Mick Rock: Ο φωτογράφος που ήταν εκεί όταν ο Ziggy Stardust άλλαξε τον κόσμο

Πολλά χρόνια μετά ο Θεοδόσης Μίχος ήταν εκεί, στο Βερολίνο, όταν ο σπουδαίος φωτογράφος υπέγραφε το coffee table λεύκωμα Moonage Daydream, με τις «διαστημικές» εικόνες του ανθρώπου που κάποτε έπεσε στη Γη.

Για μένα που το καλοκαίρι του 1996 (φαντάζομαι ότι θα) βρισκόμουν σε κάποια παραλία του Πηλίου και όχι στα πέριξ της παραλίας των Αμπελοκήπων, λίγο πιο δίπλα, στο «Ναό», σε εκείνο το κομμάτι της (παν)αθηναϊκής γης, δηλαδή, όπου και προσγειώθηκε για πρώτη και τελευταία φορά ο Bowie· για μένα που η όρεξη να τον δω κάπως-κάπου-κάποτε ζωντανά ξέφυγε από τα όρια του «εγκυκλοπαιδικού» ενδιαφέροντος και παγιώθηκε ως ανάγκη ζωής ή έστω ψυχικής πλήρωσης όταν άρχισα να αντιλαμβάνομαι ότι οι ήρωες των ηρώων μου ίσως και να υπήρξαν πιο σημαντικοί από τους ήρωές μου (όταν άρχισα να «μεγαλώνω» δηλαδή), πάνω κάτω την ίδια εποχή που όλοι πια είχαν πειστεί ότι ο Bowie το εννοούσε όταν έλεγε ότι δεν υπήρχε περίπτωση να βγει ποτέ ξανά στο δρόμο (κι ας έφεγγε έστω δειλά – γιατί κάποια φώτα δε σβήνουν ποτέ – κάπου στο συλλογικό εσωτερικό background των εν την ποπ κουλτούρα αναπνέοντων, η ελπίδα ότι επρόκειτο για άλλη μία μαεστρικά στημένη «πλάκα» του – «φαντάσου μαλάκα τι έχει να γίνει αν παίξει στο επόμενο» λέγαμε μεταξύ μας πριν καν πέσει η αυλαία του κάθε προηγούμενου Primavera, γνωρίζοντας ότι αυτός ήταν ο ακόμη μεγαλύτερος και από τον Neil Young headliner πόθος του dj Coco και της παρέας του), εκείνο το βράδυ στην Kastanienallee του πρώην ανατολικού Βερολίνου (το 2007, μη φανταστείς…) πραγματοποιήθηκε η πιο στενή μέχρι τότε, και από τις 11/1/2016 ξέρω ότι έτσι θα παραμείνει μέχρι το τέλος, «πραγματική» επαφή με τον αστερισμό του David Bowie. Μόνο και μόνο γιατί μου υπέγραψε ένα βιβλίο ο Mick Rock, ο εμβληματικός φωτογράφος του Ziggy, ο τύπος που απαθανάτισε (και) την πιο βαθιά ριζοσπαστική απ’ όλες τις τομές που ο Bowie προκάλεσε με τόσο αριστοτεχνικό σχεδιασμό ώστε όχι μόνο η γενιά που την έζησε σε πραγματικό χρόνο αλλά και όλες οι επόμενες θα έμεναν να απορούν πως περιστρεφόταν η γη πρωτύτερα.

Θα μπορούσα να του είχα πει κάτι πιο έξυπνο και ελαφρώς πιο πνευματώδες από το… τίποτα που βγήκε από το στόμα μου όταν ήρθε η σειρά μου να σταθώ μπροστά του και να ακουμπήσω ανάμεσα στα χέρια του δύο αντίτυπα του Moonage Daydream (μίας καταπληκτικής coffee-table έκδοσης που προλογίζει ο ίδιος ο Bowie, με το διαστημικό φωτογραφικό υλικό του Mick Rock). Ε ναι, λοιπόν, θα μπορούσα, αλλά μικρή σημασία είχε τελικά, γιατί αυτό που με ένοιαζε ήταν να κερδίσω τις εντυπώσεις και τότε, βλέποντας τον Mick Rock να γράφει μία αφιέρωση για μένα και μία για εκείνη, νόμιζα ότι είχα ήδη καταφέρει να τις κερδίσω, αφής στιγμής είχε πάρει νωρίτερα το μάτι μου στην είσοδο ενός ανατολικογερμανικού αιθρίου σαν όλα τα άλλα μία ταμπέλα με μερικές εικόνες του Ziggy και το όνομα του Mick Rock από πάνω τους σε υπερμεγέθη γραμματοσειρά και χωρίς να έχω ιδέα από γερμανικά, πιθανότατα από τον κόσμο που μπαινόβγαινε, υπέθεσε ότι κάτι καλό «έπαιζε» εκεί μέσα, οπότε ήταν σαν ο θεός (δηλαδή ο David ή ο Lou ή τώρα πια ο τελευταίος των Μοϊκανών Iggy) να δημιουργούσε για τα μάτια μου μόνο μία σπάνια συναστρία για το τέλειο ραντεβού με κάποια που – ας το πω απλά – ο Bowie ήταν ο πιο αγαπημένος της, ο πιο μεγάλος της (μουσικός και όχι μόνο) ήρωας.

Μία επταετία μετά την κυκλοφορία του Moonage Daydream και λίγες ώρες μετά την… Τελευταία Έξοδο: David Bowie, τώρα που έχει αποδειχθεί πια περίτρανα ότι είναι φθαρτά τα πάντα, κάποιοι αθεόφοβοι το μοσχοπουλάνε μέχρι και για σχεδόν 500 λίρες – δέκα φορές περισσότερο από το αντίτιμο που είχα πληρώσει εκείνο το όμορφο βερολινέζικο απόγευμα. Και «ένα εκατομμύριο εκατόν μία χιλιάδες εκατόν μία και δέκα» να μου δώσεις, δεν θα το πάρεις.

Δείτε στην παρακάτω gallery σχεδόν 100 φωτογραφίες που άφησαν εποχή