Ποιο ήταν το αγαπημένο σας βιβλίο όταν μεγαλώνατε; Αν ήσουν παιδί στη δεκαετία του ’70, ήταν μάλλον αναμενόμενο να διαβάζεις Ιούλιο Βερν -το δικό μου αγαπημένο ήταν το «Ταξίδι στο κέντρο της Γης», αλλά και Ζωρζ Σαρρή και Άλκη Ζέη. «Ο θησαυρός της Βαγίας» της πρώτης ήταν βιβλίο-φετίχ για ένα ολόκληρο καλοκαίρι, καθώς φανταζόμουν πως ήμουν μέλος της παρέας των παιδιών που προσπαθούσαν να λύσουν το μυστήριο με τον θησαυρό. Όσο για το «Καπλάνι της βιτρίνας» της Ζέη το μότο ‘ΕυΠο-ΛυΠο’ δε νομίζω να σταμάτησε ποτέ να με ακολουθεί.
Υπήρχε βέβαια και μια εμμονή με έναν συγκεκριμένο τόμο της εγκυκλοπαίδειας Disney, που έστεκε βρώμικος και φθαρμένος δίπλα στους υπόλοιπους, από τις ανεξάντλητες πτήσεις στο διάστημα.
Λίγο πριν την εφηβεία, ανακάλυψα στη βιβλιοθήκη μιας μεγαλύτερης ξαδέλφης το «Πράσινο σύννεφο» του Α.Σ.Νηλ, το οποίο έπαιξε καθοριστικό ρόλο για τις μετέπειτα σπουδές μου, ενώ λίγα χρόνια αργότερα με μάγεψε «Η απίστευτη και θλιβερή ιστορία της αθώας Ερέντιρα και της άσπλαχνης γιαγιάς της» του Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες.
Ποιο βιβλίο διαβάσατε και ξαναδιαβάσατε; Υπάρχουν βιβλία για τα οποία αισθάνεσαι ευγνωμοσύνη και ορισμένες φορές επιστρέφεις σε αυτά, είτε αποσπασματικά είτε δοκιμάζοντας μια νέα ανάγνωση.
Μπορεί άλλωστε να σε ακολουθούν δια βίου οι ήρωες του «Μάγου» του Τζον Φώουλς, του «Καθεδρικού Ναού» του Ρέιμοντ Κάρβερ, η ιστορία του Μάρλοου από την «Καρδιά του Σκότους» του Τζόζεφ Κόνραντ, η ανεξερεύνητη κάθε φορά ιστορία του «Κάτω από το ηφαίστειο» του Μάλκολμ Λόουρυ, το ουτοπικά μεταφυσικό σύμπαν του Δημοσθένη Βουτυρά, οι «Ακυβέρνητες Πολιτείες» του Στρατή Τσίρκα για την εσωτερικότητα και την τόλμη τους που ακόμα μας βοηθούν να ψηλαφήσουμε τη σύγχρονη ιστορία μας, όπως και ο «Λοιμός» του Αντρέα Φραγκιά «για να μην ξενοιάζεις ποτέ».
Ωστόσο σε θέση πρόσβασης-εξπρές στη βιβλιοθήκη μου βρίσκεται «Το αυτί και η φωνή» του Alfred Tomatis, το αποκαλυπτικό αυτό εργαλείο κατανόησης της σχέσης μας με τους άλλους, με τη γλώσσα και τη μουσική, όπως και η «Μουσικοφιλία» του Oliver Sacks για τη δυναμική της μουσικής στην ανθρώπινη συμπεριφορά (και ολόκληρη τη ζωή θα έλεγα) και φυσικά ο «Ωκεανός του ήχου» του David Toop για την επίδραση της μουσικής του 20ου αιώνα στην εξέλιξη της ανθρώπινης σκέψης.
Σας ώθησε ποτέ βιβλίο να κάνετε κάτι ανόητο; Οι ανοησίες μου, ευτυχώς ή δυστυχώς, δεν έγιναν υπό την επίδραση κάποιου βιβλίου, εκτός κι αν λογίζεται ως ανοησία η αναγνωστική…αγρυπνία όταν την επόμενη πρέπει να σηκωθείς για δουλειά.
Ποιο βιβλίο εύχεστε να είχατε γράψει; Δεν έχω φανταστεί ποτέ τον εαυτό μου στη θέση κάποιου συγγραφέα, νομίζω ότι η ενεργητική ανάγνωση είναι από μόνη της μια διαδικασία πλήρωσης και ευχαρίστησης.
