Γ Ι Α Τ Ι Α Γ Ρ Υ Π Ν Ω
του Ιωάννη Πολέμη
Δυο γλυκά ματάκια, μάτια ζαφειρένια,
μ’ άνοιξαν πληγή·
κι αγρυπνώ απ’ τον πόνο κι αγρυπνώ απ’ την έννοια
κι απ’ τη συλλογή.
Της νυχτός η πάχνη χάνεται κι εκείνη
όμοια με καπνό·
η αυγή προβάλλει, το φεγγάρι σβήνει,
κι όμως αγρυπνώ.
Αγρυπνώ την ώρα που κρυφοφιλιούνται
τ’ άστρα ζηλευτά,
αγρυπνώ την ώρα που γλυκοκοιμούνται
τα ματάκια αυτά.
Τίνος είν’ τα μάτια; Μη ρωτάς εμένα,
κόρη ευγενική·
σύρε στον καθρέπτη και ζωγραφισμένα
θα τα δεις εκεί.
