Η μουσική λειτουργεί σαν ένα μεγάλο γρανάζι ρολογιού. Αν προσπαθήσεις να βρείς την αρχή θα πέσεις σε λακούβα. Δεν υπάρχει παρθενογέννεση παρα μόνο άνθρωποι που έκαναν μεγάλα βήματα και ξεκλείδωσαν ρυθμούς που χρόνια γύριζαν στο μυαλό τους. Στην αναζήτηση του επόμενου δίσκου για φαγητό σε γάμους έπεσα πάνω στην χθεσινή σακούλα με τα σφραγισμένα της εβδομάδας. Έτσι δεν θα μπορούσα να μην γράψω για τον νέο δίσκο των σουηδών Goat. Η λατρεία για τα ψυχεδελικά 70s, τις τελετές βουντού (το μέρος όπου κατάγονται έχει μεγάλη ιστορία στη βουντού λατρεία) και όλα τα παρελκόμενα τους, οδήγησαν τους Goat στο να γράφουν μουσικάρες. Αυτός είναι και ο λόγος που η μπάντα κέρδισε με την μία κοινό και κριτικούς, με αποτέλεσμα τα live τους να γίνονται sold out και οι δίσκοι τους ανάρπαστοι και συλλεκτικοί.
Μιλώντας τώρα για παρθενογεννέσεις και πρωτοπορία, τίποτα δεν έχει σημασία εφόσον και κάτι αναπαράγεται σωστά. Σαφώς και άμα κάτι συνέβαινε στην ώρα του θα πραγματοποιούνταν αβίαστα και φυσικά. Αυτό όμως συμβαίνει και τώρα. Η καλή ρέπλικα είναι η ρέπλικα που αρχικά λειτουργεί πιστά στο «αυθεντικό» και αργότερα καταφέρνει να έχει και τον δικό της χαρακτήρα μέσα στο μίξερ του χρόνου – το δικό της στίγμα. Αυτό είναι που έχουν καταφέρει οι Goat. Αρχικά ακούς βρώμικη χίπικη rock του 70 -ακόμα και εμφανισιακά αφού στις συναυλίες τους φοράνε μάσκες και κοστούμια (προβιές κλπ)- που σου θυμίζει ψυχεδελικά rock και garage beat του 60 και του 70 αλλά όσο πιο μέσα φτάνεις ανακαλύπτεις το ολοδικό τους στίγμα. Το γλυκό μπλέξιμο του garage και της folk ψυχεδέλιας που μπορεί να σε τρελάνει. Κιθάρες που ουρλιάζουν, βουκολικά κρουστά και τύμπανα, τα γυναικεία screamo φωνητικά και οι spoken word εισαγωγές, τα πλήκτρα που παραμορφώνουν τον εαυτό τους και το ακορντεόν που δεσπόζει σαν βασιλιάς μέσα στον χαμό της μίξης της μπάντας με το πιο αστείο (στα ελληνικά) όνομα.
Κλείνοντας, αξίζει να αναφερθώ στην super psy-cosmic-πέρα απο την μουσική τους- αισθητική που κατακλύζει τα εξώφυλλα των δίσκων τους. Η γεωμετρία πλάι στο gothic λογότυπο τους πρώτη μούρη σε κάθε πολύχρωμο cover που κάπως θα κινείται και θα παραπλανεί το μάτι. Τα βινύλια, δε, πολύχρωμα και πιτσιλωτά και αυτά. Συγκρίνωντας το Commune με τον προκάτοχο του World Music του 2012 σίγουρα βρίσκεις διαφορές. Το World Music ήταν μια μουσική έκρηξη σε σχέση με το τωρινό άλμπουμ. Εδω οι Goat χαλαρώνουν ελαφρώς κάνοντας έναν πολύ πιο ώριμο δίσκο που ακούγεται και τις πρωινές ώρες, δίνοντας ψυχή. Ένα ταξίδι σε άγνωστα μονοπάτια.
http://youtu.be/470dJul8mQE
