Ο Βασιλιάς έσπασε την κατάρα. Το Κλίβελαντ ανέβηκε επιτέλους στον θρόνο.

Γκόλντεν Στέιτ – Κλίβελαντ 3-4 (104-89, 110-77, 90-120, 108-97, 97-112, 101-115, 89-93)

Ο Λεμπρόν είναι πια Βασιλιάς. Το Κλίβελαντ κατέκτησε το πρώτο του πρωτάθλημα. Για να το κατορθώσει, χρειάστηκε να κάνει την επικότερη ανατροπή στην ιστορία της λίγκας και να γίνει η μοναδική ομάδα στην ιστορία που επέστρεψε από το 1-3 και μάλιστα, επί αντιπάλων με το καλύτερο ρεκόρ στην ιστορία του ΝΒΑ (73-9).

Το Game 7 της σειράς έφτασε να κριθεί σε ένα σουτ: το τρίποντο του Καιρί Ίρβινγκ πάνω στην άμυνα του Στέφεν Κάρι στο 89-92 με 50 δευτερόλεπτα να απομένουν για τη λήξη. Αυτό το τρίποντο και 1/2 βολές του Λεμπρόν στα 10” είναι οι 4 μόλις πόντοι που χώρισαν τις δύο ομάδες στα 7 ματς της σειράς (703 συνολικά το Κλίβελαντ και 699 το Γκόλντεν Στέιτ).

Ως το σημείο αυτό, το ματς ήταν στο 89-89 και ήταν το μόνο πραγματικά συναρπαστικό μιας σειράς όπου τα προηγούμενα 6 ματς κρίθηκαν νωρίς και οι διαφορές κυμάνθηκαν από 14 ως 33 πόντους. Οι εναλλαγές στο σκορ ήταν συνεχόμενες (20 φορές άλλαξε το προβάδισμα και 11 είχαμε ισοπαλία), η διαιτησία άφησε να παιχτεί ένα κανονικό game 7 με physical άμυνες, ο Λεμπρόν έκανε triple double (ο τρίτος στην ιστορία του ΝΒΑ) με 27 πόντους (9/24 σουτ, 1/5 τρίποντα), 11 ριμπάουντ, 11 ασίστ, 3 τάπες, 2 κλεψίματα, 5 λάθη και 1 φάουλ σε 46:29 λεπτά και ο Ντρειμόντ Γκριν σχεδόν τον ξεπέρασε με 32 πόντους (11/15 σουτ, 6/8 τρίποντα), 15 ριμπάουντ, 9 ασίστ, 2 κλεψίματα και 3 φάουλ σε 46:54 λεπτά.

Ναι, το αντίπαλο δέος στον Λεμπρον ήταν ο Ντρειμόντ και όχι οι Splash Bros που τα έσπασαν (Κάρι 17 πόντοι με 4/14 τριποντα, Τόμπσον 14 πόντοι με 2/10 τρίποντα). Κι όσο ο Λεμπρον δεν μπορούσε να βρει το σουτ του (αντίθετα με τα ματς 5 και 6), ο Καιρί (26 πόντοι, 10/23 σουτ) κράτησε την ομάδα ζεστή ειδικά με ένα ξέσπασμα απο συνεχόμενα lay–ups στο τρίτο δωδεκάλεπτο.

It’s not how you drive, it’s how you arrive

Πώς φτάσαμε στο game7; Από έναν – στην κυριολεξία – απροσδήκητο δρόμο που αρχικά ήταν αυτός που περιμέναμε, αλλά στο κομβικό διάστημα ανάμεσα στο 4^ο και 5^οματς, άλλαξε ριζικά, αλλάζοντας και την ιστορία του ΝΒΑ. Είναι τότε που η λίγκα αποφάσισε να αποβάλει τον Ντρειμόντ Γκριν για μια φάση προς το τέλος του 4^ου ματς, κατά την οποία τζαρτζαρίστηκε με τον Λεμπρον, όταν ο τελευταίος τον πέρασε από πάνω (όπως ο Άιβερσον τον Λου το 2001) χωρίς λόγο και με σκοπό να τον προκαλέσει. Ο Λεμπρόν δεν τιμωρήθηκε καθόλου, ενώ ο Γκριν αποβλήθηκε από το 5^οματς, αφήνοντας την ομάδα του χωρίς το βασικό εργαλείο της στην άμυνα και την οργάνωση του παιχνιδιού. Έκανε λάθος ο Ντρειμόντ; Σίγουρα. Όμως αν ήταν ο Κάρi ή ο Λεμπρον, δεν υπήρχε περίπτωση να αποβληθούν από το επόμενο ματς των Τελικών του ΝΒΑ.

Ως εκείνο το σημείο, η σειρά βρισκόταν στο 3-1, με το Γκόλντεν Στέιτ να έχει πάρει τον αέρα του Κλίβελαντ και όλους να περιμένουν ένα απλά διαδικαστικο 5^ο ματς για το 4-1. Η συζήτηση και τα κείμενα δεξιά και αριστερά αφορούσαν το πως ο Λεμπρον δεν θα τα κατάφερνε ακόμα μια φορά στον ρόλο του παίκτη-προπονητή-general manager με το one–man–show παιχνίδι του απέναντι στο strength in numbers παιχνίδι του Γκόλντεν Στέιτ. Τα δύο πρώτα ματς το Κλίβελαντ είχε διασυρθεί χωρίς καν να ξεχωρίσουν οι Splash Brothers (στο 1^ο είχαν μαζί 20 πόντους και στο 2^ο 35 πόντους), με τον Λεμπρον και τον Καιρί να πνίγονται και να σουτάρουν ασταμάτητα. Στο 3^ο ματς, στο Κλίβελαντ, μας θύμισε για λίγο το τρένο που είχαμε δει στα play–offs της Ανατολής, όμως στο 4^ο η ομάδα κατέρρευσε στο δεύτερο ημίχρονο: ο Κάρι έγραψε 38 πόντους (7/13 τρίποντα) και ο Τόμπσον 25 (4/9 τρίποντα), ο Χάρισον Μπαρνς 4/5 τρίποντα και όλα έδειχναν η σειρά θα ολοκληρωθεί άμεσα.

Ο κόουτς Λου ήταν σε χάος, η ομάδα του έπαιζε μπάσκετ γυμνασιακού επιπέδου με τον Λεμπρον να γράφει μεν σε όλες τις κατηγορίες (πόντοι, ριμπάουντ, ασίστ, κλεψίματα, κοψίματα, κλπ.) αλλά να μην επαρκεί απέναντι στον πλουραλισμό των Νταμπς και να κάνει λάθη (στο 4^ο ματς είχε 7), ο Λαβ ήταν εξαφανισμένος και ο νεαρός Καιρί προσπαθούσε να ανεβάσει το παιχνίδι του στο απαιτούμενο επίπεδο για τους Τελικούς.

Και τότε, ήρθε το ΝΒΑ να κάνει τα δικά του, οπως συχνά πυκνά έχει κάνει στο παρελθόν και να οδηγήσει τα γεγονότα σε πιο δελεαστικές – για τις τηλεοπτικές θεαματικότητες – κατευθύνσεις. 

Η απουσία του Ντρειμόντ στο 5^ο ματς αποσυντόνισε την ομάδα του, καθώς όλο το παιχνίδι της περνάει από αυτόν, τόσο στην άμυνα όσο και στην επίθεση. Τα πράγματα έγιναν πραγματικά απελπιστικά, όταν τραυματίστηκε μετά από μόλις 7 λεπτά ο Μπόγκουτ, με αποτέλεσμα να μείνει εντελώς άδεια η ρακέτα των Νταμπς, με αποτέλεσμα να αλωνίζουν ο Λεμπρον (41π, 16ρ, 7ασ) και ο Καιρί (41π με 70% ευστοχία – ο πρώτος που το πέτυχε μετά τον Γουίλτ Τσάμπερλεν, 17/24 σουτ, 5/7 τρίποντα). Το Γκόλντεν Στείτ είχε πελαγώσει, αλλάζοντας 5 παίκτες στη θέση του σέντερ, χωρίς να κατορθώσει τίποτα και στο δεύτερο ημίχρονο ήταν απλά τραγικό με 3/21 τρίποντα. Ο Τόμπσον πάλευε μόνος (37 πόντοι, 6/11 τρίποντα).

Στο 6^ο ματς, το Κλίβελαντ ξεκίνησε εκρηκτικά και βρέθηκε ακόμα και 22 πόντους μπροστά, με τον Λεμπρον να οργιάζει ξανά (41π, 11ασ, 8 ρ.) και τον Τρίσταν Τόμπσον να μην έχει πια αντίπαλο (15π, 16ρ). Από την άλλη, ο Κάρρυ προσπάθησε (30π, 6/13 τρίποντα), αλλά οι διαιτητές τον φόρτωσαν με τουλάχιστον 3 ανύπαρκτα φάουλ, με αποτέλεσμα να αποβληθεί με 6 φάουλ για πρώτη φορά στην καριέρα του και, οργισμένος, να πετάξει το μασελάκι του που χτύπησε έναν οπαδό. Δεν ήταν η διαιτησία που έκρινε το ματς, αλλά όντως, η συμπεριφορά των διαιτητών απέναντι στον MVP της λίγκας δεν ήταν αυτή που αρμόζει. Στο ίδιο ματς ο Ιγκουοντάλα είχε σπασμούς στη μέση, οπότε δεν μπορούσε καν να ακολουθήσει τον Λεμπρον, ο οποίος σε ένα διάστημα του αγώνα έβαλε 18 συνεχόμενους πόντους.

Όλα πια πήγαιναν στραβά για το Γκόλντεν Στέιτ, με τον πάγκο να μην συνεισφέρει (άστοχος ο Μπαρνς, ανίκανος να βοηθήσει ο Βαρεζάο, λίγος ο Λίβινγκστον) και την ομάδα να είναι αποσυντονισμένη. Το Κλίβελαντ που στα πρώτα ματς είχε καταστραφεί από την επιλογή να αφήνει ελεύθερους τους παγκίτες των Νταμπς, τώρα τους έβλεπε να πελαγώνουν, ενώ στην επίθεση στόχευε τον Κάρρυ με τον Λεμπρον να επιδιώκει να τον αντιμετωπίσει στις αλλαγές.

Κι έτσι, φτάσαμε σε ένα game7 που ήταν too–close–to–call σε όλη του τη διάρκεια και κρίθηκε στο σουτ του Καιρί και την τάπα του Λεμπρόν στον Ιγκουοντάλα.