Το pop έχει γίνει ένας όρος πιο πολύ σαν το trend, σαν το camp. Χωράει πολλές ερμηνείες. Πάντως την Billie Eilish την ξέρω από πέρσι κι ας είμαι στα σαράντα ένα μου. Ξέρω και τον Harry Styles, τον Shawn Mendes, την Taylor Swift και πολλούς άλλους. Αλλά τον τελευταίο καιρό ασχολούμαι με το νέο άλμπουμ της Μαντόνα που θα κυκλοφορήσει τον Ιούνιο. Τα δύο πρώτα single που ανέβασε στο διαδίκτυο μου άρεσαν πολύ. Χορευτικά κομμάτια και στην περίπτωση του I rise με πολιτικό στίχο. Ό,τι και να θες να πεις , να καταλογίσεις σ’ αυτή την γυναίκα, στο τέλος μένεις να την θαυμάζεις για την δυναμική προσφορά της στην καταπολέμηση των ανθρώπινων διακρίσεων, των προκαταλήψεων, του ρατσισμού και για την συνεισφορά της στην πρόοδο του Μαλάουι. Γι’ αυτά δεν βάζω το χέρι μου στο σταυρό αλλά πιο πολύ είμαι καλόπιστος. Όπως έγραψα και πιο πάνω το I rise αλλά και το Medellin είναι αρκετά χορευτικά κομμάτια και θυμήθηκα περασμένες εποχές με έντονη την χορευτική κουλτούρα ανάμεσα στους νεολαίους τους.
Σήμερα οι νέοι περιορίζονται πιο πολύ στην ακροαστική απόλαυση ενός τραγουδιού και λιγότερο στη χορευτική συμμετοχή στο beat του. Το pop στην Κω έχει να κάνει με το δικό μου δωμάτιο. Οι άνθρωποι στο νησί διασκεδάζουν με ελληνικά pop τραγούδια πιο πολύ και λιγότερο με ξένα. Είδα και το met gala του 2019 και, δεν ξέρω, έμεινα λίγο άναυδος απ’ την πληθωρικότητα των εμφανίσεων. Εντάξει κατανοώ πως είναι ένα φιλανθρωπικό σόου αλλά, όπως και να το κάνεις, για ένα άνθρωπο σαν κι εμένα που ντύνομαι σε καθημερινή βάση με τα τζιν μου και τα αθλητικά μου παπούτσια όλο αυτό το θέαμα μοιάζει με κακοποίηση των ματιών μου. Μάλλον δεν είμαι καθόλου camp. Αμφιλεγόμενος και κυκλοθυμικός είμαι σίγουρα. Την μια αγαπάω αυτά τα πράγματα για τα οποία γράφω σ’ αυτό το κείμενο και την άλλη τα μισώ. Σαν να βιώνω μέσα μου την παρέλευση του αγκυρωμένου παλιού που δεν θέλει να ξεκολλήσει και την μετ’ εμποδίων άφιξη του νέου που ελαφρώς με τρομάζει. Ας αφεθώ. Μ’ αρέσει λοιπόν πολύ και το τραγούδι της Κατερίνας Ντούσκα Better Love με το οποίο θα εκπροσωπήσει την χώρα μας στη Eurovision. Εύχομαι αυτό το εμπόλεμο κύμα που αισθάνομαι πως είναι έτοιμο να σαρώσει το Ισραήλ να μην εκτονωθεί. Να το καταπιεί μια δίνη των υδάτων. Pop στην Κω είναι τα νεοαφιχθέντα brunch και τα pancakes, τα νεαρά αγόρια με τα τσιγκελωτά μουστάκια αλά Salvador Dali. Pop στην Κω είναι τα πολύ γυμνασμένα και αποτριχωμένα αντρικά κορμιά με τεράστιες γενειάδες στη θέση του προσώπου. Pop είναι και οι γυναικείες κωλάρες τύπου Kim Kardashian. Έχω την αίσθηση πως η pop κουλτούρα είναι τόσο αβαθής που μπορεί η υπερκατανάλωσή της να αμβλύνει και τις νοητικές σου δυνατότητες. Pop είναι η επιμονή στη χαζομάρα και η αντίσταση στη νοητική μας εξέλιξη. Αναφέρομαι στη σημερινή Pop. Λέτε να φταίει που σαραντάρισα και τα σημερινά μου φαίνονται σαν χαζοχαρούμενα;
Η Madonna ανέβασε και τρίτο single. Το κείμενο αυτό γράφεται real time. Ακολουθεί την χρονική ροή στις σκέψεις μου και τις δράσεις μου. Επανέρχομαι. Το τρίτο αυτό τραγούδι λέγεται Crave και η Madonna κάνει ντουέτο με κάποιον Swae Lee. Αυτόν δεν τον ξέρω. Καλύτερα. Δεν περίμενα να γίνει αυτό το κείμενο, η scripta manent ενοχοποίηση μου για το γεγονός ότι δεν είμαι μόνο ποιοτικός αλλά και εμπορικός και ακόμη πιο κάτω και εντελώς trash ορισμένες φορές. Όπως βλέπετε και στο κείμενο, για να περιγράψω τις νέες πολιτισμικές εισαγωγές, χρησιμοποιώ αγγλικά. Αν είχα να αντιπροτείνω κάτι σ’ αυτή την κατεδαφιστική νέα πολιτισμική πρόταση, θα ήταν να βάζαμε πάνω απ’ όλα την ελληνική τέχνη. Πάνω απ’ όλα την ελληνική γλώσσα. Για μένα είναι ο σημαντικότερος θησαυρός του κόσμου. Σ’ αυτή την γλώσσα έχουν γραφτεί τα σπουδαιότερα για την εξέλιξη της ανθρωπότητας συγγράμματα. Πάω τώρα να πιω, και παρ’ όλους τους ενδοιασμούς μου, ένα Freddo Cappuccino στο στέκι μου και να ακούσω το Shallow από τους Lady Gaga και Bradley Cooper. Ο ραδιοφωνικός σταθμός που ακούγεται απ’ τα ηχεία του μαγαζιού παίζει πάντα την ίδια playlist και χωρίς να αλλάζει τίποτα σ’ αυτήν. Και γυρνάω απ’ το καφέ και τί να δω. Ο Justin Bieber και ο Ed Sheeran συνεργάστηκαν και τραγουδούν μαζί το ολοκαίνουργιο I don’t care. Τραγουδάρα. Προβλέπεται εθισμός. Κι από κοντά Μποντριγιάρ, Αραγκόν και Μαλαρμέ. Για εξιλέωση της κραιπάλης μέσα στην pop κουλτούρα.
