Γράμμα από τη Νέα Υόρκη. Από τον Γιώργο Μουντουφάρη
Έφυγα από την Ελλάδα δύο χρόνια πριν την χτυπήσει η κρίση. Ήθελα να φύγω από μικρός, σκεφτόμουν πως θα την “κάνω” από το λύκεια. Σπούδασα Βιολογία στο Πανεπιστήμιο Κρήτης και το κάνεις κάποια επιστήμη στην Ελλάδα είναι μεγάλος άθλος. Υπάρχουν εξαίρετοι επιστήμονες, είχα την τιμή μάλιστα να δουλέψω μαζί τους παίρνοντας γερές επιστημονικές βάσεις που μου βγαίνουν σε καλό ακόμα και σήμερα αλλά όπως και να το κάνουμε, αν παίζεις μπάλα πας στην Ευρώπη, αν είσαι επιστήμονας ψάχνεις θέση δίπλα στα θηρία, στην Αμερική. Η ανάγκη του να κάνω αυτό που αγαπώ με τον τρόπο που είχα φανταστεί μαζί με την τρέλα που με έδερνε με οδήγησαν στα ξένα.
Δε νομίζω ότι θα γυρνούσα γιατί όταν έχεις ζήσει σε μια πολυπολιτισμική χώρα σαν την Αμερική είναι δύσκολο να την αποχωριστείς. Μου αρέσει πολύ η εδώ κοινωνία, δεν είναι όπως την έχει στο μυαλό του ο μέσος Έλληνας. Είναι διαφορετικά, δεν υπάρχει το “δε δίνω δεκάρα για τίποτα” που έχουμε συνηθίσει στην χώρα μας. Έχω την εντύπωση ότι θα μου ήταν 10 φορές πιο δύσκολο το να ζήσω στην Γερμανία ή στην Αγγλία.
Εδώ έχεις ευκαιρίες για να κυνηγήσεις τα όνειρά σου, κάτι που σε κάνει να έχεις ένα χαμόγελο στα μούτρα πριν πέσεις για ύπνο. Τουλάχιστον σε μένα συμβαίνει κάτι τέτοιο. Στην Ελλάδα δεν υπάρχει κάτι τέτοιο. Όσον αφορά τους Αμερικανούς, ξέρουν διάφορα για εμάς. Τον Όμηρο, το Μινωικό πολιτισμό, αρκετά από τη Μυθολογία, το μουσακά, την αρχαία τραγωδία, την κρίση, την Χρυσή Αυγή. Τι άλλο να θέλουμε; Ας πούμε τι ξέρει ο μέσος Έλληνας για την Ιαπωνία; Κάτι παρόμοιο. Όσους έχω γνωρίσει πάντως, θέλουν να έρθουν στα νησιά. Επίσης η εντύπωση που μου έχουν δώσει είναι ότι γουστάρουν περισσότερο τους Γάλλους, τους Ισπανούς, τους Ιταλούς απ’ ότι εμάς. Δεν τους κατηγορώ.
Ο Γιώργος Μουντουφάρης κάνει PhD στη νευροεπιστήμη στο Πανεπιστήμιο Columbia.
Γράμμα από το Αμπού Ντάμπι. Από τον Αντώνη Αναστασέλη
Έφυγα πριν λίγους μήνες γιατί είχα μείνει για δυόμιση χρόνια άνεργος ύστερα από έντεκα έτη συνεχούς εργασίας. Σε αυτούς τους 30 μήνες ανεργίας, έχασα τουλάχιστον τρεις δουλειές γιατί τα πρότζεκτ αναβάλλονταν λόγω της κρίσης. Έτσι αφού βαρέθηκα να κάνω τον dj, δέχτηκα την πρόταση για τα Εμιράτα. Δε θα γυρνούσα στην Ελλάδα ούτε αν έβρισκα καλύτερη δουλειά γιατί προβλέπω ότι τα επόμενα πέντε χρόνια μπορεί να είναι πιο δύσκολα απ’ ότι είναι μέχρι τώρα. Εδώ δεν υπάρχει φορολογία και δε θα ήθελα να επιστρέψω για να πληρώνω το ελληνικό κράτος που δεν μου προσφέρει τίποτα.
Μεγάλες οι διαφορές στπ εργασιακό επίπεδο, είναι τα πολλά φτηνά εργατικά χέρια και οι υψηλές οικονομικές ανισότητες. Αυτό πολλές φορές σε κάνει να αισθάνεσαι άσχημα. Πάντως κάποιος μετανάστης εδώ έχει τη δυνατότητα να ζήσει μια άνετη ζωή. Ωστόσο σαν περιβάλλον είναι κοντινό με αυτό που έχουμε συνηθίσει στη χώρα μας. Οι Άραβες τη συμπαθούν την Ελλάδα, γιατί λένε ότι ο Μωάμεθ πέρασε κάποτε από τα μέρη μας. Μας θεωρούν Ευρωπαίους και ξέρουν ότι βρισκόμαστε απέναντι από την Αίγυπτο. Σχεδόν.
Ο Αντώνης Αναστασέλης είναι Μηχανικός Ποιότητας.
