Π Α Ν Α Γ Ι Ω Τ Η Σ Μ Ε Ν Ε Γ Ο Σ
– Με το καλημέρα της χρονιάς βγήκε ο αγαπημένος μου δίσκος για το 2015. Από τη Μεγάλη Βρετανία, πιο συγκεκριμένα από label του Erol Alkan Phantasy Sound, κυκλοφόρησε το ντεμπούτο του Ghost Culture. Ενός ντροπαλού πιτσιρίκου που έβγαλε των καλύτερο δίσκο χορευτικής μουσικής με ποπ ευαισθησία από την εποχή, στην αρχή της δεκαετίας που διανύουμε, που ο Caribou είχε δώσει το ανυπέρβλητο Swim.
– Ο τελευταίος κύκλος του Mad Men. Παρότι έχω απαλλαχθεί από τη μανία με τις τηλεοπτικές σειρές, το δεύτερο (και τελευταίο) μισό του έβδομου κύκλου της Μεγάλης Αμερικάνικης Ηθογραφίας των 50s-60s-70s ήταν αποζημιωτικό. Για πολλούς λειτούργησε και ως τσουλήθρα καταβύθισης στην ανδρική αυτογνωσία.
– Το Narcos. Το τέλος του καλοκαιριού είναι πάντα η καλύτερη εποχή από πλευράς χρόνου για binge TV watching . Εκεί είχα δυο επιλογές: αρχικά πήγα με το ανεκδιήγητο Mr. Robot, το οποίο εγκατέλειψα μετά από μισή ντουζίνα επεισόδια, κια η “σειρά για τον Πάμπλο Εσκομπάρ”. “Ντοκιμαντερίστικη”, τόσο κινηματογραφική ώστε να νιώθεις ότι βρίσκεσαι στο οικείο περιβάλλον των γκανγστερικών/μαφιόζικων φιλμ που μας μεγάλωσαν, ότι πρέπει για χαλαρό home entertainment.
– O πρωταθλητής Στέφεν Κάρι που αναθέρμανε τη σχέση μου (όπως και όλων μας μάλλον) με το NBA. Ίσως για πρώτη φορά μετά από Εκείνον σηκωνόμαστε το πρωί με την αγωνία να δουμε τι έχει φτιάξει αυτός ο απίθανος μάγος πριν λίγες ώρες στην αγωνιστική του ΝΒΑ. Κι όταν βρίσκουμε το youtube και πατάμε play, να χασκογελάμε σαν πιτσιρίκια που τους έγινε το χατήρι. Κι αμέσως μετά βλέπουμε The Starters.
-Ε, ναι!
– Αντίο Grantland. Ευχαριστούμε για τα εκατοντάδες bookmarks. Ευχαριστούμε που υπήρχες, όταν όλα στο ίντερνετ γίνονταν όλο και πιο «καπάτσικα», όλο και λιγότερο δημοσιογραφικά.
– Το #PingPongChallenge κάθε Παρασκευή, στη δεύτερη ώρα του Λατέρνατιβ στον Εν Λευκώ 87.7. Ή αλλιώς πώς πάντα ήθελα να συμπαρουσιάζω ένα τοκ σόου (μια εκπομπή μέσα σε μια εκπομπή) που δίπλα μου θα κάθονταν ο Γιώργος Γεωργίου, ο Γιώργος Πολυχρονίου, ο Χρήστος Χωμενίδης κι ο Τζίμης Πανούσης. Αλλά, κι ο Νέγρος του Μωριά κι ο Λάρυγγας.
– Η υπέροχη Τήνος. Το νέο μου αγαπημένο νησί (μέχρι το επόμενο).
– Το μυσταγωγικό live των Low στο Fuzz την παραμονή των εκλογών του Γενάρη (με τη βαθιά συγκίνηση μιας ολόκληρης γενιάς, που προβλήθηκε στα πρόσωπα 500-600 ανθρώπων, όταν ο Alan Sparhawk κατέβηκε ανάμεσα στο κοινό στο τέλος της συναυλίας και είπε “αύριο ξέρω πόσο σημαντική μέρα είναι για σας”- αυτός γύρισε στο Duluth του Fargo, εμείς μείναμε για να πιούμε το ποτήρι της οριστικής απογοήτευσης). Το ολοκληρωτικό ροκ εν ρολ των Shellac εκείνη τη βραδιά που στον ΑΝ δεν υπήρχε χώρος ούτε για να πέσει ο ιδρώτας που έσταζε από το ταβάνι. Η ψαρωτική παρέλαση των Savages στο Plissken.
– Οι Paranoid London και οι Red Axes. Η χορευτική μουσική του 2015 (πρέπει να) είναι σκοτεινή. Μη χάσετε τους δεύτερους στις 9/1 στο Ρομάντσο.
– 3 tracks για το ’15 VoX LoW – “Something Is Wrong”
Bambi Davidson – “Brunswick”
Jamie XX – “Seesaw”
– Ρε Kamasi στα γεράματα θα κάνουμε αυτά που κοροϊδεύαμε; Θ αρχίσουμε την jazz;
– Τέλος, το καλύτερο πράγμα που μου συνέβη το 2015, ήταν «το ξαναπιάνω από την αρχή κι επιτέλους το τελειώνω» του Ο Άνθρωπος Που Αγαπούσε Τα Σκυλιά (εκδ. Καστανιώτη) του Λεονάρδο Παδούρα. Μετά μπόρεσα να πάρω το βάπτισμα του πυρός στον κόσμο του Έλροϊ, να συμμετάσχω στο παγκόσμιο revisiting στην Νέα Υόρκη των late 70s εν αναμονή του Πόλη Στις Φλόγες (εκδ. Κέδρος) του Γκαρθ Ρισκ Χάλμπεργκ που μόλις ξεκινά (τη θέση στου στην ουρά παίρνει A Brief History Of Seven Killings του Μάρλον Τζέιμς που πήρε το φετινό Booker, θα βγει άραγε και στα ελληνικά; )
