Στα γρήγορα: Ντεμπούτο full length κυκλοφορία για την r’n’b καλλιτέχνιδα από το New Jersey στην Top Dawg Entertainment/RCA Records, που κέρδισε τις εντυπώσεις, σκαρφαλώνοντας ψηλά στις year end lists με τους δίσκους του 2017. Μέχρι πρότινος, η κατά κόσμον Solána Imani Rowe έγραφε κομμάτια για ηχηρά ονόματα όπως Beyoncé, Nicki Minaj και Rihanna.

Την ακούσαμε: “That is my greatest fear / That if, if I lost control / Or did not have control, things would just, you know, / I would be… fatal”. Με αυτόν τον στίχο (και το κομμάτι “Supermodel”) ανοίγει ο δίσκος της SZA. Aκούμε μία νεαρή κοπέλα που βρίσκεται συνεχώς μέσα της σε μία πάλη με τον έλεγχο των πραγμάτων γύρω της αλλά και αντιμέτωπη με τον φόβο της μοναξιάς (“I get so lonely, I forget what I’m worth / We get so lonely, we pretend that this works” τραγουδά στο “Drew Barrymore” και ένα από τα πιο δυνατά κομμάτια του δίσκου).

H SZA αποπνέει έναν δυναμισμό που δεν γίνεται σκληροπυρηνικός αυτοσκοπός παρουσίασης μίας γραφικά φεμινιστικής εικόνας, που συγχρόνως, δεν φοβάται να τσαλακωθεί και να αποκαλύψει ευαίσθητες και αδύναμες στιγμές της, που αντιμετωπίζει κάθε γυναίκα. Συνυπολογίζοντας μια πολύ καλή r’n’b παραγωγή, έχει όλα τα φόντα να γίνει είδωλο, όμως όχι ένα μακρινό και άπιαστο είδωλο όπως η Beyoncé ή η Rihanna, αλλά η τύπισσα εκείνη με την οποία μπορεί να ταυτιστεί μία έφηβη ή “20 Something” -για να χρησιμοποιήσουμε και τον τίτλο του closing track του δίσκου- κοπέλα γιατί μιλάει στη γλώσσα της για τους πάνω κάτω παρόμοιους προβληματισμούς της -απλά έχει το ταλέντο και τα κότσια να τα πει.

Τρέξε μακριά: Αν θες το r’n’b το παλιό το 50s-60s το ορθόδοξο.

Τ’ είπες τώρα; «Αυτοεξαρτώμενη, ανασφαλής και ερωτική, μπλέκει στον δύσβατο ιστό των μονοπατιών μεταξύ της αγάπης και της σεξουαλικής ανεξαρτησίας -προσπαθεί για αυτό, έτσι κι αλλιώς». –Noisey

Να τ’ αφήσω; 86/100 –Metacritic

https://www.youtube.com/watch?v=dp45V_M4Akw