Στέλιος Μάινας: «Αγαπημένε μου αδελφέ Μιχαήλ, χρόνια πολλά και καλά Χριστούγεννα. Ευχές και αγάπη σε όλους στη Μόσχα»

Τι ωραία, το χιόνι έφτασε μέχρι το χερούλι της εξώπορτας, και οι βοηθοί μου, αντί να ξενυχτούν μαζί μου στο εργαστήριο, ανοίγουν δρομάκι μέχρι το στάβλο, για να έχουμε άμεση πρόσβαση στην άμαξα, για κάθε ενδεχόμενο. Η αλήθεια είναι, πως δεν βγαίνω και πολύ συχνά, γιατί η υγρασία τον τελευταίο μήνα, έχει επηρεάσει τα πνευμόνια μου, και τολμώ να σου γράψω, πως κάποια πρωινά, επέστρεψαν οι αιμοπτύσεις. Δεν ανησυχώ, δεν είναι κάτι σοβαρό, ο θάνατος είναι, ε, δεν είναι πια και τίποτα φοβερό. Επιπλέον, δεν πολυνοιάζομαι για την εποχή, άλλωστε οι άνθρωποι, δεν προσέχουν αν είναι χειμώνας ή καλοκαίρι, όταν είναι ευτυχισμένοι.

Κι εδώ νομίζω πως βρήκα το λιμάνι της ηρεμίας μου.

Πρέπει να μας επισκεφθείς το συντομότερο. Θα πάρεις τη γραμμή για Κούρσκ, και θα παραγγείλεις να σε ειδοποιήσουν όταν πλησιάζετε το σταθμό Λοπάνσχεια, είναι μόλις δεκαπέντε βέρστια από το Μελίχοβο. Γράψε μου την ημέρα, και θα στείλω την άμαξα να σε πάρει. Ο δρόμος περνά μέσα από το δάσος, οπότε τα τοπία μου είναι εκπληκτικά. Τρία βέρστια, πριν φτάσεις στο κτήμα, στρέψε το βλέμμα σου, και κοίτα τις σημύδες, δεξιά. Κάνε το σταυρό σου! Εγώ τις φύτεψα, με τα χέρια μου, κι ακόμα μέσα σε τέσσερις μήνες, αναδάσωσα με νέα δέντρα, τη μισή επαρχία. Περιμένω το καλοκαίρι για να ολοκληρώσω το έργο. Σωστά κατάλαβες, έχω ατύπως αναγορευτεί, εκτός από τον μοναδικό γιατρό για τα εικοσιπέντε μου χωριά, τα τέσσερα εργοστάσια και το μοναστήρι Ντάβιντοβ, επιπλέον και δασολόγος της επαρχίας. Έφτιαξα ένα χάρτη, που περιμένω με ανυπομονησία να σου τον δείξω, όπου καταγράφω αναλυτικά την πορεία της χλωρίδας μας, τα τελευταία εκατό χρόνια, και διαπιστώνω, πως η ύπαιθρός μας, σιγά σιγά, εγκαταλείπεται, τα έλη μεγαλώνουν, αφού η γη μένει ακαλλιέργητη, η ελονοσία εξαπλώνεται τα καλοκαίρια, και σύντομα κάτι δραστικό πρέπει να κάνουμε, διαφορετικά θα πληρώσουν τα δισέγγονά μας τη δική μας αδιαφορία.

Είμαι πάρα πολύ περήφανος για τους κήπους μου εδώ…..

Απ’ τον ενθουσιασμό μου, γράφω σε όλους. Ελάτε σε μένα, στο Μελίχοβο, τον Μάιο, όταν ανθίζουν οι κήποι. Έγραψα και στον μπαμπά, και μόλις έφτασαν τα δέντρα που είχα παραγγείλει απ’ τη Ρήγα, και οι λεύκες του Βερολίνου. Κατέφθασε και με τον εφηβικό ενθουσιασμό του, έκοψε τις ξεραμένες λεύκες, και φύτεψε τα νέα δέντρα πίσω απ΄ τη κουζίνα, κι έτσι μέχρι το δρόμο,  απ’ το παράθυρο, βλέπεις μόνο, τους πάλλευκους λεπτούς τους κορμούς.

Όσο για τη καθημερινή μου ρουτίνα, εδώ; Ξυπνάω στις τέσσερις, πίνω ένα τσάι, και κατεβαίνω στο εργαστήριο, όπου συναντώ κάτω απ’ το μικροσκόπιο το μεγάλο μου εχθρό…. Λέγεται vibrio cholerαe, έχει σχήμα κόμματος, κι ευθύνεται για τον θάνατο, τεσσάρων χιλιάδων συντοπιτών μας, μόνο στην επαρχία μας τον περασμένο χειμώνα.

Σκέφτομαι πως πρέπει να βάλω τελεία και να σώσω όσο περισσότερους μπορώ, αυτό το χειμώνα. Από τις επισκέψεις μου, στα σπίτια των αγροτών, διαπίστωσα πως οι συνθήκες υγιεινής είναι άθλιες. Το χειρότερο όμως είναι πως το νερό απ’ τα ποτάμια της περιοχής είναι σίγουρα μολυσμένο. Μίλησα στον έπαρχο, να δώσει εντολή, να μην πλένουν τα ρούχα τους στο ποτάμι, ώστε να διακοπεί ο κύκλος της λοίμωξης, και να βράζουν το νερό που προορίζεται για πόσιμο.

Χρησιμοποιώ πειραματικά έναν εκρηκτικό συνδυασμό, από όπιο, αιθέρα, οινόπνευμα και καμφορά κι ομολογώ πως έχω δει εντυπωσιακά αποτελέσματα.

Κυρίως όμως έχω επιβάλλει στους ασθενείς μου «επιθετική ενυδάτωση».

Οι διάρροιες και η απώλεια υγρών είναι καθολικές στο πληθυσμό της περιοχής.

Το χειρότερο όμως είναι πως πρέπει να προμηθεύομαι τα ιατρικά υλικά μόνος μου. Και, φυσικά, τα δικαιώματα απ’ τα έργα μου τα έχει πάρει ο άνεμος.

Όσο για αμοιβή των ιατρικών μου υπηρεσιών; Δεν είμαι καν γιατρός «ζεκβο» άμισθος δηλαδή… Πώς να πάρεις αμοιβή από ανθρώπους, που βρίσκονται στην έσχατη φτώχεια; «Είμαστε λαός, χωρίς υγεία, χωρίς βαθμίδα, χωρίς εντολές. Αλλά υπάρχουν ελεύθερα εκατό οικόπεδα, αν θέλεις να σου δώσω ένα ζευγάρι».

Εδώ, μετά την πρώτη εβδομάδα, όταν μαθεύτηκε πως ήρθε γιατρός στην επαρχία, ξύπναγα το πρωί κι έβρισκα έξω απ’ το σπίτι, στοιχισμένους στη σειρά, ατέλειωτες σειρές από αγρότες, σαν πρόσφυγες, να ξεροσταλιάζουν στο κρύο, περιμένοντας για μια εξέταση, για μια συμβουλή, για λίγη ελπίδα. Καίγεται η καρδιά μου, να βλέπω το λαό μας σ’ αυτή τη κατάσταση. Αλλά τι μπορεί να κάνει ένας άνθρωπος μόνος του;

Προσέλαβα από το χωριό, «ιδίοις εξόδοις» δυο παιδιά για βοηθούς, κι αγωνιζόμαστε όλοι μαζί, να βοηθήσουμε τον κόσμο. Τους έβαλα να φτιάξουν στον κήπο έναν ιστό, πέντε μέτρα ψηλό, κι όταν κάνουν έπαρση μιας κόκκινης σημαίας, αυτό αποτελεί σήμα πώς ο γιατρός δέχεται ασθενείς… Διαφορετικά, αδελφέ μου, δεν θα επιβίωνα πάνω από μήνα εδώ. Πονάει συνεχώς, όλο  μου το κορμί, απ’ την κούραση και την ορθοστασία. Και στον ύπνο μου ακόμα, βλέπω φάρμακα και θεραπείες. Τα γραπτά μου έμειναν στο συρτάρι, οι εκδότες μου με πίεζαν αφόρητα, αναγκάστηκα να τους τηλεγραφήσω… «Στο Σερπούκωφ, βασιλεύει η αρρώστια, μην περιμένετε νέα χειρόγραφα από μένα μέχρι να πιάσω τη χολέρα απ’ την ουρά».

Εδώ, σε ασπάζομαι αδερφέ μου, πρέπει να επιστρέψω στο εργαστήριο, σε παρακαλώ μην ξεχνάς να γράφεις στον Αλέξανδρο και στη μαμά. Σε περιμένουμε με χαρά και προσμονή, την άνοιξη. Για την ώρα όμως σου εύχομαι καλά και χαρούμενα Χριστούγεννα, να ντύνεσαι καλά και να προσέχεις τον εαυτό σου.

Ο αδελφός σου

Άντον