Δον Κιχώτης, του Κώστα Ουράνη

Δ Ο Ν  Κ Ι Χ Ω Τ Η Σ

του Κώστα Ουράνη

Ατσάλινος και σοβαρός απάνω στ’ άλογό του

το αχαμνό, του Θερβαντές ο ήρωας περνάει·

και πίσω του, στο στωικό γαϊδούρι του καβάλα,

ο ιπποκόμος του ο χοντρός αγάλια ακολουθάει.

Αιώνες που ξεκίνησε κι αιώνες που διαβαίνει

με σφραγισμένα επίσημα, ερμητικά τα χείλια

και με τα μάτια εκστατικά, το χέρι στο κοντάρι,

πηγαίνοντας στα γαλανά της Χίμαιρας βασίλεια…

Στο πέρασμά του απ’ τους πλατιούς του κόσμου

δρόμους, όσοι

τον συντυχαίνουν, για τρελό τον παίρνουν, τον κοιτάνε,

τον δείχνει ο ένας του αλλουνού – κι ειρωνικά γελάνε.

Ω, ποιητή! παρόμοια στο διάβα σου οι κοινοί

οι ανθρώποι χασκαρίζουνε. Άσε τους να γελάνε:

οι Δον Κιχώτες παν μπροστά κι οι Σάντσοι ακολουθάνε!