της Ρίτας Μπούμη-Παπά
Σ’ εμένα ο θάνατος δεν άρχισε απ’ τις φτέρνες
με ομοβροντία ρίχτηκε απάνω στην καρδιά μου
γι’ αυτό και σκοτωμένη τον πυρετό μου φύλαξα.
Έτσι ζεστή, δίχως αρρώστια,
με ματωμένα τα φορέματά μου
δίχως να στρέψω πίσω το κεφάλι
προς τις γλυκές τις εκβολές του Αχελώου
που γνώρισαν τα πρώτα μου παιχνίδια,
έφτασα εδώ σ’ αυτή την πύλη
που τη φρουρούν μαρμάρινα σκυλιά.
Οι φίλες μου δεν έμαθαν ποτέ
τη λέξη που ψιθύρισα σαν ξεψυχούσα στο χαντάκι
μηδέ κι εσύ, που ήσουν ο δικός μου!
Μην αφουγκράζεστε τη νύχτα, αγαπημένοι μου,
τώρα η φωνή μου πια δεν έχει λέξεις
σαν να μην ήταν κοριτσιού ποτέ
αλλά του δάσους, των κυμάτων.
Ωστόσο η λησμονιά σας θα με σκότωνε ξανά,
μη με ξεχνάτε.
Αναζητάτε με παντού, το θέλω:
στις άμπελες χτυπώ τα φύλλα μου
στις όχθες τρίζω σαν καλάμι…
