Η fast forward ζωή του Michael Owen

1998. Γλυκός χειμώνας, χωρίς πολλές παγωνιές. Βράδυ καθημερινής. Τρίτη… Τετάρτη… θα σας γελάσω. Στο καφενείο του χωριού οι συνήθεις τσακωμοί για τα πολιτικά, την ώρα που η συνδρομητική τηλεόραση μεταδίδει Liverpool-Newcastle. Ως φανατικός φίλος της Newcastle από τα παιδικά μου χρόνια (μη ρωτήσετε γιατί), δεν έχανα ποτέ ευκαιρία να δω ολόκληρο αγώνα. Εκείνο το βράδυ είδα για πρώτη φορά ένα μικροσκοπικό πλάσμα με μια κόκκινη φανέλα 3 νούμερα μεγαλύτερη να “πληγώνει” την αγαπημένη μου ομάδα. Σκορ: 1-0. Σκόρερ: Μάικλ Όουεν. Το ζουμ της κάμερας στους πανηγυρισμούς του γκολ, αποκάλυψε το baby face του 18χρονου -τότε- επιθετικού. Ο τσακωμός στο καφενείο για το Σημίτη, το Σπράο και τους S-300 είχε πάρει διαστάσεις “γαλατικού χωριού”, αλλά εγώ, κολλημένος στην τηλεόραση, προσπαθούσα να αποκωδικοποιήσω την αινιγματική φυσιογνωμία του Owen, αδυνατώντας να κατανοήσω πώς ένας Άγγλος ποδοσφαιριστής με αυτή την clean cut φατσούλα, όντας μόλις 18 χρονών -σχεδόν ίσα με μένα!- έκανε πράγματα και θαύματα στο γήπεδο.

Τους επόμενους μήνες, άκουγα το όνομά του σποραδικά. Κάποια γκολ στα αθλητικά, κάποια άρθρα στις εφημερίδες. Υπήρχε ακόμα τότε πολύς Ρονάλντο, Ζιντάν και Ντελ Πιέρο για να με απασχολήσει. Παρόλα αυτά, δεν ξέχασα το “παιδάκι” της Liverpool. Το καλοκαίρι στο μουντιάλ της Γαλλίας, ήμουν σχεδόν σίγουρος ότι κάτι καλό θα είχε να μας δείξει. Έπεσα έξω. Δε μας έδειξε απλά κάτι καλό. Όπως πολύ εύστοχα είχε πει ένας Άγγλος σπήκερ, “he electrified the world”.

http://youtu.be/BFcTVlLj8Q4

Στην προ-YouTube εποχή, συνήθιζα να γράφω πολλούς αγώνες στο βίντεο, για να φτιάξω μια συλλογή, άξια να κληροδοτηθεί στις επόμενες γενιές (τρομάρα μου). Το VHS πέθανε, η μνήμη μου όχι -προς το παρόν. Το ματς Αργεντινή-Αγγλία ήταν προορισμένο να γίνει η κορωνίδα της συλλογής μου. Λες και ήξερα από πριν πόσο συναρπαστικό θα ήταν. Θυμάμαι λεπτό προς λεπτό την κάθε φάση, χωρίς να το ξαναδώ (λέω αλήθεια) ποτέ.

Ο Μάικλ Όουεν, ξανά με εμφάνιση 3 νούμερα μεγαλύτερη, σε ανοιχτό debate με το Μαραντόνα, οδηγούσε τη βιντεοκασέτα μου σε ασφαλείς και fast forward ρυθμούς προς την αιωνιότητα. Ακόμα και στο super slow motion replay, που σ’ εκείνο το μουντιάλ έκανε την παρθενική του εμφάνιση, ο Όουεν ήταν σφαίρα. Και δεν είναι τυχαίο ότι εκείνο το γκολ κόντρα στην Αργεντινή, μέχρι και σήμερα συγκαταλέγεται στα πιο όμορφα της όλων των διοργανώσεων κι ας μη συνοδεύτηκε με νίκη.

Τα χρόνια περνούσαν, ο Όουεν -κι εγώ μαζί- γινόταν 20, 21, 22 χρονών, αλλά η ταχύτητα του παιχνιδιού του επηρέαζε και την ταχύτητα της καριέρας του. Στην πραγματικότητα γινόταν 24, 26, 28…Το 2001, κατέκτησε με τη Liverpool ό,τι τίτλο διεκδίκησε, εκτός απ’ το πρωτάθλημα Αγγλίας. Μαζί και τη Χρυσή Μπάλα. Η ποδοσφαιρική ζωή είχε μεγαλύτερη φαντασία απ’ το καλύτερο βρετανικό ποδοσφαιρικό κόμικ.

http://youtu.be/ZR4qrzsOkmc

Την επόμενη χρονιά, κι αφού είχε καταφέρει να συνάψει τηλεπαθητικές σχέσεις με τον Εμίλ Χέσκι, θεωρείτο πια ώριμος για το βήμα παραπάνω με την Εθνική Αγγλίας στο Παγκόσμιο Κύπελλο της Ιαπωνίας και της Κορέας. Ντάλα καλοκαίρι με πυρετό (ω ναι), παρακολουθούσα άλλο ένα μεγάλο επεισόδιο του ποδοσφαιρικού σήριαλ της νιότης μου. Έπαιξε σχεδόν μόνος του τη Βραζιλία για ένα ημίχρονο, αλλά δεν άντεξε. Παραήταν μόνος για να αντιμετωπίσει τη λαίλαπα του Ριβάλντο και του Ροναλντίνιο.

Και κάπου εκεί, το “παιδάκι” με τις 3-νούμερα-μεγαλύτερες-εμφανίσεις μετετράπη ξαφνικά σε έναν μόνιμο 30ρη βετεράνο, κι ας ήταν μόλις 24. Χρειαζόταν ένα σοκ και πίστεψε ότι θα το καταφέρει φορώντας τη φανέλα της Ρεάλ. Η φανέλα της βασίλισσας όμως, εκτός από φαρδιά του έπεσε και βαριά. ΤΟ ιστορικό του λάθος.

Επέστρεψε στο Νησί ως παίκτης της Newcastle. Υπό κανονικές συνθήκες, θα έπρεπε τότε να πετάω τη σκούφια μου, βλέποντας στην αγαπημένη μου ομάδα επιθετικό δίδυμο Σίρερ-Όουεν. Η αντίστροφη μέτρηση όμως είχε αρχίσει, Το πάλαι ποτέ παιδί θαύμα που περνούσε σαν αστραπή όποιον έβρισκε στο διάβα του, είχε γίνει πια ένας ασθμαίνων δρομέας, που πάσχιζε να ξεφύγει τρέχοντας από τους τραυματισμούς.

Η συνδρομητική τηλεόραση είχε αυξήσει τον αριθμό προβολής αγώνων της Premier League, αλλά μου ήταν θλιβερό να βλέπω τον Όουεν να συμμετέχει σαν φτωχός συγγενής στους πανηγυρισμούς γκολ άλλων.

Στο Παγκόσμιο Κύπελλο της Γερμανίας σκόραρε για 4η συνεχή διοργάνωση με τη φανέλα των λιονταριών, κάτι που δεν έχει καταφέρει κανένας άλλος. Ο τραυματισμός στο ματς με τη Σουηδία όμως, έκοψε οριστικά τη φόρα του Όουεν προς την αναγέννηση.

Η μεταγραφή στην Manchester United, ήρθε σαν κερασάκι στην τούρτα της καθιέρωσης του, ως αποσυνάγωγου και παρία -πια- στο Αγγλικό ποδόσφαιρο. Οι τραυματισμοί ήταν περισσότεροι απ’ τα γκολ και το Kop ούρλιαζε “Once a Manc, never red”. Ο μεγαλύτερος ζωντανός ήρωας ποδοσφαιρικού κόμικ, έμοιαζε πια με ένθετο σε κυριακάτικη εφημερίδα. Η Stoke City ήταν ο τελευταίος σταθμός στην καριέρα του. Μια καριέρα, που άρχισε και τελείωσε σε ρυθμούς fast forward.

Σήμερα 14 Δεκεμβρίου, ο Μάικλ Όουεν κλείνει τα 34, αλλά παρά το baby face του, πολύς κόσμος θα στοιχημάτιζε ότι τα έκλεισε πολλά πολλά χρόνια πριν.