Με την κρίση στην Ευρώπη να έχει τσακίσει και το μπάσκετ, το οποίο άλλωστε ποτέ δεν πλησίασε το εμπορικό μέγεθος του ποδοσφαίρου, κάθε χρόνο βλέπουμε όλο και λιγότερους ποιοτικούς παίκτες σε όλο και περισσότερες μέτριες ομάδες που αδυνατούν να κάνουν κάτι πέρα απ’τα βασικά στην πλευρά του γηπέδου που παλιά λέγαμε επίθεση. Το αποκορύφωμα ήρθε την περσινή χρονιά, με τον χειρότερο Παναθηναϊκό της πρόσφατης ιστορίας –μην ξεχνάμε ότι πρόκειται για την κορυφαία ομάδα της Ευρώπης τα τελευταία 20 χρόνια – παραλίγο να φτάνει στο final four. Kάτι που θα κατόρθωνε, αν μπορούσε να βγάλει την ελάχιστη επιθετική παραγωγήπου απαιτείται για ομάδα που θέλει να πρωταγωνιστήσει. Παραφράζοντας τον Μένεγο: «Δεν κάνει μπάσκετ στην Ευρώπη» (σημείωση Popaganda: το θέσαμε υπ’ όψιν του κύριου Μένεγου κι αντί τοποθέτησης μας έστειλε αυτό το λινκ με την ένδειξη «ευτυχώς που στην Ευρώπη δεν παίζουμε ρολόι»)
Κάπως έτσι,κόλλησα ξανά τα τελευταία χρόνια με το NBA. Μιας και μόλις τελείωσε η κανονική σεζόν,ακολουθεί μια ανασκόπηση όσων έχουν συμβεί μέσα στη χρονιά για όσους επιλέγουν να παρακολουθούν μόνο τα πλέι οφ, αποφεύγοντας την πραγματικά ατελείωτη σεζόν, χάνοντας όμως έτσι μερικές ντουζίνες εξαιρετικών παιχνιδιών που στην Ευρώπη ψάχνεις με το κιάλι. Αλλά ας μην μακρηγορούμε. Τα τελευταία τρία χρόνια, το μπάσκετ στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού είναι σε επίπεδα που είχαμε χρόνια να ζήσουμε. Αυτό δεν συμβαίνει τυχαία. Είναι απόρροια του αδιαμφισβήτητου γεγονότος, ότι αυτή τη στιγμή στο πρωτάθλημα συμμετέχουν μερικοί απ΄τους κορυφαίους παίκτες όλων των εποχών. Ο Λεμπρόν Τζέιμς κυνηγάει το μύθο του Τζόρνταν, παίζοντας πολύ με τους αριθμούς των advanced statistics (το νέο φετίχ της επαγγελματικής αρθρογραφίας γύρω απ’τη λίγκα), γνωρίζοντας όμως ότι ο μοναδικός τρόπος να καταφέρει κάτι τέτοιο είναι παίρνοντας περισσότερα πρωταθλήματα απ’τον Air. Ο Ντουράντ με τη σειρά του, κυνηγάει τον Λεμπρόν, αναγνωρίζοντας ότι αν δεν καταφέρει να τον προσπεράσει σύντομα, θα κλείσει τα 30 ακόμα ψάχνοντας τον πρώτο του τίτλο. Οι Σπερς ψάχνουν (ακόμα) μια τελευταία ευκαιρία να πάρουν τίτλο στις πλάτες του κορυφαίου φόργουορντ της ιστορίας, Τιμ Ντάνκαν· η λίστα είναι πολύ μεγάλη.
Πριν καταθέσουμε τα Popaganda Power Rankings , ας δούμε τι συμπεράσματα βγήκαν από 82 παιχνίδια regular season…
Ανατολική Περιφέρεια
Τσακισμένες από τραυματισμούς και πολύ κακούς σχεδιασμούς, και τυφλωμένες απ’το πολυαναμενόμενο draft του καλοκαιριού (στο οποίο περιμένουν 10 παικταράδες και 4-5 all stars), οι ομάδεςτηςΑνατολής δεν έχουν δείξει πολλά πράγματα πέρα απ’ τις δύο που μέχρι πριν δέκα μέρες θεωρούσαμε δεδομένο ότι θα φτάσουν στον τελικό.Η Ιντιάνα μοιάζει πλέον με τον Παναθηναϊκό του Πεδουλάκη, παρουσιάζοντας μεγάλα προβλήματα στην επίθεση, και πλέον δεν μπορείς να την δεις ως φαβορί. Θα είναι κρίμα να μην έχουμε Μαϊάμι-Ιντιάνα στο φινάλε, αλλά αυτό θα σημαίνει τουλάχιστον ότι θα έχουμε παρακολουθήσει μια σπουδαία σειρά μέχρι να φτάσουμε εκεί. Win-win situation που λένε κι οι Αμερικανοί.
Indiana Pacers (56-26) – Που τελειώνει η κατηφόρα;
Οι Ιντιάνα Πέισερς έχασαν οριακά στους περσινούς τελικούς της Ανατολής και φέτος θέλουν να προχωρήσουν. Οι καλοκαιρινές μεταγραφικές κινήσεις του Λάρι Μπερντ αποδείχθηκαν ένα μεγάλο φιάσκο, αφού ο βασικός στόχος, ο καλύτερος πάγκος δηλαδή, σε καμία περίπτωση δεν επετεύχθη. Για να γίνουν τα πράγματα ακόμα χειρότερα, οι παίχτες που ξεφορτώθηκε πέρυσι, κάνουν αρκετά καλή χρονιά, με πρώτο και καλύτερο τον Τζέραλντ Γκριν στους Φοίνιξ Σανς που ταίριαξε απόλυτα στο σύστημα του Τζεφ Χόρνασεκ. Αυτό όμως που δεν άλλαξε, είναι ότι η ομάδα δαγκώνει στην άμυνα και έχει μια βασική πεντάδα που μπορεί να κοντράρει οποιαδήποτε άλλη στη λίγκα. Το πιο θετικό της χρονιάς είναι η εξέλιξη του Λανς Στίβενσον, που ουσιαστικά μετέτρεψε τον, μέχρι να τραυματιστεί, ηγέτη τους, Ντάνι Γκρέιντζερ σε άχρηστη πολυτέλεια. Βέβαια, η ανταλλαγή του τελευταίου με τον Έβαν Τέρνερ των Φιλαδέλφεια 76ers, μπορεί να αποδειχτεί μια ακόμα τραγική απόφαση του Μπέρντ (που μέχρι φέτος ήταν αλάνθαστος στις μεταγραφικές του κινήσεις). Χωρίς την παραμικρή αμφιβολία, το μεγαλύτερο πρόβλημα που έχει προκύψει σε ατομικό επίπεδο, μιλώντας για το δεύτερο μισό της χρονιάς, είναι ο Ρόι Χίμπερτ, ο οποίος κάνει τόσο κακές εμφανίσεις ώστε το κοινό των Πέισερς να φτάσει σε σημείο να τον γιουχάρει στο ματς κόντρα στους Θάντερ που έδωσε στην Ιντιάνα την πρώτη θέση στην περιφέρεια και αποτέλεσε την επιστροφή της ομάδας στις καλές εμφανίσεις μετά από σχεδόν δύο μήνες.
Σίγουρα, μόλις περάσουμε στα σημαντικά παιχνίδια, τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι αναπληρωματικοί της ομάδας θα έχουν μικρότερη σημασία, γιατί το rotation θα περιοριστεί αρκετά, με το βάρος ουσιαστικά να πέφτει πάνω στον Λουίς Σκόλα. Ο Αργεντινός, σε καμία περίπτωση δεν έχει δικαιολογήσει όσα έδωσε ο Μπερντ για χάρη του (εκτός του Γκριν, έδωσε και τον Μάιλς Πλάμλι που επίσης κάνει καλή χρονιά), κι αν δεν βρει σύντομα τον καλό του εαυτό στην επίθεση, σε συνδυασμό με τις αμυντικές του ανεπάρκειες, ο Ντέιβιντ Γουέστ θα αναγκαστεί να παίζει πάνω από 35 λεπτά σε κάθε παιχνίδι. Η Ιντιάνα συνολικά, μοιάζει με ομάδα δίχως κίνητρο. Ανεξάρτητα απ’όλα αυτά, πρέπει να θεωρείται φαβορί για τον τελικό, ακόμα κι αν στην πορεία θα πρέπει μάλλον να αποκλείσει τους σκληροτράχηλους Σικάγο Μπουλς.
Miami Heat (54-28) – History In The Making
Οι δις πρωταθλητές Μαϊάμι Χιτ, διένυσαν μια κάπως χαλαρή χρονιά, έχοντας περισσότερο άγχος για την κατάσταση της υγείας του Γουέιντ, παρά για οτιδήποτε άλλο. Χωρίς να φοβίζουν κανέναν, τερμάτισαν δεύτεροι, χάνοντας το πλεονέκτημα της έδρας στους τελικούς, μετά την αυτοκτονία στο ματς με τους Μέμφις Γκρίζλις την περασμένη εβδομάδα. Είναι σίγουροότι αυτό ενοχλεί τον Λεμπρόν Τζέιμς που φέτος χάνει τον τίτλο του MVP απ’τον Ντουράντ. Αν καιο καλύτερος παίχτης στον κόσμο κάνει ένα ακόμα εξαιρετικό πρωτάθλημα, η ομάδα του θα πληρώσει στα πλέι οφτην έλλειψη του τρομακτικού ρυθμού που είχαν ανά περιόδουςπέρυσι, όταν απείλησαν το ρεκόρ των Λέηκερς απ’τα 70s, σταματώντας τελικά στις 27 σερί νίκες. Φέτος, με πολλές ομάδες κομμένες και ραμμένες πάνω στις αδυναμίες τους, έχουν αντιμετωπίσει πολλά προβλήματα, όπως για παράδειγμα απ’τους ψηλούς των Νετς (μετρούν 4 ήττες), αλλά κι από κάθε ομάδα που μπορεί να ανταποκριθεί στο χαμηλό σχήμα που έχει τελειοποιήσει ο κόουτς Σπόλστρα. Ακόμα κι έτσι, να δούμε ποιος εκεί έξω μπορεί να τους κερδίσει στα εφτά παιχνίδια.
Toronto Raptors (48-34) – Μια τρελή, τρελή χρονιά
Ευτυχώς που δεν γράφω επαγγελματικά για το μπάσκετ, γιατί τώρα θα πραγματοποιούσα μια μεγάλη κωλοτούμπα, όχι τόσο για την ομάδα (ούτε οι ίδιοι δεν περίμεναν ότι θα είναι τρίτοι στη βαθμολογία), όσο για τον Κάιλ Λάουρι, τον πλέι μέικερ και ξαφνικά ηγέτη των Ράπτορς. Με αφορμή την μεταγραφή του Ρούντι Γκέι πέρυσι, πρέπει να παρακολούθησα περισσότερα απ’τα μισά παιχνίδια της ομάδας, με τον Λάουρι να προσφέρει κατά κύριο λόγο λάθη και τραγικά σουτ, και την ομάδα του να μένει εκτός της postseason, φτάνοντας με το ζόρι τις 34 νίκες, κι αυτές χάρις στους τελευταίους 10 αγώνες, όταν και κέρδισε ομάδες που δεν είχαν κανένα βαθμολογικό ενδιαφέρον.
Οι Καναδοί προσέλαβαν τον κορυφαίο παράγοντα της περυσινής χρονιάς, Μασάι Ουτζίρι, ο οποίος για δεύτερη συνεχόμενη σεζόν κατάφερε ένα μικρό θαύμα. Έτσι, μετά τους εξαιρετικούς Νάγκετς της σεζόν 2012-13, φέτος εκμεταλλεύτηκε το χαμηλό επίπεδο της ανατολικής περιφέρειας, κι εκεί που όλοι συζητούσαν πόσο ωραία ιστορία θα ήταν να καταφέρουν να αποκτήσουν στο ντραφτ τον συμπατριώτη τους, Άντριου Γουίγκινς-που θα βρίσκεται σίγουρα στις πρώτες τρεις θέσεις του φετινού draft – κατέληξαν με τον έξοχο Ντεμάρ Ντε Ρόζαν στο All Star Game και τον Λάουρι να νιώθει, σωστά, αδικημένος που δεν ήταν μαζί του στη Νέα Ορλέανη τον περασμένο Φεβρουάριο.
Αδειάζοντας το ρόστερ απ’τον υπερτιμημένο Γκέι (αν κι ομολογώ ότι τον συμπαθώ, έτσι όπως αδυνατεί να γίνει σούπερ σταρ) και καταφέρνοντας το ακατόρθωτο, στέλνοντας δηλαδή τον αστείο Αντρέα Μπαρνιάνι στους Νικς, ο Ουτζίρι έφτιαξε μια πραγματική ομάδα, γνωρίζοντας πολύ καλά ότι ακόμα κι αν το «ταβάνι» είναι χαμηλό, οφείλεις να παίζεις και μετά τον Απρίλιο προκειμένου κάποια στιγμή να πρωταγωνιστήσεις. Στα αρνητικά τους, ο λιθουανός Γιόνας Βαλαντσιούνας, ο οποίος ανά στιγμές μοιάζει έτοιμος να κυριαρχήσει κάτω απ’το καλάθι του Τορόντο, αλλά δεν τα έχει καταφέρει ακόμα. Βέβαια, είναι μάλλον απίθανο να μην το κάνει αργά ή γρήγορα.
Chicago Bulls (48-34) – Νοά είσαι υπέροχος
Φέτος αναγκαστήκαμε να δούμε μέχρι και φιλικά του Σικάγο, μόνο και μόνο για να το παίξουμε ειδικοί και να διαπιστώσουμε ότι ο Ντέρικ Ρόουζ είναι καλά και είναι πάλι κοντά μας. Η σεζόν ξεκίνησε όμως, ο Ρόουζ δεν ήταν καλά και δέκα παιχνίδια μετά έπαψε να είναι και κοντά μας. Με ρήξη μηνίσκου στο δεξί γόνατο (την περσινή χρονιά την έχασε με ρήξη χιαστών στο αριστερό), οι Μπουλς βρέθηκαν ενώπιον μιας ακόμα θεωρητικά χαμένης χρονιάς, αφού χωρίς τον καλύτερό τους παίκτη δε θα μπορούσαν να φτάσουν και πολύ μακριά. Σε αυτό το πλαίσιο, έδιωξαν και τον καλύτερό τους σκόρερ, Λούολ Ντενγκ, δείχνοντας ουσιαστικά διάθεση να πετάξουν στα σκουπίδια την ομάδα που έστηναν γύρω απ’τον Ρόουζ. Αυτό που ξεχάσαμε όλοι, είναι ότι ο καλύτερος παίκτης στην ομάδα δεν είναι πια ο Ρόουζ, αλλά ο κορυφαίος σέντερ φέτος στη λίγκα, ο καταπληκτικός Τζοακίμ Νοά..
Επίσης, αν έχεις έναν τόσο καλό προπονητή, όπως είναι ο Τομ Τιμποντό, και ταυτόχρονα το πεντάρι σου πασάρει καλύτερα απ’τον πλέι μέικερ που έχεις, τότε με περίσσιο πάθος καταλήγεις στην τέταρτη θέση και ετοιμάζεσαι να ζορίσεις πολύ την πρώτη ομάδα της περιφέρειας. Με πρώτο σκόρερ, τον Ντι Τζέι Όγκουστιν. Ποιον;
Brooklyn Nets (44-38) – Είναι πολλά τα λεφτά
Αν και σταμάτησα να τους παρακολουθώ τους τελευταίους μήνες, το Μπρούκλυν με το που ξεκίνησε το 2014 μεταμορφώθηκε, κι εξελίχθηκε μαζί με το Σικάγο, στην καλύτερη ομάδα της Ανατολής. Ο Τζέισον Κιντ ταλαιπωρήθηκε πολύ τους πρώτους μήνες της σεζόν, αντιμετωπίζοντας μεγάλα προβλήματα στους περισσότερους τομείς του παιχνιδιού και πολύ μεγάλη πίεση. Είχε στα χέρια του ένα πανάκριβο και γερασμένο ρόστερ «μιας χρήσης», χωρίς προοπτική για πολλά πράγματα την επόμενη χρονιά. Απέφυγαν (ηθελημένα;) τους Μπουλς μένοντας στην 6η θέση, θεωρώντας μάλλον του χεριού τους το Τορόντο στον πρώτο γύρο. Κι αν σπασουν το πλεονέκτημα της έδρας των Καναδών ετοιμάζονται για ημιτελικά το Μαϊάμι ως η μοναδική ομάδα που έχει κερδίσει τον Λεμπρόν 4 φορές σε 4 ματς.
Page: 1 2
