Μέγα το πλήθος το βράδυ της Τρίτης στο Gagarin, όπως άλλωστε συμβαίνει πάντοτε όταν εμφανίζεται ο Jello Biafra – αυτό δεν το λες δα και έκπληξη. Το ανησυχητικό είναι το πώς πυκνώνουν οι αναλογίες του τότε με το τώρα: δεν νομίζω πως όλοι όσοι συνέρρευσαν χτες, μέσα στην Αυγουστιάτικη ζέστη, σε ένα χώρο που τον έχουμε συνδέσει κυρίως με τις χειμωνιάτικες νύχτες μας, το έκαναν μόνο λόγω νοσταλγίας για την παλαιά δόξα του hardcore. Αυτά τα ιδιώματα γνωρίζουν αναβίωση και νέα επικαιρότητα, λόγω της ραγδαίας αναζωπύρωσης των συνθηκών που τα γέννησαν.
Ήταν 1980 όταν δημιουργήθηκαν οι Stress, που άνοιξαν χτες τη συναυλία, η Ελλάδα ήταν κάτι διαφορετικό τότε (κάποιοι το θυμόμαστε, έστω αμυδρά). Πιστεύω πως ο μύθος που συνοδεύει αυτούς και το μοναδικό τους άλμπουμ του 1985, έχει σαφέστατα να κάνει με τη συνέπεια της στάσης τους. Χτες βράδυ το κοινό τους επιβράβευσε με την προσοχή και την αγάπη που σπάνια απολαμβάνει ένα support group – ακόμα κι αν δεν θεωρήσουμε πως ήταν κάτι τέτοιο χτες οι Stress, αυτό το ρόλο τέλος πάντων επιτέλεσαν- και μαζεύτηκε από νωρίς για να τους ακούσει. Άλλωστε η ανασφάλεια κι η αβεβαιότητα για το αύριο την οποία εξέφρασαν τότε, είναι ξανά σημερινή κι ολοδική μας. Και δεν θα ξεχάσω ποτέ πως, τις ταραγμένες εκείνες νύχτες του Δεκέμβρη του 2008, κάποιοι εξ ημών έπαιζαν ξανά και ξανά στα ραδιόφωνα το Athens Burning…
Ήταν 1978 όταν ο Jello Biafra δημιούργησε τους Dead Kennedys, και φοβάμαι πως οι διαφοροποιήσεις στην πραγματικότητα που τους οδήγησε να περιγράψουν την Αμερική με τα χρώματα που το έκαναν, είναι τόσο, μα τόσο ελάχιστες όσο και στον τίτλο του κλασικού τους τραγουδιού – συνθήματος, που στη μπλούζα που φορούσε χτες στη σκηνή ο Jello έγινε Nazi Trumps Fuck Off !
Όπως μας διεκτραγωδούσε ο μυθικός ηγέτης του hardcore ανάμεσα στα τραγούδια, η Αμερική εξακολουθεί να έχει ως βασικό εξαγωγικό της προϊόν τα όπλα και τον πόλεμο, οι ατομικές ελευθερίες βρίσκονται υπό νέο διωγμό (μόνο η τεχνολογία τους έχει αναβαθμιστεί), κι οι αστυνομικοί εξακολουθούν να πυροβολούν με ιδιαίτερη ευκολία όποιον δεν έχει το σωστό χρώμα δέρματος – θυμήθηκα τον μεγάλο Archie Shepp που μου έλεγε πως ο ρατσισμός στην Αμερική έχει φτάσει σε νέα δυσθεώρατα ύψη τα χρόνια που η χώρα έχει τον πρώτο της έγχρωμο πρόεδρο! – κι όσο για τις οικονομικές ανισότητες… καλύτερα να μη μιλήσουμε. Να λοιπόν γιατί τα “California Über Alles”, “Holiday In Cambodia” και φυσικά το “Nazi Punks…” θα μπορούσαν να έχουν γραφτεί μόλις χτες. Και να γιατί το κοινό του Jello Biafra στη χώρα μας μοιάζει να δείχνει τέτοια σταθερότητα – αν όχι και αύξηση. Κι ομολογώ πως χαίρομαι πολύ γι’ αυτό. Νιώθω πολύ πιο δικούς μου όλους αυτούς που χτες το βράδυ εξέπληξαν τον ίδιο τον frontman φωνάζοντας «Φασίστες, Κουφάλες, Έρχονται Κρεμάλες» παρά στους απελπισμένους συμπατριώτες μου που παρακολουθούν απαθώς τις εξελίξεις παραδομένοι στη μοίρα τους.
Χτες ήταν η πρώτη φορά που πέρασα το κατώφλι του Gagarin και δεν βρήκα εκεί το Νίκο με τη βότκα του στο χέρι – ξέρω, κάποιοι πήρατε ήδη την κρυάδα τον Ιούλιο στους Budos. O ίδιος ο Jello Biafra τον αποχαιρέτησε και τον ευχαρίστησε από τη σκηνή. Θα είναι λίγο πιο κρύα τα συναυλιακά μας βράδια αυτό το χειμώνα. Κάποιες απουσίες δεν νομίζω πως μπορούν να ξεπεραστούν…
Δείτε όλο το φωτορεπορτάζ του Μανώλη Τσάφου
Jello για πάντα!
