Θυμάμαι πως έως πρότινος, όταν κάποιος μου έλεγε ‘Πω πω! δεν έχω καταλάβει Χριστούγεννα!’ τότε εγώ καταλάβαινα ακριβώς τι εννοούσε και τα φρύδια μου παίρναν ένα κάπως θλιμμένο σχηματισμό. Αυτές τις μέρες απορώ και αναρωτιέμαι το τι ακριβώς είναι αυτό που καταλάβαινα.
Προφανώς το ότι αυτή είναι μια συνηθισμένη έκφραση που κάποιος μας λέει με παραπονιάρικη διάθεση, υποδεικνύει μια δεδομένη προσδοκία. Ότι εμείς γνωρίζουμε για τι πράγμα μιλάμε. Προϋποθέτεται έτσι, ένα συγκεκριμένο ‘εμείς‘ που προσδιορίζεται ακριβώς από μια υποτιθέμενη και προαπαιτούμενη κοινή γνώση. Τι γίνεται αν κάποιος όμως δεν έχει αυτή την γνώση?
Για παράδειγμα
-Πω πω! Δεν έχω καταλάβει Χριστούγεννα ρε Βασίλη!
-Συγνώμη, δεν καταλαβαίνω τι μου λες.
-…
Οι μπίζνες έχουν βαπτίσει αυτή την φαινομενικά απατηλή έννοια ως ‘το πνεύμα των Χριστουγέννων’ ή ‘Xmas spirit’, στην καθομιλουμένη όμως, αυτός ο όρος δεν χρησιμοποιείται ιδιαιτέρα, παρά μόνο από τηλεπαρουσιαστές. Ίσως με αυτόν τον τρόπο να υπεκφεύγουμε (εμείς) να ταυτίσουμε κάτι που θεωρούμε ως οικείο, τρυφερό και συναισθηματικά πολύτιμο, με ένα σλόγκαν τόσο φορητό, εμπορεύσιμο, και προκαθορισμένο.
Προτιμούμε φαίνεται να την θεωρούμε ως μια αίσθηση αφηρημένη κι όμως ταυτόχρονα ιδιαίτερα χαρακτηριστική και ακαριαία αναγνωρίσιμη. Την παρουσιάζουμε ως απόρροια μιας εσωτερικής διαπίστωσης, παρά ως κάτι που μας έχει χορηγηθεί εξωτερικά και φερόμαστε σαν να ανακαλύπτουμε την ύπαρξη ή και την απουσία της, με μια μικρή έκπληξη.
Σαν να πρόκειται για ένα κουταβάκι, τρυπωμένο στα βάθη της καρδιάς μας, αρνούμαστε να το αρπάξουμε και να το φέρουμε στον βίαιο συμβολικό κόσμο, μην και μας χαθεί ή μας πάθει κακό. Διατηρείται με άλλα λόγια ζωντανό μέσα μας, ακριβώς επειδή το φυλάσσουμε μακριά από την Γλώσσα. Ούτε όνομα, ούτε σαφής περιγραφή. Μονάχα μια αυτονόητη και υπονοούμενη κοινή γνώση που υποτίθεται πως εμείς κατέχουμε.
Συνεπώς, θα μπορούσε ίσως κάποιος να δεχτεί το παράδοξο, πως η έννοια αυτή, μπορεί μονάχα να περιγραφεί από κάποιον που πλέον την έχει ξεχάσει. Αυτή ακριβώς η απόσταση είναι που μου επιτρέπει μια επαναπροσέγγιση, με την απαραίτητη επιπολαιότητα, ώστε να γίνει δυνατή μια απόπειρα να την αναπαράγω με λέξεις.
Για χάρη του άρθρου αυτού, θα υποθέσω πως το συναίσθημα κατά το οποίο καταλαβαίνουμε τα Χριστούγεννα ισούται με το να σουτάρουμε ενδοφλεβίως καραμέλες βουτύρου ‘baloo’. Ας υποθέσουμε πως αυτό προξενεί κάποια προσωρινά συμπτώματα. Αγαλλίαση, ηπιότητα, τάση για υπερφαγία και κατανάλωση αλκοόλ, αυξημένη γενναιοδωρία και ευσπλαχνία, κόκκινα μάγουλα και ανεξήγητο χαμόγελο όταν κοιτούμε φωτάκια που αναβοσβήνουν αλλά και από ότι δείχνουν οι στατιστικές γεννήσεων, αυξημένη σεξουαλική διάθεση.
Τώρα που ήρθαν τα Χριστούγεννα και η πρωτοχρονιά, πολλοί από εμάς, κάπου σε κάποιο οικογενειακό ή φιλικό τραπέζι θα σουτάρουμε ‘baloo’ και θα αφιερώσουμε μερικές ημέρες στο φαγοπότι, στην κατάχρηση και το μπούκωμα. Με φαγητό, τόσο πλούσιο που θαρρείς δημιουργήθηκε από φόβο μήπως και πρόκειται για το τελευταίο μας γεύμα πριν την διάλυση της Γης. Η ιεροτελεστία, εκτός από άπειρο μαγείρεμα και στόλισμα, συνήθως περιλαμβάνει κόκκινες χαρτοπετσέτες με άγιους βασιλίδες, το κάλο μας το πουλόβερ, χτένισμα, βάψιμο, καθάρισμα παπουτσιών, τακούνια και κολόνια.
Κρεατάρες, βαριές σάλτσες, τυριά, σουφλέδες, σούπες, τας-κεμπάμπ, γέμιση με ρύζια, κιμάδες και σταφίδες, λαχανοντολμάδες, λικέρ, κόκκινα κρασιά, κουραμπιέδες κτλ. Οικογένεια, οικογενειακοί φίλοι, φίλοι, όλοι μαζί γύρω από ένα τραπέζι να γιορτάσουμε τον ερχομό του Χριστού.
Αλήθεια πως θα ήταν αν ξαφνικά εμφανιζόταν ο ίδιος, όπως τον έχουμε μάθει από την σειρά ‘Ο Ιησούς από τη Ναζαρέτ’ και κάθονταν μαζί μας στο τραπέζι;
Στο τραπέζι οι Θείες (1,2,3), εγώ και ο Ιησούς:
Θ.1 – Μήπως θέλει Sprite; Για ρώτα τον
Θ.2 – Μήπως θέλει να του φέρει η θεία κάλτσες;
Εγώ – Έλα ρε θεία κάλτσες με τα σανδάλια τώρα…
Θ.2 – Λέω κάλε μήπως θέλει να τα βγάλει και συ!
Θ.3 – Να του βάλω καμιά πατατούλα ακόμη;
Θ.1 – Ρώσικη δοκίμασε; Πες του να δοκιμάσει λαχανοντολμά που τον έκανε η θεία
Θ.2 – Τον ενοχλεί ο καπνός; Δεν το τρώει το τας κεμπάμπ..Νηστεύει;
Εγώ – Να αλλάξουμε μήπως κανάλι; Μήπως βαρέθηκε;
Θ.3 – Δως’ του καλέ μια χαρτοπετσέτα.. αυτή με τα άγιο βασιλάκια; Κοίτα πως τα κοιτάει..
Θ.2 – Τα λαμπάκια στο δέντρο κοιτούσε πριν
Θ.3 – Βάλτου λίγο κρασάκι ακόμη
Θ.3 – Καλό ε; Καλό! Πες του…
Θ.2 – Βρε! μπας και θέλει καμιά baloo;
Θεία 1 – Χα χα χα χα!
Θεία 2 – Χα χα χα χα!
Θεία 3 – Χα χα χα χα!
Εγώ – Χα χα χα χα!
Ιησούς – Χα χα χα χα!
(χρειαζόμαστε θερμόμετρο ζαχαροπλαστικής)
240ml κρέμα γάλακτος (όχι light)
70gr φρέσκο ανάλατο βούτυρο
1 κ.γ. εκχύλισμα βανίλιας
60ml γλυκόζη
1-1,5 κ.γ. αλάτι
340γρ λευκή ζάχαρη
60ml νερό
Προαιρετικά ξηροί καρποί, ξύσμα εσπεριδοειδών ή μπαχαρικά
Εκτέλεση
Σε ένα ρηχό ταψί στρώνουμε μια λαδόκολλα και την βουτυρώνουμε τρίβοντας την με κρύο βούτυρο.
Σε μια μεγάλη και ψιλή κατσαρόλα βάζουμε την ζάχαρη, την γλυκόζη και το νερό και την αφήνουμε να βράσει χωρίς να ανακατεύουμε για να μην μας κρυσταλλώσει.
Σε ένα αντικολλητικό κατσαρολάκι ζεσταίνουμε την κρέμα, το βούτυρο, το αλάτι και την βανίλια.
Όταν η καραμέλα φτάσει τους 150 βαθμούς Κελσίου προσθέτουμε με προσοχή την ζεσταμένη κρέμα. Το μείγμα θα φουσκώσει βίαια και η θερμοκρασία θα πέσει. Ανακατεύουμε και περιμένουμε την θερμοκρασία να ανέβει στους 120.
Ρίχνουμε την καραμέλα στο ρηχό ταψί και τις προσθέτουμε τα όποια προαιρετικά υλικά προτιμούμε. Την αφήνουμε να κρυώσει για μια ώρα πριν την κόψουμε σε κύβους με μαχαίρι χωρίς δοντάκια. Τυλίγουμε τις καραμέλες με λαδόκολλα. Σερβίρουμε.
