Κατρίν Τεκακουίθα, ποια είσαι; Είσαι εκείνη που έζησε από το 1656 ως το 1680; Είναι αρκετό αυτό; Είσαι η Παρθένα των Ιροκουά; Είσαι ο κρίνος που ανθίζει στις όχθες του ποταμού Μοχώκ; Άραγε μπορώ να σε αγαπήσω με τον δικό μου τρόπο; Είμαι ένας γερο-λόγιος, πιο γοητευτικός σήμερα απ’ ό,τι στα νιάτα μου. Αυτό συμβαίνει στο πρόσωπό σου όταν κάθεσαι χωρίς να κάνεις τίποτε απ’ το πρωί ως το βράδυ. Σε έχω ακολουθήσει, Κατρίν Τεκακουίθα. Θέλω να μάθω τι συμβαίνει κάτω από εκείνη τη ροδόπλεκτη κουβέρτα. Έχω άραγε το δικαίωμα; Ερωτεύτηκα μια λατρευτική εικόνα σου. Στέκεσαι ανάμεσα στις σημύδες, τα αγαπημένα μου δέντρα. Ένας Θεός ξέρει πόσο ψηλά έχεις δεμένα τα κορδόνια στα μοκασίνια σου. Πίσω σου φαίνεται ένα ποτάμι, το δίχως άλλο ο ποταμός Μοχώκ. Εκείνα τα δύο πουλιά σε πρώτο πλάνο στ’ αριστερά σου θα αγαλλίαζαν αν γαργαλούσες τους άσπρους τους λαιμούς, έστω κι αν τα χρησιμοποιούσες σαν παράδειγμα σε μια παραβολή. Έχω δικαίωμα να σε αναζητήσω με το αραχνιασμένο μου μυαλό, που ’ναιγεμάτο από σκουπίδια πεντακοσίων περίπου βιβλίων; Τώρα πια σπάνια βγαίνω για βόλτες στην ύπαιθρο. Θα μπορούσες να με διδάξεις κάτι για τα φύλλα; Έχεις κάποια ιδέα για τα παραισθησιογόνα μανιτάρια; Η κυρία Μέριλιν πέθανε πριν από λίγα μόλις χρόνια. Μπορώ άραγε να πω ότι σε τετρακόσια χρόνια από τώρα κάποιος γερο-λόγιος, ίσως κάποιος μακρινός μου απόγονος, θα την ακολουθήσει με τον ίδιο τρόπο που εγώ σήμερα ακολουθώ εσένα; Όμως τώρα πια θα πρέπει να ξέρεις περισσότερα για τον παράδεισο. Μοιάζει με αυτές τις μικρές πλαστικές Aγίες Τράπεζες που φωσφορίζουν στο σκοτάδι; Ορκίζομαι πως, ακόμα και να ισχύει κάτι τέτοιο, δε με πειράζει. Στο κάτω κάτω, και τ’ αστέρια δεν είναι μικροσκοπικά; Μπορεί ένας γερο-λόγιος να βρει επιτέλους την αγάπη και να πάψει να είναι αναγκασμένος να αυνανίζεται κάθε βράδυ για να μπορέσει να πάει για ύπνο; Ούτε καν τα βιβλία δε μισώ πια. Έχω ξεχάσει τα περισσότερα απ’ όσα έχω διαβάσει και, ειλικρινά, ποτέ δε μου φάνηκαν ιδιαίτερα σημαντικά για μένα ή τον κόσμο. Ο φίλος μου ο Φ. έλεγε με τον αργό, μαστούρικο τρόπο του: Πρέπει να μάθουμε να έχουμε τη γενναιότητα να σταματάμε στην επιφάνεια. Πρέπει να μάθουμε να αγαπάμε τα προσχήματα. Ο Φ. πέθανε σε ένα κελί ψυχιατρείου με προστατευτική επένδυση στους τοίχους, και το μυαλό του σάπισε από το πολύ βρώμικο σεξ. Το πρόσωπό του μαύρισε, αυτό το είδα με τα μάτια μου, και λένε ότι από το πουλί του δεν έμειναν και πολλά. Μια νοσοκόμα μού είπε ότι της θύμιζε έντερα σκουληκιού. Χαίρε, Φ., παλιόφιλε, καπετάν φασαρία! Αναρωτιέμαι αν η μνήμη σου θα μείνει ζωντανή. Κι εσύ, Κατρίν Τεκακουίθα, αν θέλεις να ξέρεις, είμαι τόσο ανθρώπινος, ώστε να υποφέρω από δυσκοιλιότητα, ως ανταμοιβή της καθιστικής ζωής. Είναι ν’ απορεί κανείς που έστειλα την καρδιά μου να πλανηθεί έξω, στο δάσος με τις σημύδες; Είναι ν’ απορεί κανείς που ένας γερο-λόγιος ο οποίος ποτέ του δεν έκανε πολλά λεφτά προσπαθεί να σκαρφαλώσει στην τεχνικολόρ καρτ ποστάλ σου;
Είμαι γνωστός λαογράφος, αυθεντία στη φυλή των Α–––––ς, την οποία δεν έχω καμία πρόθεση να ατιμάσω με το ενδιαφέρον μου. Σήμερα ίσως δεν έχουν απομείνει περισσότεροι από καμιά δεκαριά καθαρόαιμοι Α–––––ς, οι τέσσερις απ’ αυτούς κορίτσια στην εφηβεία. Εδώ θα προσθέσω ότι ο Φ. εκμεταλλεύτηκε δεόντως το κύρος μου ως ανθρωπολόγου για να πηδήξει και τα τέσσερα. Παλιόφιλε, πλήρωσες τα χρωστούμενά σου. Οι Α–––––ς, ή καλύτερα ένα αρκετά μεγάλο κατάλοιπο της φυλής, φαίνεται ότι έκαναν την εμφάνισή τους κατά τον 15ο αιώνα. Η σύντομη ιστορία τους χαρακτηρίζεται από συνεχείς ήττες. Στις γλώσσες όλων των γειτονικών φυλών, το ίδιο το όνομα της φυλής Α–––––ς σημαίνει ≪πτώμα≫. Δε σώζονται στοιχεία που να συνηγορούν στην άποψη ότι αυτός ο δυστυχής λαός νίκησε έστω και σε μία μάχη, ενώ τα τραγούδια και οι θρύλοι των εχθρών τους στην ουσία δεν είναι παρά ένα παρατεταμένο θριαμβικό ουρλιαχτό. Το ενδιαφέρον μου για αυτή την αγέλη των αποτυχημένων μαρτυράει το χαρακτήρα μου. Όταν δανειζόταν χρήματα από εμένα, ο Φ. έλεγε συχνά: Σε ευχαριστώ, γερο-Α–––––! Κατρίν Τεκακουίθα, ακούς;
