Και οι 30 ήρωες είναι πια παλαίμαχοι, τελευταίος σταμάτησε ο Κώστας Κατσουράνης το 2015 (πώς να γίνεις άλλωστε Θεός, αν έχεις 9 μήνες τον χρόνο αγωνιστικές υποχρεώσεις;). Η σχέση του ελληνικού ποδοσφαίρου είναι προβληματική, μεταξύ άλλων, και με τους βετεράνους του. Τους ωθεί είτε να αποστασιοποιούνται ρίχνοντας μαύρη πέτρα πίσω τους, είτε φθείρει το προσωπικό τους κεφάλαιο όταν βγαίνουν μπροστά με χαρακτηριστικό ίσως παράδειγμα τη γενιά του 2004 που θα περίμενε κανείς να είναι πιο άφθαρτη. Γιατί;
«Νομίζω πως είναι μια πολύ σύνθετη ερώτηση. Προσωπικά, δεν μου αρέσει καθόλου να λέω “παλαίμαχοι” και να τσουβαλιάζω όλους όσοι έπαιξαν ποδόσφαιρο κι έχουν σταματήσει. Όπως, από την άλλη, το ότι κάποιος έχει παίξει ποδόσφαιρο στο υψηλότερο επίπεδο δεν σημαίνει ότι σώνει και καλά μπορεί να αξιοποιηθεί μετά το τέλος της καριέρας του αλλού. Ίσως και το σύστημα μέσα στο οποίο μεγάλωσαν μέχρι αρκετά πρόσφατα, δεν ευνοούσε ώστε η πλειοψηφία να εξελιχθεί μετά τα ποδοσφαιρικά χρόνια και να αποκτήσει τεχνογνωσία, η οποία, σε συνδυασμό με την εμπειρία, θα είχε τα επιθυμητά αποτελέσματα.
Θανάσης Μπέμπης: Αν συναντήσεις ποτέ τον Σάββα Θεοδωρίδη, ας του πεις το όνομα Θανάσης Μπέμπης. «Η κουβέντα που θα ακολουθήσει θα είναι απολαυστική. Μερικές στιγμές στις οποίες ήταν μπροστά υπάρχουν στο βιβλίο».
Άλλες φορές λειτουργούν ως αποδιοπομπαίοι τράγοι. Η εφήμερη επιτυχία της ποδοσφαιρικής καριέρας έχει αποδειχθεί αρκετές φορές καταστροφική για τα χρόνια που ακολουθούν γι’ αυτό και τελευταία σε όλο τον κόσμο γίνεται προσπάθεια για να γίνει κατανοητό πόσο σημαντικό είναι να είναι έτοιμοι, σε όλους τους τομείς, οι παίκτες για την επόμενη μέρα. Στην Ελλάδα πάντως διαχρονικά τείνουν να πρωταγωνιστούν οι μεγαλοπαράγοντες και όχι οι πραγματικοί πρωταγωνιστές, οι ποδοσφαιριστές. Κι αυτός ήταν ένας από τους λόγους που αποφάσισα να γράψω αυτό το βιβλίο, να τους βάλω στο επίκεντρο.
Πρόσφατα, ο πρόεδρος του ΠΣΑΠ Γιώργος Μπαντής, ένας πολύ καθαρός άνθρωπος με τεράστια προσωπικότητα, υποστήριξε πως μόνη λύση για την ΕΠΟ είναι μια επιτροπή σωτηρίας με παιδιά από το έπος του 2004, που έχουν τον σεβασμό όλων, το όραμα, την αγάπη και τις ικανότητες να τα καταφέρουν, όπως οι Καραγκούνης, Κατσουράνης, Νικολαΐδης, Μπασινάς, Παπαδόπουλος, Νταμπίζας. Δεν έχω αμφιβολία για τα παιδιά. Αμφιβάλω μόνο για το ότι κάποια στιγμή θα τους δοθεί η ευκαιρία να οργανώσουν τα πράγματα με άξονα αυτό το καταταλαιπωρημένο το ποδόσφαιρο».
Η υστεροφημία τους είναι πάντως καλά φυλαγμένη σε αυτήν την πολύτιμη έκδοση…