Ο Δημήτρης Θεοδόσης αποτελεί έναν από τους πιο χαρακτηριστικούς «φακούς» σε μια άλλη πραγματικότητα. Με πολλές εκθέσεις στο ενεργητικό του, ο εκ Πειραιώς ορμώμενος φωτογράφος έρχεται σε μια επαναπροσέγγιση με τις ρίζες του στη Ζάκυνθο, απ’όπου και κατάγεται, θέλοντας να απεικονίσει ένα πορτραίτο του νησιού που φαίνεται να χάνεται. Μια πιο αθώα και πιο ελληνική ματιά. Ο Θεοδόσης, αν κι έχει κάνει μόλις δυο εκθέσεις στο νησί, φαίνεται πως νιώθει κάτι για την περιοχή που τον κάνει να επιστρέφει ανά τακτά χρονικά διαστήματα. Ο ίδιος μας είπε πως η ζακυνθινή του ταυτότητα αρχίζει να αναδύεται και να υπερνικά όλες τις υπόλοιπες, όπως εκείνα των Εξαρχείων ή του Βερολίνου, που κατά καιρούς τον έχουν χαρακτηρίσει. Και τώρα, που το νησί θα βρεθεί στο επίκεντρο του Νομοσχεδίου για τους αιγιαλούς το οποίο αναμένεται να ψηφιστεί, είναι επιτακτικό το να δούμε ξανά μέσω της φωτογραφίας μια ξεκάθαρη οπτική του πώς αντιλαμβάνονται οι άνθρωποι που αγαπούν τον τόπο, αρκετά διαφορετικά από εκείνους που παίρνουν τις αποφάσεις.
Τελικά πώς αντικατοπτρίζεται αυτός ο «καθημερινός ζακυνθινός σουρεαλισμός»; Ο «καθημερινός Ζακυνθινός σουρεαλισμός» αντικατοπτρίζεται σε όλες τις πτυχές της Ζακυνθινής ζωής,και της κοινωνικής- πολιτικής-πνευματικής-οικονομικής-ερωτικής πραγματικότητας. Είναι μιά διαρκής κατάσταση σε εξέλιξη, που δεν παύει να με εκπλήσσει. Οι Ζακυνθινοί έχουν τον τρόπο πολλές φορές να γειώνουν τα «μεγάλα και τρανά» ζητήματα και μέσα από τα πειράγματα,τις «μαντζιές» και τον αυτοσαρκασμό να αναδεικνύουν πλευρές της πραγματικότητας που πολλοί δεν θα πρόσεχαν.
Πόσο δραστικά έχει αλλάξει η παραλιακή εικόνα της Ζακύνθου; Η συνολική εικόνα της Ζακύνθου έχει αλλάξει δραματικά, όχι μόνο η εικόνα στις παραλίες. Η Ζάκυνθος είναι νησί μαζικού τουρισμού και «γεύτηκε» εδώ και δεκαετίες το δόγμα της ανεξέλεγκτης «ανάπτυξης». Ένα μόνο παράδειγμα είναι η άθλια κατάσταση τού θαλάσιου πάρκου της περίφημης χελώνας careta – careta. Αντί να αποτελεί τον κύριο πόλο έλξης ποιοτικού τουρισμού, οικοερευνητών, σχολείων κ.τ.λ. από μια μερίδα Ζακυνθινών, λοιδορείται σαν μια σχεδόν άχρηστη πραγματικότητα, που στο κάτω – κάτω δεν «αποδίδει» οικονομικά.
Ποια πιστεύεις είναι η ισορροπία ανάμεσα στον τουρισμό που βοηθάει έναν τόπο και σε εκείνον που δημιουργεί προβλήματα σε μια περιοχή; Ο τουρισμός που βοηθάει έναι αυτός που αναπτύσσει πολυεπίπεδα και μακροχρόνια μια περιοχή. Θα πρέπει να είναι μια δημιουργική διαδικασία που θα φέρνει κοντά ανθρώπους διαφορετικής κουλτούρας και νοοτροπίας με αμοιβαίο όφελος και για τους επισκέπτες, αλλά και για την τοπική κοινωνία. Είναι αυτός πού ανοίγει τα μάτια και τις καρδιές όλων και μένει στον χρόνο. Και μην ξεχνάμε ότι η καλύτερη διαφήμηση ενός τόπου είναι οι ευχαριστημένοι κάτοικοί του. Ο τουρισμός πού δημιουργεί προβλήματα είναι αυτός της αρπαχτής. Είναι όταν η εξουσία κάνει όλα τα χατήρια σε κολλητούς,τοπικούς «παράγοντες» παράσιτα και αρπαχτικά κάθε είδους.
Τι νομίζεις ότι θα προκαλέσει το νομοσχέδιο που συζητίεται και υπάρχει περίπτωση να υπερψηφιστεί; Το νομοσχέδιο για τους αιγιαλούς που έρχεται για ψήφιση αφορά δυστυχώς το δεύτερο σκέλος της προηγούμενης ερώτησης. Είναι η λογική του μπάτε σκύλοι αλέστε και αλεστικά μην δώστε. Με fast track λογική, όλα στο πόδι μην μας πάρουνε είδηση οι πολίτες και αφορά αυτούς πού πάντα εξυπηρετεί η εξουσία στην Ελλάδα.Τους χορηγούς της. Απλώς τώρα υπάρχει μία ακόμη «δικαιολογία», ότι χρωστάμε! Ε, τώρα μαζί με τους πολίτες θα την πληρώσουν και οι παραλίες. Εάν θα ψηφιστεί το νομοσχέδιο δεν μπορώ να το ξέρω. Πάντως δεν νομίζω να εκπλαγεί κανείς εάν αυτό γίνει.
Πώς ένιωσες όταν ξαναγύρισες στις ρίζες σου στη Ζάκυνθο; Η έκθεση φωτογραφίας που έκανα στην Ζάκυνθο τον Αύγουστο του 2013, στο φουαγιέ του cine Φώσκολος, είχε τίτλο «Η Ζάκυνθος με κυριεύει». Ήταν μια παρουσίαση μέσα από τον φακό μου της Ζακύνθου, που αγαπάω και που είχα φυλαγμένη μέσα μου για χρόνια. Σημεία του νησιού με ιδιαίτερο χαρακτήρα και νόημα που μου δίνουν το πάτημα να επισκέπτομαι συνέχεια αυτόν τον ιδιαίτερο τόπο. Γεννήθηκα στον Πειραιά και είμαι ζακυνθινής καταγωγής από τον πατέρα μου. Τα τελευταία χρονια συνειδητοποιώ ότι το ζακυνθινό μου DNA εκτοπίζει σιγά σιγά εντός μου τα αντίστοιχα εξαρχιώτικα, αφροκουβανέζικα και βερολινέζικα κομμάτια τού εαυτού μου. Δεν μπορώ να το διαχειριστώ,απλώς το απολαμβάνω. Ισως «φταίει» η επελαύνουσα «ωριμότητα»!
