—
Φ Ε Γ Γ Ε Τ Ο Υ
της Τζένης Μαστοράκη
—
Φέγγε του, φέγγε του να περπατεί και πάγωσε, αστροπελέκι που καλά ξεφανερώνει, τον νυσταγμό με τα πολλά του πρόσωπα, φίλυπνα πάθη, το ακαριαίο, κι όσα η τύχη επιλέγει κάποτε,
και σαν βροντή που έδενε τους όρκους, με βιά μετρώντας, μιά το βάθος των πληγών, και μιά την τρομερή τους υγρασία, υπέροχος ζεύει τον μαύρο του ξανά, τον μαύρο του με κλάματα καβαλικεύει, μάτια μου, τι κακό σε βρήκε, τι κακό, σαν την αυγή που τον βυθίζει και τον παίρνει, κι ολάνθιζε, στα υπερώα εραστής, τρελός ψαράς, ονειρευτής κι ονειρεμένος, γλυκά τρομάζοντας, αλαφροΪσκιωτος στα κρύα στενά-
μα φέγγε του να δει και να ‘ρθει.
