—
Φ Ο Ρ Ο Σ Τ Ι Μ Η Σ Σ Τ Ο Ν Ω Κ ΕΑ Ν Ο
του Ρόμπινσον Τζέφερς
—
Το χθεσινό ηλιοβασίλεμα ήταν πανέμορφο –το ξέρω, δεν είναι της μόδας
να μιλώ έτσι, μα πιστεύω πως πράττουμε ανόητα
Όταν αποστρεφόμαστε την υπεράνθρωπη ομορφιά του κόσμου και
σκαλίζουμε το μυαλό μας– καθώς απλωνόταν τελετουργικά
Στον ορίζοντα του ωκεανού, καπνισμένο κεχριμπάρι και απαλό πράσινο,
ροζ και μοβ και βερμιγιόν, μεγάλες σειρές
Από πορφυρά σύννεφα, και τα ροδοπέταλα πάνω απ’ όλα και μέσα σ’
όλα. Μα ο ίδιος ο ωκεανός, σε ψυχρό χρώμα σχιστόλιθου,
Αρνούνταν τη δόξα. Έπειτα είδα ένα ροζ σιντριβάνι να αναβλύζει,
Τον πίδακα κάποιας φάλαινας. Δέκα με δώδεκα φάλαινες, σε βαθιά
νερά μα κοντά στην ακτή, έπαιζαν κι έτριβαν τις μουσούδες τους.
Βούταγαν κι αναδύονταν, υψώνοντας λαμπερούς ροζ στύλους από τον
επίπεδο ωκεανό στον φλογερό ουρανό.
Μετάφραση: Γιώργος Λαμπράκος
