Στην indie ιστορία υπάρχει περίοπτη θέση για την περίφημη κριτική της Barbara Ellen για το Generation Terrorists των Manic Street Preachers που δημοσιεύτηκε στο ΝΜΕ και βαθμολογεί το δίσκο με δέκα (ασχολίαστο) χωρίς να αναφέρει τον τίτλο ούτε ενός τραγουδιού. Το μόνο βέβαια που κατάφερε το συγκεκριμένο άλμπουμ είναι να μας κάνει να βάλουμε το ”Girls, Girls, Girls’‘ σπίτι μας χωρίς να ντρεπόμαστε, αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μας. Είναι σίγουρα ωραίο να είσαι φανατικός των Manics και να βλέπεις την αγαπημένη σου μπάντα να προκαλεί τέτοιες αντιδράσεις. Όπως είναι ωραίο να έχει η αγαπημένη σου μπάντα έναν δίσκο που σου άλλαξε την εφηβεία, όπως είναι ωραίο να κλαις με τα τραγούδια της ή να τα γράφεις σε CD στην γκόμενα. Εγώ με την αγαπημένη μου μπάντα δεν έζησα τίποτε από όλα αυτά. Υπάρχουν πολλοί τρόποι να λατρεύεις το αγαπημένο σου γκρουπ και οι φανατικοί των Blur δεν ξέρουμε ούτε έναν από αυτούς.
Το εξώφυλλο του Magic Whip που θα κυκλοφορήσει στις 27/4
Ίσως φαίνεται περίεργο σε όσους είναι κάτω από 25 σήμερα και μαζί με τη δισκογραφία τους γνώρισαν τη συναισθηματική φόρτιση και τη νοσταλγία του ποπ περιβάλλοντος για το γκρουπ, αλλά δεν είχαμε όλοι την ίδια τύχη. Οι Βlur για να φτάσουν να γίνουν σύμβολο μιας γενιάς χρειάστηκε νότα τη νότα, τραγούδι το τραγούδι, δίσκο το δίσκο να αντιπαλέψουν ένα σημαντικό κατηγορώ: ότι είναι γκρουπ που μπορείς να θαυμάσεις, αλλά δύσκολο να το αγαπήσεις. Δεν είναι αδικαιολόγητη η άποψη. Οι Blur πολλές φορές αντιμετώπισαν τη μουσική, το κοινό και την ίδια τους την μπάντα ακόμα με μία «κλινική» ψυχρότητα που προκάλεσε μαζί με το θαυμασμό και το συναισθηματικό μούδιασμα. Υπέφεραν από αυτό και υπέφεραν και από την προσπάθειά τους να το ξορκίσουν. Ξεχάστε διάφορους Radiohead, Pavement κι avant-garde πειραματιστές. Το ακραίο όριο του ελιτισμού στη μουσική βρίσκεται στον ψυχολογικό συμβολισμό της νότας και του στίχου και οι Blur είναι το μόνο συγκρότημα της γενιάς τους που εξέπεμψε το αίσθημα πως ασχολούνται με τη μουσική γιατί σε αυτό είναι καλοί, ενώ αν τύχαινε να είναι καλοί στη γεωλογία θα ασχολούνταν με εκείνη. «Τέλεια μπάντα, αλλά heartless”, έτσι σχηματοποιήθηκε η κατηγορία εναντίον τους.
Heartless δεν είναι (το ακριβώς αντίθετο, αν και πρέπει να ξέρεις να ψάξεις την καρδιά σε διαφορετικά σημεία από το ”Tender”), αλλά τέλεια μπάντα είναι όντως. Oι Blur δε γνώρισαν απλά την τελειότητα της art-pop σε μια γενιά που δε θα τη γνώριζε αλλιώς, αλλά υπήρξαν και ο πιο αξιόπιστος τρόπος για να φτάσεις στο new wave. Η all-round artfulness που τους χαρακτηρίζει εξασφάλισε πως ποτέ ο εσωστρεφής ελιτισμός δε θα άφηνε τις ταπεινές πτυχές του mainstream να τους θάψουν και το ανυπέρβλητο μελωδικό ένστικτο του Albarn εξασφάλισε πως ποτέ δε θα επιτρέψουν στο ”Τalking Heads meet Cardiacs” DNA τους (όπως το έθεσε, χωρίς να το θεωρεί κοπλιμέντο κάποτε ο Dave Balfe) να τους κρατήσει μακριά από εκεί που η παρουσία σου μετράει και κάνει πραγματικά τη διαφορά, στη συλλογική δηλαδή συνείδηση. Ο ήχος της τρομπέτας στο μέσο και στο δεύτερο κουπλέ του ”The Universal”, arty αλλά και συναισθηματικός, θριαμβευτικός και μελαγχολικός μαζί είναι η σημαντικότερη μουσική στιγμή των ‘90s και πρέπει να είσαι οι Blur, να αντιμετωπίζεις τη μουσική όπως οι Blur και να ξέρεις τη μουσική όπως οι Blur για να χαρίζεις στον κόσμο για τόσους συνεχόμενους δίσκους τέτοιες στιγμές.
το “Go Out”, πρώτο single του νέου άλμπουμ
Τι περιμένω, λοιπόν, από τον καινούριο τους δίσκο; Αυτό που ξέρω πως είναι δύσκολο να έχω, τον καλύτερο δίσκο της χρονιάς. Και είναι δύσκολο, όχι γιατί δεν μπορούν (μπορούν άκοπα), αλλά γιατί ο τρόπος που ηχογραφούν πια και ο τρόπος που αντιμετωπίζουν την μπάντα είναι ο χαλαρός τρόπος των ανθρώπων που αποφάσισαν ότι η «παρέα» και η ελευθερία πρέπει να ξαναπάρουν το πρώτο χέρι. Κατανοητό από μία άποψη. Η εποχή που ο Albarn έκανε ρίμες τύπου ”hairpiece-herpes” και έγραφαν δίσκους με κύριο σκοπό όχι να περνάνε καλά, αλλά να αποδεικνύουν σε εχθρούς και φίλους ότι κανείς δεν καταλαβαίνει τη μουσική όπως αυτοί, τους πλήγωσε και μόλις το 2009 άρχισαν να το ξεπερνάνε. Ο Damon μπορεί και πάντα θα μπορεί να γράφει διαμάντια δένοντας τα κορδόνια του (ακούστε τι έδωσε στον τελευταίο δίσκο του Τοny Allen), αλλά καλώς ή κακώς μετά το ταξίδι του στην Αφρική το 2000, αντιμετωπίζει διαφορετικά τη μουσική. Ο πήχης όμως είναι εκεί που είναι όταν είσαι οι Blur και είναι τίτλος τιμής το να είσαι το μόνο γκρουπ που όλος ο κόσμος θεωρεί σταθερά ικανό για το καλύτερο άλμπουμ της χρονιάς. Απλά σε αντίθεση με τον υπόλοιπο κόσμο εγώ δε θα μπορέσω να διαχειριστώ τίποτε λιγότερο.
Διαβάστε τι έγραφε ο Παναγιώτης Μένεγος για το αντίστοιχο περσινό σόλο άλμπουμ του Damon Albarn
