«Πώς καθίσατε τόση ώρα όρθιοι για μας… ευχαριστούμε πολύ» με αυτά τα λόγια μας καληνύχτισε η Tracey Thorn, σχεδόν σαν να αισθάνθηκε υπόχρεη που περιμέναμε έξω στη βροχή μέχρι να ανοίξουν οι πόρτες του Rough Trade East και να ακούσουμε την συζήτηση – «In Conversation» – με την Miranda Sawyer.
Τους άκουγα να μιλάνε για περίπου 1 ώρα και αναρωτιόμουν αν μπορούν άραγε να καταλάβουν ή να αισθανθούν τη χαρά μας που ήμασταν εκεί.
«Και βέβαια βλέπουμε τον ενθουσιασμό, και διαβάζουμε τις κριτικές και τα σχόλια. Είναι σημαντικό. Θα ήταν ψέμα να λέγαμε το αντίθετο» λέει ο Benn Watt. Κάθεται σκεπτικός, αφοσιωμένος στη συζήτηση, και αν δεν κάνω λάθος δεν άλλαξε καθόλου τη στάση του. Σε αντίθεση με την Tracey, που αλλάζει συχνά πάνω στην καρέκλα και δεν κοιτάει σχεδόν ποτέ τον κόσμο.
«Όλα έγιναν απλά. Δεν είχαμε στο μυαλό μας να κάνουμε ένα νέο άλμπουμ. Ο Ben είχε μερικές ιδέες, κάποια ambient κομμάτια και έτσι πήγαμε στο στούντιο να τα δουλέψουμε. Όταν τα ακούσαμε στο σωστό ηχοσύστημα καταλάβαμε ότι κάτι έχουμε. Χρειάστηκε ουσιαστικά μόνο εκείνη η μέρα στο στούντιο».
Μιλάει ήρεμα, όμορφα.
Για το πόσο τους άλλαξε το lockdown, το πέρασμα του χρόνου, την δημιουργία αυτού του άλμπουμ. Για τους στίχους που ανταλλάσσουν μεταξύ τους, σε μηνύματα στο κινητό για να τους διαβάζουν όταν δεν έχουν ο ένας τον άλλο απέναντι τους. «Δεν γνωρίζαμε τι κατεύθυνση θα έχει το άλμπουμ. Οι ιδέες που είχε ο Ben και δουλέψαμε πρώτα ήταν Το Interior Space και When we Mess Up. Αλλά είμασταν ενθουσιασμένοι με αυτή την κατεύθυνση. Στο Lost, ο Ben έγραψε στο Google “I lost my….” Και μου έφερε μια λίστα με όλα τα αποτελέσματα που βγήκαν. Και ξεκίνησα να τραγουδάω κάποια από αυτά».
Πόσους ανθρώπους κουβαλάς μέσα σου και με πόσους μπορείς να έρθεις πιο κοντά. Την οικογένεια σου, κάποιους φίλους σίγουρα, έναν μεγάλο έρωτα, ίσως κάποιους καλλιτέχνες σαν αυτούς. Τόσα χρόνια, τόσοι δίσκοι, τόσοι άνθρωποι. Με κάποιους καλλιτέχνες έχεις την αίσθηση πως είστε μαζί μια ζωή. Σαν να πηγαίνετε παρέα. Και νιώθεις όμορφα με αυτό. Με πόσα πράγματα νιώθεις χαρά; Ίσως για αυτό να περιμέναμε τόσο αυτό τον δίσκο. Τα τραγούδια των Everything But the Girl είναι γεμάτα με τις ιστορίες μας, και η φωνή της Tracey Thorn μπορεί να σου ζητήσει τα πάντα. Αυτή η αίσθηση σιγουριάς που τόσο σπάνια συναντάς πια.
Πόσες φορές έβαλες τα κλάματα στο πίσω κάθισμα χωρίς να υπάρχει λόγος. Μια στιγμή ανακούφισης. Σαν ηρεμία. Όπως όταν τεντώνεσαι προς τα πίσω στην καρέκλα σου και για εκείνη την στιγμή νιώθεις πως όλα θα πάνε καλά. Όλη αυτή η αγάπη και η κατανόηση… σαν κάτι απλό, όπως τις φωτογραφίες που έκανε ποστ παλιά στο ινσταγκραμ της, χαρούμενη από ένα λουλούδι που άνθισε στον κήπο της ένα πρωί.
“Χρειάζεται ένα τραγούδι σαν το Nothing left to Lose και καταλαβαίνεις πως το άλμπουμ τώρα είναι έτοιμο”, λέει η Tracey. “Μετά από αυτό δεν ηχογραφήσαμε τίποτα άλλο. Έλειπε μόνο ένας στίχος, μέχρι που ο Ben μου έστειλε σε ένα μήνυμα…Kiss me while the world decays, Kiss me while the music plays”
Ο ένας συμπληρώνει τον άλλο, και αυτό το βλέπουμε μπροστά μας στον τρόπο που συζητάνε και μοιράζονται διάφορα μαζί μας. «Καμμιά φορά δεν μπορείς να εξηγήσεις πως συμβαίνουν τα πράγματα», μας λέει η Tracey. «Μπορεί να σε ρωτήσει κάποιος πως έγινε αυτή η μελωδία, ή πως γράφτηκε αυτός ο στίχος, αλλά δεν μπορείς να το εξηγήσεις. Απλά συμβαίνει. Και ξέρεις πως είναι το σωστό. Έτσι είναι και στη μουσική που κάνουμε μαζί. Έρχεται η στιγμή που συμβαίνει κάτι και αυτό μας αρέσει. Δεν χρειάζεται να εξηγήσει ο ένας τον άλλο για πιο λόγο. Σημασία έχει μόνο πως αρέσει και στους δυο μας».
Αναφέρονται συχνά στο τραπέζι της κουζίνας τους. Σαν όλα να συμβαίνουν εκεί. Όπως και στα περισσότερα σπίτια, που όλοι μας έχουμε ένα χώρο ή ένα τραπέζι που μαζευόμαστε. Ό τρόπος που μιλάνε, που γελάνε και λένε τις ιστορίες τους, είναι μαγικός. Τόσο απλός. «Τα κάνουμε όλα μόνοι μας» λέει ο Μπεν. «Δεν έχουμε μάνατζερ, οπότε πρέπει να αποφασίζουμε εμείς οι δύο και τώρα τελευταία αυτό είναι πολύ δουλειά».
«Ανοίξαμε και instagram», λέει η Tracey «και μοιραζόμαστε ιστορίες από την αρχή της καριέρας μας. Παλιές φωτογραφίες και την ιστορία πίσω από αυτές. Αυτός είναι ο τρόπος που διαχειριζόμαστε το μάρκετινγκ για το άλμπουμ».
Θυμήθηκα τον φίλο μου τον Μιχάλη που τόσο τους αγαπούσε. Όταν βγήκε το Walkin Wounded, το βάζαμε κάθε εβδομάδα στην εκπομπή που είχαμε στο ραδιόφωνο. «Τι τα θέλεις τα στολίδια και το πολλά πολλά όταν έχεις τέτοια μουσική» έλεγε. Και πόσο δίκιο είχε.
«Μας ρώτησαν από το label για το promo και για τα βίντεο. Τους είπαμε πως δεν μας αφορά να είμαστε μέρος του βίντεο. Είναι σχεδόν άβολο να κάθεσαι στην κάμερα και να τραγουδάς» λέει η Tracey. Θέλαμε κάτι περισσότερο από αυτό. Και έτσι κάναμε τις οντισιόν με τους χορευτές. Μια ολόκληρη μέρα, κοιτούσαμε τις κασέτες που γράψαμε με χορευτές για να επιλέξουμε αυτούς που χορεύουν καλύτερα το κομμάτι μας.
Και πώς επιλέγεις όταν δεν είσαι ειδικός; «Απλά ξέρεις, γιατί κάτι συμβαίνει μέσα σου».
Ξέρουν καλά πως πολύς κόσμος τους περιμένει να ανακοινώσουν μια περιοδεία, όλα αυτά τα χρόνια. «Το ξέρουμε και το βλέπουμε σε όλα αυτά τα μηνύματα και τα σχόλια που μας αφήνουν στα σόσιαλ. Τα περισσότερα σχόλια καταλήγουν σε αυτό», λέει ο Ben. «Αυτό είναι δύσκολο. Ο κόσμος περιμένει ίσως να ακούσει ένα κομμάτι όπως το έχει αγαπήσει σε ένα δίσκο. Μα έχουν περάσει χρόνια από τότε και είναι δύσκολο για έναν δημιουργό να ξαναγυρίσει πίσω, όταν θέλει να κάνει καινούργια πράγματα. Ο καιρός περνάει… Και συνειδητοποιήσαμε πως δεν υπάρχει πολύς χρόνος. Και στη ζωή πρέπει να κάνεις πράγματα που αισθάνεσαι όμορφα, ακριβώς γιατί δεν υπάρχει πολύς χρόνος» λέει η Tracey. «Αυτό είναι και το πνεύμα στο οποίο φτιάχτηκε το άλμπουμ. Έχοντας στο μυαλό μας τι είναι αυτό που θέλουμε να κάνουμε με τον χρόνο που έχουμε».
Και έχει δίκιο. Γι’ αυτό μάλλον δείχνει τόσο ήρεμη και σίγουρη. Μας στέλνει ένα φιλί, αγκαλιάζει τον Ben και μας χαιρετάνε. Από τα ηχεία παίζει το άλμπουμ. Σαν τα πράγματα που ήταν πάντα μέσα σου ακούγονται αυτά τα τραγούδια. Πόσο σπουδαίο είναι να νιώθεις έτσι για κάτι τόσο σύντομα;
«Ακόμα και αν αλλάζει η παραγωγή ή η ενορχήστρωση, υπάρχει πάντα η μοναδική φωνή της Tracey και ο χώρος που αφήνω για την φωνή της όταν γράφω κάτι, έχοντας στο μυαλό μου αυτή και μόνο»῾ είπε ο Ben νωρίτερα. Και κάπως έτσι είναι πια μέσα μας αυτή η φωνή. Πως θα της φαινόταν άραγε αν της έλεγα πως ταξίδεψα από την Ελλάδα μόνο για μια μέρα για να είμαι εκεί απόψε;
Διαλέγω μια φωτογραφία με τους δυο τους να μας χαιρετάνε και κάνω ποστ για το σύντομο ταξίδι μου.
Σκέφτομαι τον Μιχάλη. Αν θα του άρεσε το νέο άλμπουμ. Και αν θα το έγραφε σε κασέτα όπως έκανε και τότε, για να το ακούμε στο αμάξι όταν κάνουμε βόλτες. Έξω συνεχίζει να βρέχει. Νομίζω θα του άρεσε. Ίσως να γελούσε με μένα που ακόμα περιμένω πως κάποια στιγμή μπορεί και να κάνουν μια συναυλία. Μπορεί να μου αφιέρωνε το Run A Red Light γιατί με ήξερε τόσο καλά από τότε. Και θα μου έλεγε να κάνω πράγματα που μου αρέσουν. Όπως είπε τώρα και η Tracey. .
Ανοίγω το κινητό και βλέπω πως οι Everything But the Girl έκαναν ένα ποστ να μας ευχαριστήσουν που είμασταν εκεί. και διάλεξαν την φωτογραφία μου γι’ αυτό. Τελικά, να που της άρεσε της Tracey που ταξίδεψα μια μέρα για να είμαι εκεί κοντά τους.
Ο Μιχάλης σίγουρα θα γελούσε.
25 χρόνια μετά, οι Everything But the Girl επέστρεψαν με νέο δίσκο, κι εγώ ακόμη ακούω το γέλιο του μέσα μου. Μαζί με την φωνή της.
