Ξέρει ότι το φως είναι φτιαγμένο από το καλύτερο μετάξι
ότι έρχεται από ψηλά, από τα πάνω ράφια,
εκεί που φτάνεις μόνο στις μύτες των ποδιών,
από κουτάκια με κλειδιά σε σχήμα καρδούλας
και αρκουδάκια που σου λένε τ’ όνομά σου.
Όποιος αγαπάει τα μικρά τον αγαπάνε τα μεγάλα
και ένας λάκκος με ανθρώπους
παράγει λουλούδια και μέλισσες.
Η ομορφιά νικάει πάντα στο φινάλε.
Όλα είναι άπιαστα και κάπως άχρηστα
σαν Μπράιγ επιγραφές που καίνε.
Ξέρει ότι στο διάλειμμα ορμάνε όλοι για αναψυκτικά
και μπορείς να κάνεις στην ταινία ανεπίτρεπτα πράγματα
χωρίς κανείς να το μάθει.
Ή όταν στρίψεις στη γωνία είναι σαν να μην υπάρχεις.
Κάποια μέρα θα τυλιχτεί με το νήμα από την τσίχλα της
και θα μεταμορφωθεί σε κάτι άλλο,
κάτι δύσκολο.
Μα μέχρι τότε πάντα θα την βρίσκουν.
Θα υπάρξει ένα άλογο κάτω από το παράθυρο,
μια βάρκα στην ομίχλη.
Θα έρθει κάποιος το τελευταίο δευτερόλεπτο.
Θα την πετάξουν άχρηστη στη σωτηρία της.
