Ο Βασίλης Χατζηπαναγής & εγώ

Ο Βασίλης Χατζηπαναγής, τέτοιες μέρες πριν από 38 χρόνια, ήρθε άγνωστος μεταξύ αγνώστων στη Θεσσαλονίκη για να αγωνιστεί με τη φανέλα του Ηρακλή. Με τα κατορθώματα του εντός αγωνιστικών χώρων (λέγανε ότι μπορούσε να ντριμπλάρει αντίπαλο μέσα σε τηλεφωνικό θάλαμο), κατάφερε να γράψει ιστορία στα ελληνικά ποδοσφαιρικά 70s και 80s. O “Βάσια” ήρθε από το κρύο και ζέστανε με τις εμπνεύσεις του (ντρίμπλες, χτυπήματα φάουλ, γκολ από κόρνερ) τους Έλληνες οπαδούς που γέμιζαν τα γήπεδα της χώρας μας για να τον δουν όπου κι αν αγωνιζόταν. Η συνέντευξη που ακολουθεί έγινε τον Μάρτιο του 2011 για το περιοδικό Esquire και τη στήλη Μαθήματα Ζωής.

Γεννήθηκα στην Τασκένδη από γονείς πολιτικούς πρόσφυγες. Η καταγωγή του πατέρα μου είναι από την Κύπρο, η μάνα μου πρόσφυγας από την Κωνσταντινούπολη. Εκεί πήγανε την εποχή του εμφυλίου. Τα παιδιά που γεννήθηκαν μετά το ’50, γεννήθηκαν εκεί.
Την εποχή που έπεσε η χούντα μπορέσαμε να έρθουμε στην Ελλάδα. Τότε ήταν εύκολο να πάρεις χαρτί και να έρθεις
Σταμάτησα την καριέρα μου την εποχή που αρχίσανε τα καλά τα συμβόλαια. Αν έπαιζα σήμερα σίγουρα θα έβγαζα περισσότερα λεφτά.
Όταν φεύγει κάποιος από τη Σοβιετική Ένωση, μετά δεν τον δέχονται εύκολα πίσω. Πόσο μάλλον αν είναι και καλός ποδοσφαιριστής. Είχαν έναν εγωισμό.
Εγώ ήθελα να παίξω για την Ελλάδα. Για την πατρίδα των γονιών μου. Αυτό είναι το παράπονο μου.
Ο καθένας κρίνεται και γράφει τη δική του ιστορία. Δεν ισχύει μόνο για ποδοσφαιριστές αλλά για οποιονδήποτε καλλιτέχνη. Ας είναι και τραγουδιστής, ας παίζει και στο θέατρο.
Στην Ελλάδα ο κόσμος με αναγνώρισε και με αγάπησε.
Με πείραξε πολύ που δεν πήρα μεταγραφή για μεγαλύτερη ομάδα ή που δεν πήγα σε ομάδα του εξωτερικού. Η κλάση μου δεν ήταν για να παίξω στην Ελλάδα. Πιστεύω πως θα έκανα πολύ μεγαλύτερη καριέρα αν έπαιζα σε κάποια καλύτερη ομάδα του εξωτερικού. Και με το ταλέντο μου χωρούσα σε πολλές.
Ήρθα στα 21 μου ως φτιαγμένος παίχτης. Από τα 17 μου έπαιζα στην ανώτερη κατηγορία.
Αν ξεκινούσα να παίζω σήμερα θα έκανα πολλά πράγματα διαφορετικά. Καταρχάς δε θα ερχόμουν να παίξω στην Ελλάδα. Θα έπαιζα σε ομάδα του εξωτερικού 100%.
Το 1984 έπαιξα με τη Μεικτή Κόσμου σε ένα παιχνίδι στη Νέα Υόρκη απέναντι στη Νιου Γιορκ Κόσμος. Είχα για συμπαίκτες το Μπεκενμπάουερ, τον Κίγκαν, τον Μάριο Κέμπες. Ήταν τεράστια εμπειρία. Είναι να γελάς αν σκεφτείς πως σε καλούν στην Μεικτή Κόσμου και δεν μπορείς να παίξεις στην Εθνική ομάδα της πατρίδας σου.
Με ρωτούσαν οι συμπαίκτες μου γιατί δεν έπαιζα στην εθνική, τους εξήγησα την κατάσταση και τους φάνηκε πρωτάκουστο. Είχε 45.000 κόσμο και οι έλληνες ήταν πάνω από 20.000. Όταν έγινα αλλαγή, 35’ λεπτά πριν το παιχνίδι, βγάλανε σημαίες, χειροκροτούσαν, φωνάζανε. Ήταν κάτι το ανατριχιαστικό. Μετά από αυτό το παιχνίδι με ζήτησε η Λάτσιο και η Πόρτο αλλά ο Ηρακλής δε με έδινε.
Άγχος πριν το παιχνίδι δεν είχα πολύ. Και αν είχα, ήταν εποικοδομητικό αφού με έκανε να φερθώ πλήρως επαγγελματικά και να διασκεδάσω τον κόσμο που ερχόταν στο γήπεδο για να με δει σε όποιο γήπεδο κι αν έπαιζα.
Για να είσαι ηγέτης, πρέπει να βοηθάς τους συμπαίκτες σου και να εμπνέεις σεβασμό.
Προσωπικά παρότρυνα τα παιδιά, ποτέ δε μάλωσα με κανέναν συμπαίκτη και βοήθησα πολύ τα νέα παιδιά.
Όλη μου η καριέρα ήταν ο Ηρακλής.
Στην αρχή με ζήτησε ο Ολυμπιακός όταν έπαιζα στην Πακτακόρ Τασκένδης στο Ουζμπεκιστάν. Το Ουζμπεκιστάν τότε ήταν μια δημοκρατία 17 εκατομμυρίων. Και φαντάσου πως σε μια χώρα 17 εκατομμυρίων, τώρα είναι 25 εκατομμύρια, υπήρχε μόνο μια ομάδα στην πρώτη κατηγορία. Δεν τα βρήκε με την Ομοσπονδία και έμεινα εκεί.
Η ποιότητα του ποδοσφαίρου εδώ δεν είναι τόσο καλή. Υπάρχει μεγάλη προχειρότητα και οι περισσότεροι παράγοντες δεν ξέρουν από μπάλα. Φταίνε κι αυτοί πολύ. Γι’ αυτό βλέπεις αυτό το χάλι στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Ακόμα λείπει ο ανταγωνισμός. Δύο καλές ομάδες έχει κάθε χρόνο. Τον Ολυμπιακό και τον Παναθηναϊκό. Το βαρέθηκε ο κόσμος. Επίσης οι ξένοι παίχτες που έρχονται είναι β’ και γ’ διαλογής. Δεν ανεβάζουν το επίπεδο του ποδοσφαίρου. Είμαι υπέρ των Ελλήνων παιχτών. Θα έπρεπε να παίζουν 6 έλληνες σε κάθε εντεκάδα. Στα επόμενα χρόνια θα έχουμε πρόβλημα και με την Εθνική ομάδα αν δεν παίζουν οι Έλληνες.
Η νέα γενιά ποδοσφαιριστών είναι ευλογημένη. Ρώτα κάποιον από αυτούς που παίζουν έξω αν θα γυρνούσαν για να παίξουν εδώ. Αλλάξανε τα πράγματα, αλλάξανε οι εποχές.
Δεν υπάρχουν μεγάλες διαφορές στο ποδόσφαιρο του τότε και του τώρα. Καλή προπόνηση ήθελε τότε καλή προπόνηση θέλει και τώρα. Μπήκε η επιστήμη στο γήπεδο. Αυτή είναι η μεγάλη διαφορά.
Δεν φοβόμουν τους αντιπάλους μου. Αν έπαιζαν καθαρά πίστευα πως δεν μπορούσαν να με κρατήσουν με τίποτα. Με δυσκόλευαν μόνο όσοι έπαιζαν αντιαθλητικά.
Ο πρωταθλητισμός θέλει να στερηθείς πολλά πράγματα και να δουλέψεις πολύ.
Όσο ταλέντο κι αν έχεις, αν δεν το δουλέψεις το ταλέντο θα μείνει ταλέντο.
Στερήθηκα εξόδους, ξενύχτια.
Κάθε Κυριακή έδινα εξετάσεις.
Οι φίλοι μου είναι οι ίδιοι από μικρό παιδί.
Στην Τασκένδη έχω να πάω από το 1990. Με αγαπούν πάρα πολύ εκεί. Με έχουν για ήρωα.
Είμαι περήφανος που βγήκα καλύτερος παίχτης της 50ετίας στην Ελλάδα. Η αναγνώριση του κόσμου είναι ευλογία.
Η πιο δυσάρεστη στιγμή της ζωής μου ήταν όταν πέθαναν οι γονείς μου.
Προπονητής έχω πει πως δε θέλω να δουλέψω. Έτσι όπως έχουν γίνει τα πράγματα,πέντε λεπτά αρκούν για να χάσεις και το όνομα σου.
Οικογένεια δεν έκανα από επιλογή. Είμαι ελεύθερο πουλί.