Ας γυρίσουμε, για αρχή, πίσω στον χρόνο. Είμαστε κάπου ανάμεσα στο 1997 και το 2001. Η Björk έχει μόλις βγάλει το Homogenic και ετοιμάζεται να βγάλει στο μέλλον το Vespertine. Μαζεύει υλικό, δηλαδή ψάχνει στους απέραντους ηχητικούς αγρούς του μυαλού της, τις σωστές νότες, τις οποίες και μαζεύει και μετά αρχειοθετεί. Εννοείτε πως τις ακούει ξανά και ξανά. Κάποιες όμως τις χάνει. Γύρευε που. Θυμάται κάτι ξεχωριστό να βολοδέρνει στα κουτάκια της μνήμης της, άκρη όμως δεν βρίσκει. Κουράζεται, αδιαφορεί και βγάζει τον δίσκο. Μπράβο της, αξέχαστος δίσκος για κάποιους, εντελώς ξεχασμένος για άλλους. Μια νέα περίοδος ξεκινά.
Βάλε τη μηχανή να τρέξει προς τα εμπρός, είκοσι χρόνια και βάλε μετά. Είναι σε περιοδεία στην Αυστραλία, κάτι ψάχνει στα αρχεία της, και να που ξεπηδάει αυτό το άχαστο από τα παλιά, αυτό που ήθελε να το βάλει στο άλμπουμ τότε και μετά δεν το έβρισκε, θαύμα, στρέφει με έκπληξη το κεφάλι στην ανοιχτή τηλεόραση -στο δωμάτιο της ήταν προφανώς- και βλέπει τη λέξη Oral να διασχίζει την οθόνη.
Και εγένετο τραγούδι. «Μου αρέσει το γεγονός πως είναι χαρούμενο», λέει γι’ αυτό και σας παρακαλώ πολύ ας το αφήσουμε, δεν χρειάζεται καθόλου, να μπούμε στη διαδικασία τι μπορεί να εννοεί.
Λίγους μήνες μετά, είναι στο χόμταουν το Ρέικιαβικ, και αποφασίζει να ενώσει τη φωνή της με τους γεωργούς και τους ψαράδες της χώρας που κατεβαίνουν σε διαδήλωση – η οποία και καταλήγει στην επική εκτόξευση εντομοκτόνου στα πτώματα ψαριών που έχουν τοποθετήσει ευλαβικά στα σκαλιά του κοινοβουλίου. Τους ακούει, τους υπερασπίζεται, τους καταλαβαίνει. Μια δραστηριότητα την τραβάει όμως περισσότερο. Οι κάτοικοι του Seyðisfjörður (έλα να σε δω να το προφέρεις) δεν έχουν λεφτά για να καταπολεμήσουν το σύστημα που είναι αποφασισμένο να τους εξαφανίσει, μαζί με αυτούς και τους σολωμούς από τη θαλάσσια αυλή τους. Οι δικηγόροι θέλουν χρήμα ζωντανό κι αυτοί με το ζόρι επιβιώνουν. Οι ξένες ιχθυοκαλλιέργειες είναι προ των πυλών, η εγγενής άγρια ζωή της χώρας πάει κατά διαόλου κι αυτοί προσπαθούν χωρίς μπακάπ διάσωσης να καταφέρουν τα ακατόρθωτα.
Η στάρ είναι όμως εδώ κι όλα τα μπορεί. Και όπως ξέρουμε καλά, η σωστή λύση κρύβεται πάντα σε ένα τραγούδι.
Η Björk καλεί τη φίλη Rosalia, η φίλη Rosalia λέει αμέσως ναι (δεν τα χάνουμε αυτά), μετά μαζί καλούν τον Ιρλανδοχιλιανό Sega Bodega για την παραγωγή, λέει αμέσως κι αυτός ναι (είπαμε δεν τα χάνουμε αυτά) και μετά όλοι τουγκέδερ καλούν και την σκηνοθέτιδα των πετυχημένων βίντεο κλιπ Carlota Guerrero για τα περαιτέρω και να σου, πως στήνεται τελικά, η βοήθεια και η σωτηρία αναξιοπαθούντων χωριών και ψαριών στον πλανήτη αυτόν που κυκλοφορούμε έτσι ανέμελα και απερίσκεπτα. Αν αγοράσεις το σινγκλάκι τα λεφτά πάνε στον αγώνα. Τόσο απλά και όμορφα!
https://www.youtube.com/watch?v=8jsi2Tgvx6A
![[Και όσο γλυκαίνω από τις θύμησες και τις τριανταφυλλιές], του Χρήστου Πυθαρά](https://popaganda.gr/wp-content/uploads/2019/02/14991378_1630575106968289_6100419817607109380_o-300x200.jpg)
