Οι 6 στιγμές των Ολυμπιακών Αγώνων του Ρίο που πρέπει να θυμάστε

Όταν περισσότεροι από 11.000 αθλητές από 206 χώρες από όλο τον κόσμο μαζεύονται μαζί, σπουδαία πράγματα συμβαίνουν. Το περιοδικό Time ξεχώρισε όμως τις παρακάτω έξι ως τις σημαντικότερες. 

Τα χρυσά μετάλλια της διοργανώτριας χώρας 

JAVIER ETXEZARRETA/EPA

Ποδόσφαιρο. Νεϊμάρ. Γκολ. Μαρακανά. Χρυσό. Αρκετά ειπώθηκαν. Αλλά δεν ήταν μόνο το ποδόσφαιρο και το πρώτο χρυσό σε ένα άθλημα που οδήγησε τους Βραζιλιάνους σε παροξυσμό. Και άλλα δημοφιλή τους αθλήματα, όπως το τζούντο και το μπιτς βόλεϊ, τους έδωσαν έναν λόγο να φορέσουν τα εθνικά τους χρώματα. Η ομάδα Μπιτς Βόλεϊ των ανδρών νίκησε την Ιταλία στην χρυσή άμμο της Κόπα Καμπάνα στη Βραζιλία, ενώ η τζουντόκα Ραφαέλα Σίλβα ανάγκασε το έθνος να παρατηρήσει τους συχνά ξεχασμένους πολίτες του. Η Σίλβα, γέννημα θρέμμα της πιο σκληρής φαβέλα του Ρίο, έφερε στη Βραζιλία το πρώτο της χρυσό και έτσι, έδειξε ότι η επιμονή και η επίδοση δεν είναι θέμα χρημάτων ή προνομίων, αλλά πνεύματος.

Όταν τσακώθηκαν τ’ αδέρφια 

Μεταξύ αδερφών πάντα υπάρχει ανταγωνισμός, αλλά όταν κάνουμε λόγο για τους Ολυμπιακούς αγώνες, τότε μιλάμε για ένα εντελώς διαφορετικό επίπεδο. Οι αδερφές Campbell από την Αυστραλία μπορεί να μην κατάφεραν να κερδίσουν κάποιο μετάλλιο, αλλά κατάφεραν να βρίσκονται και οι δύο στον τελικό ελεύθερης κολύμβησης από τις οκτώ συνολικά διαγωνιζόμενες. Οικογενειακή υπόθεση και το τρίαθλο με τους αδερφούς Alistair και Jonny Brownlee να κατακτούν το χρυσό και το αργυρό μετάλλιο. Μάλιστα αφού τερμάτισαν έπιασε ο ένας το χέρι του άλλου και κατέρρευσαν, καθιστώντας την μία πραγματικά Ολυμπιακή στιγμή.

Αθλητές χωρίς χώρα

PATRICK B. KRAEMER/ EPA

Εκτοπισμένοι, αλλά όχι αποθαρρυμένοι, οι δέκα πρόσφυγες αθλητές έλαβαν επάξια τις πιο ενθουσιώδεις επευφημίες καθώς εισέρχονταν στο στάδιο κατά την διάρκεια της Τελετής Έναρξης, με την Ολυμπιακή σημαία, ως η πρώτη ομάδα προσφύγων στους Αγώνες. Αναγκασμένοι να αφήσουν την πατρίδα τους εξαιτίας του εμφυλίου ή των διώξεων, αυτοί οι αθλητές ήθελαν απλά να διαγωνιστούν. Έδειξαν ότι ο αθλητισμός δεν έχει να κάνει με πολιτική ή εμπόδια, αλλά με την αγνότητα της ευγενούς άμιλλας. Η Yusra Mardini (φωτογραφία) από την Συρία που δεν τα κατάφερε στα προκριματικά της κολύμβησης, δεσμεύθηκε να συνεχίσει την προπόνηση ώστε να συμμετάσχει ξανά στο 2020, ως υποψήφια για μετάλλιο.

Οι αποχαιρετισμοί

Στην πισίνα και στον στίβο, οι Ολυμπιακοί του Ρίο είδαν δύο αθλητές-θρύλους να λένε αντίο. Ο Michael Phelps κολύμπησε για τελευταία φορά στο Κέντρο Υγρού Στίβου του Ρίο και ο Usain Bolt έκανε το τελευταίο του σπριντ γύρω από τον Ολυμπιακό στίβο. Τόσο ταιριαστά τελείωσε η σταδιοδρομία τους με χρυσό μετάλλιο σε αγώνες που έμοιαζαν περισσότερο με τον γύρο του θριάμβου παρά με διαγωνισμό μεταξύ αθλητών. Ούτε ο ένας ούτε ο άλλος φάνηκε να θέλουν πραγματικά να πουν αντίο και απόλαυσαν για μια τελευταία φορά τους καρπούς των κόπων τους. Οπωσδήποτε ο αθλητισμός, οι Ολυμπιακοί Αγώνες και το θέαμα τους, δεν θα είναι ίδιο χωρίς αυτούς.

Οι πρωτιές

Ενώ οι σπουδαίοι Phelps και Bolt εντυπωσίασαν για ακόμη μία φορά με τις ικανότητες τους κερδίζοντας και άλλα χρυσά μετάλλια, τίποτα δεν συγκρίνεται με την πρώτη φορά. Το να κερδίσεις το πρώτο σου χρυσό μετάλλιο σε Ολυμπιακούς Αγώνες είναι ένα πράγμα, το να κερδίζεις το πρώτο χρυσό μετάλλιο της χώρας σου είναι κάτι εντελώς διαφορετικό. Ο Joseph Schooling από την Σιγκαπούρη και η Monica Puig από το Πουέρτο Ρίκο το κατάφεραν, ο πρώτος κερδίζοντας τον Phelps στα 100μ. πεταλούδα και η δεύτερη στο ατομικό γυναικείο τένις. Κατάφεραν να γίνουν ήρωες στις πατρίδες τους, χαράζοντας μία πορεία που και άλλοι μπορούν να ακολουθήσουν. Κάνοντας λόγο για πρωτιές δεν θα μπορούσαμε να παραβλέψουμε το κατόρθωμα της ανδρικής ομάδας ράγμπι από τα νησιά Φίτζι. Με ρόστερ αποτελούμενο από ερασιτέχνες παίκτες που κάνουν και δεύτερη δουλειά από υπάλληλοι ξενοδοχείου ακόμη και σωφρονιστικοί υπάλληλοι, κατάφεραν να κερδίσουν το χρυσό μετάλλιο, πράγμα που γίνεται για πρώτη φορά για τα νησιά του Ειρηνικού σε οποιοδήποτε άθλημα. Το κατόρθωμα τους ήταν τόσο μεγάλο ώστε ο πρωθυπουργός, κήρυξε τη μέρα ως εθνική εορτή. 

Οι καλοί Σαμαρείτες

Μπορεί οι δρομείς Nikki Hamblin από την Νέα Ζηλανδία και η Abbey d’Agostino από τις Η.Π.Α. να μην κατάφεραν να κερδίσουν κάποιο μετάλλιο αγωνιζόμενες στα 5000 μέτρα, αλλά αφήνουν το Ρίο με κάτι πιο πολύτιμο. Στα προκριματικά του αθλήματος η Hamblin έπεσε και η d’Agostino σκόνταψε επάνω της, αλλά ήταν η d’Agostino που έπιασε τον ώμο της Hamblin και την ενθάρρυνε να συνεχίσει. Από την σύγκρουση η d’Agostino είχε γυρίσει το γόνατο της και δεν κατάφερε να τερματίσει. Όμως καθόλη την διάρκεια η Hamblin παρέμεινε στο πλευρό της. Αργότερα στον τελικό η d’Agostino παρακολούθησε από την εξέδρα την Hamblin να τερματίζει τελευταία, αλλά η κατάταξη δεν είχε σημασία. Αυτό που είχε σημασία είναι ότι έγιναν παράδειγμα προς μίμηση και είναι ένας από τους λόγους που βλέπουμε και αγαπάμε τους Ολυμπιακούς Αγώνες.