Στο Belle Amie η ζωή είναι ωραία

Ήταν, κοντά μισός αιώνας πριν, όταν κάτω από το φρεσκοχτισμένο, κομψό ξενοδοχείο της Αγγέλου Μεταξά στον Πειραιά, ήρθε ένας παράξενος τύπος, λαϊκός, με «βρώμικο» παρελθόν και μια όψη ανθρώπου που είχε ταξιδέψει πολύ στη ζωή του. Και άνοιξε ένα ουζερί με ένα όνομα ανεξήγητο, ιδιαίτερο για την εποχή, καθώς κανείς δε θυμάται πως λεγόταν ο ηλιοκαμμένος πρώην ναυτικός ούτε γιατί διάλεξε το συγκεκριμένο όνομα.

Μπελαμή το είπε, και ο θρύλος λέει πως ήταν μια λέξη που δημιούργησε ο ίδιος από το Belle Amie που άκουγε από τα κορίτσια που είχε γνωρίσει στο λιμάνι της Μασαλίας, όταν έδενε το μπάρκο του.

Στου Μπελαμή το Ουζερί άρχισαν να συχνάζουν όλοι. Όσο πιο κυριολεκτικά μπορεί να μεταφραστεί η λέξη: πόρνες, εργάτες που έρχονταν μετά το ξεφόρτωμα των πλοίων στο λιμάνι πιο κάτω, «μάγκες» και αγαπητικοί, μέχρι δικηγόροι, κοστουμαρισμένοι επιχειρηματίες και στελέχη ναυτιλιακών της εποχής και «τεντυμπόιδες» νεολαίοι. Μια γοητευτική μείξη κόσμου που, μετά από μια παρακμή αρκετών ετών, δείχνει, σε μια μοντέρνα  εκδοχή του φυσικά, να ξαναγεννιέται στην Πλ. Κανάρη.

Ήταν δυο άνθρωποι με ένστικτο επιχειρηματικό και, εμφανέστατη, καλή αισθητική, ο Δημήτρης Παναγόπουλος και ο Interior Architect Κοσμάς Καραβάς που αντικρύζοντας το κτίριο πριν 2-3 χρόνια οραματίστηκαν το Belle Amie, όχι πια ένα «ουζερί» αλλά μια μικρή όαση απόλαυσης, θα τολμούσα να πω. Αισθητικά, καθώς η αυλή το βράδυ που το επισκέφτηκα ήταν ό,τι πιο ξεκούραστο φρέσκο και κομψό υπάρχει στην «παραλιακή» του Πειραιά. Και πελάτες εξίσου «όμορφοι» όσον αφορά τη διάθεσή τους εννοώ: παρά το γεγονός πως ήταν βράδυ καθημερινής, γέμιζαν σχεδόν την αυλή, με ποτά στο χέρι, να δείχνουν να απολαμβάνουν την μουσική και το ελαφρύ αεράκι που ερχόταν από τη μεριά της θάλασσας, λίγα μέτρα πιο κάτω.

Εγώ από την άλλη απόλαυσα πάνω από όλα το φαγητό. Και είχα πάει προκατειλημμένος σε αυτό το θέμα. Θετικά, φυσικά. Γιατί πολύ απλά όταν ξέρω πως θα μου μαγειρέψει ο Χρήστος Τζιέρας νοιώθω μια ασφάλεια. Δεν έχει να κάνει με προσωπικές σχέσεις και φιλίες. Πάνω από όλα στον Χρήστο εκτιμώ το πάθος, τη δυναμικότητα, το τίμιο του χαρακτήρα και την ηδονιστική προσέγγισή του στη ζωή.

Όλα αυτά τα μεταφέρει και στα πιάτα των μενού των εστιατορίων του. «Μαγειρεύω πάντα σαν να το κάνω για δικούς μου ανθρώπους. Για αυτούς που γουστάρω και αγαπώ. Αυτό βάζω στην κατσαρόλα και στο τηγάνι: πάθος, αγάπη, νοιάξιμο».

Και το διαπίστωσα τρώγοντας στο Belle Amie. Μου έβγαλε να δοκιμάσω πάνω από μια ντουζίνα πιάτα, βολτάροντας με μαεστρία από «γη» σε «θάλασσα»: Σαλάτα πράσινη με κινόα, καπνιστό σολομό, μάνγκο, γαρίδες και κρέμα γλυκιάς μουστάρδας που είχε για παρέα, καρπάτσιο από μαριναρισμένο λαυράκι σε κόλιανδρο, lime και πορτοκάλι, μαριναρισμένο γαύρο με μους λευκού ταραμά και καπνιστή μελιτζανοσαλάτα χειροποίητη με πιπεριές και λαδόξυδο μαϊντανού. Εισαγωγή ποίημα. Στα κυρίως; Οι μπουκίτσες χοιρινού λαιμού με πιπεριές, κρεμμύδι, γραβιέρα και πικάντικη σως, το μελωμένο γιουβέτσι μοσχαριού αλλά και τα ζουμερά μπιφτέκια γαλοπούλας με βελουτέ μανιταριών κονταροχτυπήθηκαν σε νοστιμιά με το σπαγγέτι με γαρίδες κρέμα ντομάτας και ούζο. Νικητής; Ο ουρανίσκος μου. La Vie est Belle Amie, σας λέω. Και την βρίσκεις στον Πειραιά.