Μπορείς να φτιάξεις το ιδανικό line up για ένα φεστιβάλ;

Πώς θα ήταν να έπαιζες μουσική πλάι σε αγαπημένα σου συγκροτήματα και DJs, να έχεις εσύ τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο για την συναυλία που θα συμμετείχες; Ο πιο ιδιαίτερος μουσικός διαγωνισμός διοργανώνεται από το CU και σε ανεβάζει στο stage του Τώρα Κ44 με το line up που έχεις σχεδιάσει ενώ ένας από τους έξι νικητές θα βρεθεί μέχρι την σκηνή του Reworks Festival, στη Θεσσαλονίκη. Οι τυχεροί θα είναι έξι με ισάριθμα CU ONSTAGE events και θα προκύψουν από την ανάδειξη των επικρατέστερων, αρχικά από τριμελή κριτική επιτροπή και έπειτα από ψηφοφορία του κοινού μέσω Facebook.

12 καλλιτέχνες για να ανοίξεις το live τους και άλλοι τόσοι DJs για να παίξουν στο after party συνθέτουν τα «πρόσωπα» του διαγωνισμού ενώ όσοι δηλώσουν συμμετοχή «χτίζουν» το ιδανικό line up όπως το φαντάζονται και πάντοτε το ήθελαν.

http://youtu.be/y-YnTFaa1xo

Ενώ βρισκόμαστε εν αναμονή της 12^ης Μαΐου και της ανακοίνωσης των τριών επικρατέστερων για το 1^οCU ONSTAGE, οκτώ από τους καλλιτέχνες που συμμετέχουν έβαλαν τους εαυτούς τους στη θέση των συμμετεχόντων, έφτιαξαν για την Popaganda το δικό τους ιδανικό line up και μας το παρουσιάζουν.

Last Page (Djs) 

Το δικό μας live μάλλον θα είχε πολλά και διαφορετικά είδη μουσικής. Αρχικά θα βάζαμε οπωσδήποτε ενδιάμεσο dj set από Fatboy Slim γιατί μεγαλώσαμε μαζί του. Για headliners θα διαλέγαμε ό, τι καλύτερο και φρέσκο «πράγμα» παίζει τους τελευταίους μήνες που συνδυάζει και τους δικούς μας ήχους, τους Villagers of Ioannina City. Από τους υπόλοιπους θα βάζαμε 2Pac γιατί ήταν ο μεγαλύτερος ράπερ της γενιάς του –και της δικιάς μας-, τους Icona Pop. Είναι όσο pop πρέπει και γιατί στο «I love it», λένε αυτό που πρέπει. Let it burn (βλέπε τα πάρτι μας). Αν και δεν παίζουμε στα party μας Wipers θα θέλαμε ένα live μαζί τους. Κρίμα που δεν υπάρχουν πια, μας έμαθαν τι σημαίνει σωστή μουσική. Θα φέρναμε και την M.I.A. για να την φωνάζουν όλοι Μία και να μην απαντάει σε κανένα και τέλος τους φίλους μας Baby Guru που έβγαλαν και δισκάρα.

DJ Noiz (Dj) 

Πού να ξεκινάω, μάλλον δε θα χωρούσαν όλοι αυτοί σε ένα live. Από τη μουσική σκηνή της hip hop δε θα μπορούσαν να λείπουν οι Gang Starr, Wu Tang Clan, DJ Premier, The Roots, Boot Camp Click, Mos Def μαζί με Talib Kweli –ή αλλιώς Black Star-, DJ Krush, Beastie Boys, Erykah Badu, N.W.A. (Niggaz Wit Attitudes). Θα έβαζα ακόμη την βασίλισσα της Soul, Aretha Franklin όπως επίσης τους James Brown, Marvin Gaye και Curtis Mayfield. Ενώ δε θα μπορούσε να λείπουν οι Pink Floyd, Rage Against the Machine, Suicidal Tendencies, Jimi Hendrix και Jamiroquai.

Blend Mishkin (Dj) 

Το ιδανικό line up θα ήταν ένα soundclash μεταξύ του Metromedia Sound System με Josey Wales στο μικρόφωνο και του Prince Jammy με τον Ninja Man σε πίσω αυλή σπιτιού με κοινόχρηστο BBQ.

Bombing the Avenue (μπάντα) 

Για το ιδανικό line up θα επιλέγαμε τον Trent Reznor (Nine Inch Nails) για vocalist, τον Joey Castillo των Queens of the Stone Age στα ντραμς, για percussionist θα επιλέγαμε τον Travis Baker (Blink-182). Όσον αφορά στα έγχορδα, ο Rage Against the Machine, Tom Morello θα έπρεπε να έχει τον ρόλο του lead guitarist και η ρυθμική θα πήγαινε στον Wes Borland των Limp Bizkit. Τέλος, για το μπάσο θα ήταν ιδανικός ο Nick Oliveri. Όλους αυτούς θα τους βάζαμε μαζί, σε ένα συγκρότημα.

Flying Lilis Brothers (Djs) 

To concept μας είναι κομματάκι φεστιβαλικό: 3 stages με 7 ονόματα στο καθένα. Στο Wish you Were Here stage θα έμπαιναν όσοι θα θέλαμε να ήταν εδώ.

Ο Μichael Jackson με το History World Tour του ‘97  που o Jacko αποδεικνύει ότι το έχει ακόμα.

Ο Jimmy Hendrix γιατί στις 31 Μαρτίου του ‘67 έβαλε φωτιά στην Stratocaster για το φινάλε του show του στο Astoria του Λονδίνου.

Οι Nirvana όπως ήταν στο Reading το 1992 ένα χρόνο μετά την κυκλοφορία του δίσκου που άλλαξε το ρόκ , είναι ο λόγος που όλοι οι 30άρηδες ροκ μουσικοί της χώρας έπιασαν τα όργανα.

Οι Clash τον Οκτώβρη του 1982 που με το «Combat Rock» στην δισκογραφία τους, η παρέα του Joe Strummer λίγο πριν κάνει το πρώτο επίσημο break της, ανοίγει στο Shea Stadium  της Νέας Υόρκης την περιοδεία των  Who. Δεν είναι το πιο εκρηκτικό live τους αλλά από την ηχογράφηση προκύπτει ένα από τα πιο ολοκληρωμένα.

Από τις dub  / reggae βάσεις του Lee Scratch Perry που ήταν ο αρχικός παραγωγός του Bob Marley, ξεκινάει η βάση της dj κουλτούρας. Το «Νο Woman No Cry» στην live εκτέλεση του 1975 στο Λονδίνο θα αποτελέσει την αφορμή για το εμπορική αποδοχή της reggae στην Αγγλία.

Υπάρχει ένα video στο YouTube που ξεπερνάει τα 3 εκατ. views και δείχνει τον 17χρονο Biggie να κάνει freestyle στην γειτονία Bed Stuy του Brooklyn. 30 δευτερόλεπτα είναι αρκετά για να αποδείξει ότι είναι ο καλύτερος ράπερ ever. Και θα άξιζε σίγουρα μια θέση στον Notorious B.I.G. σε αυτό το stage.

Για το τέλος, έχουν γραφτεί πολλά για τις κακές ημέρες της Amy Winehouse, αλλά όσοι την πέτυχαν σε μέρες που μπορούσε να κρατηθεί στα πόδια της όπως αυτή του Glanstonbury του 2007 θα σέβονται για πάντα το αληθινό μεγαλείο της φωνής της.

Το δεύτερο stage θα ήταν το Best New Music.

Πρώτοι στη λίστα μπαίνουν οι XX. Η ευφυΐα στο τρόπο που έστησε τον ήχο των  XX, o πιτσιρικάς Jamie που κρύβεται πίσω από τα  MPC samples και τα κρουστά ήταν το highlight του περσινού Coachella και ένα από τα live που πρέπει να δει άμεσα κάθε νέος Έλληνας μουσικός ή παραγωγός.

Τα beats του παρόντος και του μέλλοντος σε ένα μυσταγωγικό live από τους ενορχηστρωτές της εγκεφαλικής trap αντεπίθεσης, Lunice x Hudson Mohawke, TNGHT. Μετά την περσινή τους Αμερικάνική περιοδεία κατέληξαν παραγωγοί στο album του Kanye West.

Οι LCD Soundsystem, ο James Murphy  και η παρέα του στο All My Friends είναι ο ορισμός της μεγάλης ανατριχίλας.

Το σημαντικότερο reunion του 2014 είναι εκείνο των Outkast και δε θα έπρεπε να λείπουν από αυτό το stage.

Ο Caribou – Dan Snaith. O μοναδικός μουσικός που ο κάθε του δίσκος είναι πιο ευρηματικός , φρέσκος και καλύτερος από τον προηγούμενο. Για να μην αναφερθούμε στις παρέες του βλ. dj Koze / Four Tet κ.α.

Η Rihanna που είναι better than Beyonce, cooler than Jay Z.

A$AP Rocky / Asap Mob: Το swag και trap ύφος είναι ομολογουμένως λίγο ακραία για τα δεδομένα της εγχώριας εναλλακτικής μουσικής κουλτούρας, αλλά σε παγκόσμιο επίπεδο δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η  Α$ap συμμορία γράφει εκ νέου την ιστορία του hip hop, ακόμα και αν τις λείπει το εκλεπτυσμένο μουσικό background των Jurassic 5 ή των Wu Tang.

Στο τέλος θα υπήρχε και το DJ Stage, αν και δεν είναι καθόλου λειτουργικό να έχεις DJs σε φεστιβαλικές τέντες, αυτή είναι μια εφτάδα all star djs που θα βάζαμε σε έναν κλειστό, άλλοτε σκοτεινό και άλλοτε φωτεινό club μετά τις 02.00.

O μοναδικός DJ που συνδύαζε τόσο αρμονικά την ουσία της τέχνης, ο Larry Levan. Εκπαίδευσε και διασκέδασε κάθε dj που σήμερα είναι επιδραστικός.

Ο Frankie Knuckles που ίσως ο καλύτερος house μαθητής του Levan.

Μάλλον ο καλύτερος disco μαθητής του Levvan, alive and kicking, ο Dj Harvey.

Grandmaster Flash ή Αfrica Bambatta, για μαθήματα breaks  και hip hop ιστορίας.

Ο Laurent Garnier, γιατί είχε και έχει την γαλλική φινέτσα του να αγγίζει και να σπινάρει δίσκους πολύ πριν το περίφημο κίνημα της French Touch.

O οραματιστής και αιώνιος underachiever, Αndrew Weatherall. Του χρωστάει από το acid house κίνημα στα τέλη των 80’s στην Αγγλία μέχρι η σκοτεινή και βραδύκαυστη disco tech των ημερών μας. Τιμή μας που έπαιξε για την βραδιά μας στο Bios πίσω στο 2010.

Ο Dj Alfredo Fiorito γιατί δεν θα μαθαίναμε ποτέ τις λέξεις «Ibiza» και «chill out vibes» αν δεν ήταν αυτός. Και ειδικά τα τελευταία είναι απαραίτητα μετά από κάθε ζόρικο βράδυ.

Θα μπορούσε και θα έπρεπε στην dj λίστα να υπάρχει αφενός το όνομα του Count Matcuki που υπήρξε ο πρώτος Τζαμαικανός superstar dj με δικό του soundsystem στα μέσα του ’60 στο Kingston όπου και ξεκίνησαν όλα, και αφετέρου, το δίδυμο των Jackmaster και Oneman που αποτελούν το μέλλον του ευρωπαϊκού bass/house, ghettotech ,rap djing (μαζί με την Eclairr Fifi), αλλά δεδομένης της εν μέρει διαστρεβλωμένης και σίγουρα λιγότερο εξειδικευμένης γνώσης που διατηρεί το κοινό στην χώρα μας για τις υπηρεσίες του DJ προτιμήσαμε να εστιάσουμε σε αυτούς που τίμησαν ή τιμούν το είδος.

Ινώ Μέη (Dj) 

Το δικό μου «ιδανικό» line up, παρόλο που σε γενικές γραμμές δεν μου αρέσουν τέτοιοι είδους όροι και χαρακτηρισμοί, όπως το «ιδανικό», «καλύτερο», «πιο ψαγμένο» κ.ο.κ., ξεκινά με μια μπάντα που θέλω να δω live εδώ και χρόνια, αλλά ακόμα δεν τα έχω καταφέρει – δεν «συντονιζόμαστε» για κάποιο λόγο -, τους Foo Fighters. Πιστεύω πως θα είναι ιδιαίτεροι δυνατοί και σε open air και ακόμα και με λίγο φως ημέρας – για αρχή -, παρ’ όλα αυτά το «φεστιβάλ μου» το προτιμώ σε κλειστό venue για μάξιμουμ απόλαυση ήχου, όπως το Brixton Academy του Λονδίνου ή το Irving Plaza της Νέας Υόρκης. Συνέχεια με τα δικά μας «παιδιά του ήλιου» Nightstalker, μια εκ των πλέον σημαντικών ελληνικών μπαντών, με εξαιρετικούς δίσκους και πολυάριθμες κομματάρες στο ενεργητικό τους. Τους αγαπώ και τους σέβομαι και δεν το κρύβω. Συνέχεια με το «κόλλημα» που ακούει στο όνομα QOTSA – απόηχο του καλιφορνέζικου desert rock. Νωχελικά, αισθησιακά και πορωτικά συνάμα. Anytime – anywhere. Η ώρα έχει πάει πλέον 22:45 και στη σκηνή ανεβαίνουν οι Mastodon – παλικάρια από τα λίγα – και τα «σαρώνουν» όλα με το «Colony Of Birchmen». Και το επόμενο 55λεπτο είναι γεμάτο μαστοντονικούς «ύμνους». Είναι πλέον μεσάνυχτα και οι «απόλυτοι», για μένα, Deftones ανεβαίνουν στη σκηνή. Από τα καλύτερα live της μέχρι σήμερα ζωής μου ήταν οι Deftones το 2010 στα πλαίσιο του «Diamond Eyes» στο Brixton Academy, πραγματική πανδαισία. Ακουστική και οπτική πανδαισία αποτελούν αδιαμφισβήτητα και οι ζωντανές εμφανίσεις των Nine Inch Nails, οι οποίο πέρα από τον Trent, το χαρακτηριστικό και πολυαγαπημένο (μου) ρεπερτόριο, διαθέτουν και συγκλονιστικό light show! Μέχρι τις 02:30 ο Trent δίνει πόνο και τη σκυτάλη παίρνει στα decks o Laurent Garnier με «The Sound of the Big Babou» και ένα δίωρο DJ set βγαλμένο από τα «ηλεκτρονικά» early 00’s. Και κάπου εδώ έφτασε και η στιγμή του δικού μου σετ. Λατρεύω να παίζω μόνη μου, ωστόσο μου αρέσει η έννοια και η πρόκληση του «back 2 back». Έχω παίξει με συγκεκομμένους ανθρώπους, ανάμεσα τους και ο Brann Dailor των Mastodon, με τον οποίο έχουμε μοιραστεί τα decks δις (2009 & 2011). Θα ήθελα να παίξω μια ώρα με τον Brann και μια ώρα με την επιτομή του Rock ‘N’ Roll που ακούει στο όνομα Lemmy Kilmister. Κλείσιμο – μυσταγωγία – afterhours από τους Tool και την «μαγική» μουσική που παίζουν για το μυαλό και το σώμα.

Blank Canvas (μπάντα) 

Τρύπες – Sonic Youth – John Peel: Δε κρύβω πως μας δυσκόλεψε αρκετά η επιλογή του line up. Θα μπορούσαμε να σταθούμε σε μπάντες που επηρέασαν υφολογικά το πρώτο μας album, όπως φυσικά ο Johnny Cash και η παραδοσιακή americana, ακόμα και σε μετέπειτα δίσκους – «διαμάντια» του ακουστικού ήχου που είναι το Dr Dee του πολυσυζητημένου με την επιστροφή του Damon Albarn.

Προσωπικά στάθηκα στην επιλογή ενός line up που έχω παρευρεθεί συναυλιακά, και που μεταξύ του έχει πλήρη αισθητική συνοχή. Μιλάμε φυσικά για τις Τρύπες στην εγχώρια σκηνή αλλά και τη μπάντα με το ισχυρότερο first listen αντίκτυπο που μου έχει συμβεί, τους Sonic Youth. Και οι δύο παιδία του post punk ήχου των 80s – 90s, και οι δύο με τεράστια επιρροή στον τόπο και χρόνο που δημιούργησαν.

Δε μπορούσε φυσικά να λείπει ο John Peel στο πόστο του DJ, ένας παραγωγός θρύλος του BBC και μια ανθρώπινη εγκυκλοπαίδεια γύρω από τον alternative ήχο και τη σύγχρονη μουσική σκηνή.

Πάνος Σουρούνης (Dj) 

Ας διευκρινίσω ότι ο σχεδιασμός του συγκεκριμένου line up έγινε μεσημέρι και με την ιδιότητα του ακροατή, σας ευχαριστώ πολύ και τα λέμε στην σκηνή. Ας ξεκινήσουμε. Edward Sharpe and the Magnetic Zeros, μια αγάπη των τελευταίων ετών που συνεχίζεται ακόμα. Επίσης επειδή στην συνέχεια του line up θα δείτε και κάποιους καλλιτέχνες που έχουν φύγει από τον μάταιο τούτο κόσμο νομίζω είναι καλό να υπάρχει και κάποιος που μοιάζει στον Jesus πάνω στην σκηνή.

Waterboys, αν γίνεται όμως στην version της μπάντας το 1988. Το «Fisherman Blues» να παίξουν και ας φωνάξουν μετά τον Πάριο να πουν νησιώτικα.

Beatles, χωρίς φωνές όμως από κάτω και ουρλιαχτά.

Nirvana Με πέτυχαν στην σωστή ηλικία και στο ευαίσθητο σημείο. Το έχω άχτι που δεν είδα ποτέ. Θα προτιμούσα την unplugged εκδοχή αλλά εντάξει ας μην πιέσω τον άνθρωπο.

Άκης Πάνου Headliner της βραδιάς. Ο μεγάλος Έλληνας συνθέτης και τραγουδοποιός νομίζω ταιριάζει ηθικά και μουσικά να βγει να κλείσει την βραδιά μετά τον Kurt. Γιατί όχι να του αφιερώσει κάποια στιγμή τον στίχο «ίσως έγινε η αγάπη μίσος. Ίσως έτσι είναι φυσικό». Αφιερωμένο στην Courtney και σε κάθε Courtney.

Το δικό σου ιδανικό line up πώς διαμορφώνεται; Μπες, δήλωσε συμμετοχή εδώ και φτιάξε το live των ονείρων σου.