Το ντέρμπι της συμφοράς

Ένα ακόμα που ντέρμπι πέρασε και δεν ακούμπησε. Το παιχνίδι ήταν βαρετό και η θέασή του θα έπρεπε να συνοδεύεται από ισχυρές δόσεις καφεΐνης για να παραμείνει ο θεατής ξύπνιος. Ακόμη μια φορά επιβεβαιώθηκε ο κανένας του “πολύ κακό για το τίποτα”, είδαμε κλασικά ελληνικά φαινόμενα ντέρμπι (καμμένα πανό ως λάφυρα, φωτοβολίδες και κροτίδες να πετυχαίνουν παίκτες του Ολυμπιακού και του Παναθηναϊκού(!), μπουκάλια, τρεις μικρές διακοπές και άλλα τέτοια ωραία) ενώ έξω από το γήπεδο, η κινητοποίηση της αστυνομίας θύμισε επιχείρηση υψηλού κινδύνου.

Στα αγωνιστικά, ο Ολυμπιακός απλά κέρδισε επειδή έχει καλύτερους παίκτες και όχι καλύτερη ομάδα, ενώ ο Παναθηναϊκός έμεινε με την πικρή επιβράβευση της καλής εμφάνισης. Το παιχνίδι είχε λίγο ξύλο, λίγη ένταση (περισσότερη στην εξέδρα παρά στον αγωνιστικό χώρο), ακόμη λιγότερες φάσεις, αλλά και τη γενικά πολύ καλή συνεργασία Φουστέρ-Μήτρογλου, που στο συγκεκριμένο ματς ολοκληρώθηκε επιτυχώς μόνο σε μια -αλλά αρκετή- φάση. Ο Μήτρογλου συνέχισε να προσθέτει γκολ στο λογαριασμό του και σύντομα θα προσθέσει λεφτά στο λογαριασμό του Ολυμπιακού όπως λέει η λογική. Ακόμα μια νίκη των Πειραιωτών με το αγαπημένο τους -σε ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό- τα τελευταία χρόνια 0-1 and that’s all she wrote για το πρώτο μεγάλο ματς για φέτος.

Στο σημείο αυτό, θα ήθελα να σταθώ σε ένα άλλο σκέλος του ντέρμπι, με περισσότερο ενδιαφέρον: Τον διαιτητή. Όχι για το συγκεκριμένο παιχνίδι αλλά γενικά, έχω συμπεράνει ότι είναι ένας από τους λόγους που δεν βλέπουμε καλά ντέρμπι τα τελευταία χρόνια. Κι αυτό γιατί, όταν όλα τα βλέμματα και όλη η πίεση στρέφεται προς το διαιτητή και όχι στις ομάδες, τότε εκείνος με τη σειρά του κάνει τα πάντα για να ελέγξει το παιχνίδι και να το βγάλει αναίμακτα (στην Ελλάδα αυτό ισχύει μεταφορικά και κυριολεκτικά δυστυχώς). Το αποτέλεσμα είναι να εκμηδενιστεί ο ρυθμός του αγώνα με τα διαρκή σφυρίγματα και να μην είναι δυνατό να παιχτεί ποδόσφαιρο. Δεν έχει να κάνει μόνο με το πώς σφυρίζει ένας διαιτητής, αλλά με το πώς τους πνίγουμε όλοι ως «οπαδοί» κι εκείνοι με τη σειρά τους το παιχνίδι.