Το τείχος στην Πύλη του Βραδεμβούργου. Φωτο: Ludwig Ehlers
12 Αυγούστου 1961. Η Λαϊκή Δημοκρατία της Γερμανίας ξεκινάει την ανέγερση ενός τείχους που χωρίζει το Βερολίνο στα δύο, ώστε να αποτρέψει τη φυγή πολλών κατοίκων της προς τον δυτικό τομέα της πόλης. Σε όλο το μήκος του τείχους τοποθετούνται φυλάκια με φρουρές και ηλεκτροφόρα σύρματα.
Σεπτέμβριος 1961. Είναι ακόμα επιτρεπτό για τους κατοίκους του Δυτικού Βερολίνου να επισκέπτονται συγγενείς στην ανατολική πλευρά μία φορά το χρόνο. Το ίδιο δεν επιτρέπεται στους κατοίκους του Ανατολικού, με εξαίρεση διπλωμάτες, αθλητές και προβεβλημένα πρόσωπα.
26 Ιουνίου 1963. O πρόεδρος των ΗΠΑ Τζον Κένεντι επισκέπτεται το Δυτικό Βερολίνο και γίνεται δεκτός με ενθουσιασμό. Υποστηρίζει με την ομιλία του ένα ενιαίο Βερολίνο χωρίς τείχη και λέει την περίφημη φράση: “Είμαι ένας Βερολινέζος”.
19 Δεκεμβρίου 1963. Οι Αρχές της Ανατολικής Γερμανίας επιτρέπουν στους κατοίκους της δυτικής πλευρας να επισκεπτούν τους συγγενείς τους. Τα σύνορα ξανακλείνουν στις 5 Ιανουαρίου 1964.
3-5 Οκτωβρίου 1964. 57 κάτοικοι του Ανατολικού Βερολίνου δραπετεύουν σε τρεις μόνο μέρες μέσα από ένα τούνελ που περνάει κάτω από το τείχος.
Μια οικογένεια δραπετεύει μέσα από το παραθυρο ισογείου διαμερίσματος πολυκατοικίας της Bernauer Strasse το οποίο βρίσκεται στο Ανατολικό Βερολίνο προς το πεζοδρόμιο του ίδιου δρόμου το οποίο βρίσκεται στο Δυτικο τομέα της πόλης! Αυτά στις 17 Αυγούστου του 1961, λίγο πριν σφραγιστούν τα παράθυρα όλων των κτηρίων που βλέπουν προς το Δυτικό Βερολίνο και υψωθει το τείχος. Φωτο: Horst Siegman
24 Οκτωβρίου 1964. Για πρώτη φορά μετά το 1961, χαλαρώνουν οι αυστηροί περιορισμοί στα σύνορα κι επιτρέπεται ξανά σε Δυτικογερμανούς να επισκεφτούν την ανατολικη πλευρά και, υπό προϋποθέσεις, το αντίθετο.
9 Φεβρουαρίου 1968. Η κυβέρνηση της Ανατολικής Γερμανίας απαγορεύει ξανά τις μετακινήσεις πολιτών της προς τη δυτική πλευρά. Στο Δυτικό Βερολίνο πραγματοποιούνται οι πρώτες διαδηλώσεις εναντίον της αμερικανικής εισβολής στο Βιετνάμ.
3 Σεπτεμβρίου 1971. Μια συμφωνία μεταξύ ΗΠΑ, Βρετανίας, Γαλλίας και Σοβιετικής Ένωσης εξασφαλίζει την πρόσβαση στο Δυτικό Βερολίνο από συγκεκριμένες διαδρομές της Ανατολικής Γερμανίας. Έτσι, απομακρύνεται ο κίνδυνος της ολοκληρωτικής απομόνωσης του Δυτικού Βερολίνου.
2 Μαϊου 1974. Πραγματοποιείται συμφωνία ανάμεσα στην Δυτική και την Ανατολική Γερμανία για έναρξη διπλωματικών σχέσεων. Οι διπλωματικοί αντιπρόσωποι της Ανατολικής Γερμανίας εγκαθίστανται στη Βόνη, οπου είχε μεταφερθεί η πρωτεύουσα της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας, ενώ από τη Δυτική εγκαθίστανται στο Ανατολικό Βερολίνο.
Απρίλιος 1987. Ο πρόεδρος της Λαϊκής Δημοκρατίας της Γερμανίας Έριχ Χόνεκερ αρνείται να παραστεί στις εκδηλώσεις που πραγματοποιούνται στο Δυτικό Βερολίνο για τον εορτασμό των 750 χρόνων από την ίδρυση της πόλης.
Οκτώβριος 1988. Ο καγκελάριος της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας Χέλμουτ Κολ επισκέπτεται τη Μόσχα. Εκεί, η πρόταση του για ένωση των δύο Γερμανιών απορρίπτεται από τον Μιχαήλ Γκορμπατσόφ, ο οποίος αποκλείει την αλλαγη του status quo.
6 Οκτωβρίου 1989. Ο Γκορμπατσόφ παρίσταται στην 40η επέτειο από την ίδρυση της Λαικής Δημοκρατίας της Γερμανίας στο Ανατολικό Βερολίνο.
9 Νοεμβρίου 1989. Το Τείχος πέφτει τα μεσάνυχτα.
3 Οκτωβρίου 1990. Η Ανατολική Γερμανία υιοθετεί το Σύνταγμα της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας, η Γερμανία έχει επανενωθεί.
20 Ιουνίου 1991. Το Βερολίνο γίνεται και πάλι πρωτεύουσα της ενωμένης Γερμανίας. Η έδρα της κυβέρνησης και η Μπούτενσταγκ, δηλαδή το γερμανικό Κοινοβούλιο μεταφέρονται εκεί απο τη Βόνη.
Σήμερα, στην Potsdamer Platz, απομεινάρια του τείχους εκεί όπου έκοβε την πόλη στα δύο
