Μια από τις σπουδαιότερες ερμηνεύτριες των καιρών μας και των καιρών που έρχονται, μετατρέπει μια κατά τ’ άλλα μέτριου βεληνεκούς ταινία, σε συναρπαστικό πολιτικό θρίλερ και στοιχειωτικό ψυχολογικό δράμα στη συσκευασία του ενός.
Ευλογημένος με μια αεράτη, φυσική ερμηνεία από την Ηρώ Μπέζου, και τη σπαρταριστή παρουσία του Χάρη Φραγκούλη, ο Στέργιος Πάσχος παραδίδει μια απ’ τις πιο ελικρινείς, δροσερές και γλυκόπικρες ελληνικές κομεντί των τελευταίων ετών.
Με την στιλιστική του υπογραφή απλωμένη φαρδιά πλατιά σε έναν μύθο που αποδομεί κι ανανεώνει με αξιώσεις, ο Guy Ritchie ανοίγει πόρτες για άλλη μια κουρασμένη μυθιστορηματική φιγούρα, και της δείχνει το δρόμο για το μέλλον της.
Λιγότερο αυθάδες κι ευρηματικό από την πρώτη ταινία, το sequel της παρέας αταίριαστων φρουρών του γαλαξία μας κάνει μια χαρά δουλειά στο να κρατήσει ψηλά τις προσδοκίες της Marvel σε θέαμα, αλλά όχι και πολλά περισσότερα.
Το υποψήφιο για Όσκαρ ντοκιμαντέρ του Joshua Oppenheimer θα άλλαζε τον τρόπο που γυρίζονται τα ντοκιμαντέρ, αν υπήρχε κανείς που να μπορούσε να γυρίσει ταινία τεκμηρίωσης σαν τον υπερταλαντούχο Τεξανό.
Κομψό στη φόρμα και δηκτικό στο περιεχόμενο, το κύκνειο άσμα του σπουδαίου Πολωνού είναι ένας παιάνας στην υποχρέωση της τέχνης να λειτουργεί ως σύμβολο ελευθερίας απέναντι σε οποιαδήποτε ανελεύθερη και καταπιεστική ιδεολογία.
Ιδιαίτερα άβολο πλέον να βλέπεις αμάξια που διασχίζουν πολυσύχναστα πάρκα σε κολασμένες ταχύτητες, όμως αυτό το franchise ποτέ δεν καμώθηκε πως έχει οποιαδήποτε επαφή με την πραγματικότητα - Οι ταινίες της εβδομάδας από τον Ιωσήφ Πρωιμάκη.
Πανάξιο πέρασμα ενός Ευρωπαίου του cult στο παγκόσμιο mainstream, εκτός απ’ τους δροσερούς, λαμπερούς πρωταγωνιστές του, έχει να επιδείξει και την πλήρως προσβάσιμη εκλαΐκευση μιας ακρογωνιαίας λίθου του σινεμά του φανταστικού.
Με το συναρπαστικό σκηνοθετικό της ντεμπούτο, η Γαλλίδα Julia Docournau υπενθυμίζει ότι το genre πρέπει να είναι εργαλείο κι αφορμή για να πεις μια ιστορία, κι όχι αυτοσκοπός που καταπίνει τη δραματουργία.
Υψηλή αισθητική και τολμηρή αφήγηση, σ’ ένα γκανγκστερικό θρίλερ που ζει κι ανασαίνει μέσα σε και παράλληλα με τα εμβληματικότερα δείγματα του είδους, από τον σκηνοθέτη του τηλεοπτικού Gomorrah και του επερχόμενου sequel του Sicario.
Το Μάντεψε Ποιος θα Έρθει το Βράδυ συναντά το Καταραμένο Σκιάχτρο, σ’ ένα ατρόμητο θρίλερ που, ανάμεσα στις απλόχερες τρομάρες του, κρύβει τραγανά κοινωνικά σχόλια για τον φλογερό ρατσισμό που κρύβει πίσω η υποκρισία της ανεκτικότητας.
Το δεύτερο βήμα προς την πολυαναμενόμενη σύγκρουση του King Kong με τον Godzilla παίρνει ό,τι σωστό είχε κάνει η αναβίωση της ιαπωνική σαύρας, και το θάβει κάτω από μια τεράστια, all-American σβουνιά ψηφιακών υπερεφέ.
Με ένα σενάριο εμπνευσμένο όσο και συγκινητικό, η επιστροφή της εμβληματικής παρέας του Εδιμβούργου ξεδιπλώνει και ξαναπλέκει την πλεξούδα του χρόνου, σε ένα φιλμ που δεν αρκείται στην στείρα νοσταλγία, αλλά εμπλουτίζει κι ενδυναμώνει τη μυθολογία.
Μπορεί υπογραμμίζει τα μηνύματά του με τη διακριτικότητα οκτώ διαφορετικών χρωματιστών μαρκαδόρων σε ασπρόμαυρο κείμενο, αλλά έχει την καρδιά του στο σωστό σημείο και την συναισθηματική του χειραγώγηση υπό έλεγχο.
Μια απ’ τις σπάνιες περιπτώσεις που μπορείς να νιώσεις ταινία να σε αντιμετωπίζει πραγματικά ως ενήλικα, το νέο κομψοτέχνημα του Kenneth Lonergan μπορεί να‘ναι η μοναδική οσκαρική ταινία που στ’ αλήθεια μετράει φέτος.
Ο πολυβραβευμένος Χιλιανός εξιλεώνει όποια ατοπήματα έκανε στο Jackie, με μια λοξή, αισθαντική, και αναπολογητικά ποιητική προσέγγιση στη βιογραφία ενός απ’ τους εμβληματικότερους άνδρες της παγκόσμιας διανόησης και λογοτεχνίας, αριστερής και μη.
Ο χρυσός ερμηνευτής της εποχής μας παραδίδει μια εμφάνιση-οδοστρωτήρα, που απογειώνει μια κατά τα άλλα συμβατική, κλασικής κοπής χολιγουντιανή εκδοχή αληθινής ιστορίας, στο τέμπο του Λύκου της Wall Street, αλλά με χρυσοθήρες.
Μια αφαιρετική, σχεδόν ποιητική ελεγεία για τη δυναστεία των στερεοτύπων, το Moonlight θα μπορούσε να έχει εξοβελιστεί στα LGBTQ+ περιθώρια του αμερικανικού indie, αν δεν είχε στην καρδιά της ιστορίας της τόση, μα τόση επώδυνη αλήθεια.
Καραμπίνες και περίστροφα ανοίγουν πυρ κατά των τραπεζών μιας αφαιμαγμένης απ’ τα χρέη Αμερικής, της οποίας την νέα αποίκηση έχουν αναλάβει οι μεγάλοι χρηματοπιστωτικοί οργανισμοί, κάνοντας στους λευκούς ιθαγενείς ό,τι κι οι πιονέροι στους Ινδιάνους.
Με αρκετές υποπλοκές μέσα του, που θα μπορούσαν να τροφοδοτήσουν πεντέξι ταινίες ακόμα, ή έστω μια τηλεοπτική μίνι σειρά στα σίγουρα, το νέο πόνημα του βραβευμένου με Όσκαρ σκηνοθέτη καταλήγει να πνίγεται στην ίδια του την φιλοδοξία.
Ένα υπαρξιακό ταξίδι στην εσχατιά της φύσης, το magnum opus του Martin Scorsese είναι κάπως σαν το The Revenant με μοναχούς, και χωρίς ωμά συκώτια, αλλά αν το ισχυριστείτε αυτό στην αίθουσα μπορεί να αφοριστείτε.
Στο πέρασμά του στο σκληροπυρηνικό Hollywood, ο Νορβηγός σκηνοθέτης του συναρπαστικού Headhunters και του οσκαρικού The Immitation Game μένει έκθετος από ένα άσφαιρο σενάριο, αναιμικό στο δράμα του κι ανεπαρκές στη δράση.
Τοποθετημένο στο σύγχρονο Los Angeles, αλλά με τις ρίζες της έμπνευσής του να φτάνουν βαθιά στο παρελθόν, το musical του Damien Chazelle αναβιώνει με ζέση την απλοχεριά των κλασικών χολιγουντιανών ρομάντζων σε συναίσθημα και θέαμα.
Το πρώτο spin-off της εμβληματικής διαγαλαξιακής saga έρχεται να εγκαθιδρύσει το επιχειρηματικό μοντέλο των Avengers στο κινηματογραφικό σύμπαν τον Jedi, και το κάνει με λιγότερη φανφάρα μεν, με περισσότερο παρασκήνιο δε.
Ο Denis Villeneuve μαγεύει με άλλη μια επίδειξη της εξωπραγματικής του κινηματογραφικής ευελιξίας, στήνοντας ένα συναρπαστικό sci-fi δράμα που αναρωτιέται πώς να επικοινωνήσεις με τους εξωγήινους, όταν δεν μπορείς να συνεννοηθείς με τους γήινους.
Ανατριχιαστικά διαχρονικό και συναρπαστικό ακόμη και τρία χρόνια μετά το περιστατικό που καταγράφει, το βραβευμένο με Όσκαρ ντοκιμαντέρ της Laura Poitras έρχεται στις ελληνικές αίθουσες με διετή καθυστέρηση, αλλά και πάλι καλά να λέμε.
Αν περιμένεις να μάθεις κάτι για τους The Stooges και τον frontman τους στο ντοκιμαντέρ του Jarmusch, δεν θα βρεις τίποτα περισσότερο απ’ αυτό που σου λέει ο ίδιος ο Iggy όταν ξεγυμνώνεται μπροστά στο κοινό: what you see is what you get.
Ισορροπώντας αξιοζήλευτα ανάμεσα σε σασπένς και συγκίνηση, η Patricia Rozema ξεδιπλώνει μια ευαίσθητη ατμοσφαιρική εκδοχή του τι σημαίνει να είσαι ο τελευταίος άνθρωπος στη Γη, όχι επειδή οι άλλοι εξαφανίστηκαν, αλλά επειδή έγιναν κτήνη.