Για σήμερα θα σας σερβίρουμε δυο μικρά ποιήματα του Έζρα Πάουντ — σπαράγματα μάλλον ποιημάτων. Η μετάφραση είναι απλά βοηθητική της ανάγνωσης στο πρωτότυπο.
M’amour, m’amour
what do I love and
where are you?
That I lost my center
fighting the world.
The dreams clash
and are shattered ―
and that I tried to make a paradiso
terrestre.
Αγάπη, αγάπη μου
τι αγαπάω εγώ
κι εσύ πού είσαι;
Εγώ που έχασα το κέντρο μου
πολεμώντας όλο τον κόσμο.
Όνειρα που συγκρούονται
και γίνονται κομμάτια ―
κι εγώ που πάλεψα να φτιάξω έναν παράδεισο
πάνω στη γη.
[από τα σχεδιάσματα για το Canto CXVIII]
That her acts
Olga’s acts
of beauty
be remembered.
Her name was Courage
& is written Olga.
These lines are for the
ultimate CANTO.
Whatever I may write
in the interim.
Ό,τι κι αν έκανε
η Όλγα, ό,τι κι αν έκανε,
γιατί ήταν όμορφο,
θα το θυμόμαστε.
Το όνομά της ήταν Θάρρος.
Εκείνη τό ‘γραφε Όλγα.
Αυτοί οι στίχοι είναι για το
ύστατο CANTO.
Ό,τι άλλο και να γράψω
στο μεταξύ.
[The Cantos (fragment 1966)]
Ήθελε αυτές οι λέξεις να είναι η κατακλείδα όλου του έργου του για να τιμήσει την ισόβια ερωμένη του Olga Rudge, με την οποία συγκατοίκησε στο Rapallo, στη Βενετία και αλλού, λίγο πιο πέρα από το άλλο σπίτι που μοιραζόταν με τη σύζυγό του Dorothy Shakespear. Τις διαδρομές του από το ένα στο άλλο σπίτι περίμεναν πώς και τι οι Ιταλίδες ψιψίνες. Το μαθαίνουμε από ένα γράμμα του Γουίλιαμ Μπάτλερ Γέιτς σε μια φίλη του:«Ο Πάουντ έχει πάθος με τις γάτες και μπόλικες τον περιμένουν κάθε βράδυ στη γωνιά του δρόμου ξέροντας πως οι τσέπες του είναι γεμάτες από κοκαλάκια κοτόπουλου κι άλλα κεράσματα.»
Παρ’ όλα αυτά, στην έκδοση των Cantos του 1975 (Faber & Faber), ο τελευταίος-τελευταίος στίχος στις 800-και-βάλε σελίδες αυτού του έπους με το κόκκινο εξώφυλλο είναι:
To be men not destroyers.
