Αυτές είναι οι τρεις καλύτερες Ιστορίες Κυπέλλου της χρονιάς

 Είναι ποδοσφαιρικό αξίωμα, το Πρωτάθλημα γίνεται για να επιβραβεύει τον ισχυρό (οκ, πλην Λέστερ), ενώ το Κύπελλο εκφράζει τη δημοκρατία, τις ίσες ευκαιρίες. Ειδικά στην πιο απλή και άδολη μορφή του (όπως π.χ. στο Coupe de France), επαγγελματίες και ερασιτέχνες μπαίνουν και το διεκδικούν σε αγώνες νοκ-άουτ, όπου ενίοτε κερδίζει αυτός που συνδυάζει καλύτερα θέληση και τύχη, πάθος με φάρδος. Γι’ αυτό και στα διάφορα κατά τόπους Κύπελλα εξακολουθούν να γράφονται ιδιαίτερες ιστορίες, με θεωρητικά ανυπόληπτες ομάδες και οπαδούς που βγαίνουν από τη μιζέρια και ζουν μεγάλες στιγμές. Έτσι έγινε φέτος με 3 κυπελλούχους σε διαφορετικά σημεία της Ευρώπης:

Χιμπέρνιαν / Σκοτία:

Με το βλέμμα στο 2130

 Η πιο μεγάλη κατάρα, αν υπάρχουν τέτοιες, του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου έσπασε φέτος στη Σκοτία. Σ’ έναν επικό τελικό στο Χάμπντεν Παρκ της Γλασκόβης, η Χιμπέρνιαν από το Εδιμβούργο λύγισε τους ντόπιους Ρέιντζερς, γυρνώντας το ματς από 1-2 (ως το 80′) σε 3-2 στο 92′, με ήρωα τον δεξιό μπακ Ντέιβιντ Γκρέι. Ο τρόπος, τι πιο κλασικό, κεφαλιά από κόρνερ ελάχιστα δευτερόλεπτα πριν τη λήξη, γεγονός που σκόρπισε ντελίριο στην έτσι κι αλλιώς θερμόαιμη εξέδρα των Χιμπς, ένα μεγάλο μέρος της οποίας ξεχύθηκε, με το τελευταίο σφύριγμα, ασυγκράτητο στον αγωνιστικό χώρο του Χάμπντεν, και βρέθηκε σε τρυφερό τετ-α-τετ με πικραμένους φαν των Τζερς για τα περαιτέρω. Η ένταση ήταν τόσο μεγάλη, που οι ηττημένοι παρέλαβαν τα μετάλλιά τους μέσα στ’ αποδυτήρια, γεγονός σίγουρα ασυνήθιστο ακόμα και για τους Σκοτσέζους, που πάντα θέλουν να διαφέρουν από τους εμμονικά τυπολάτρες Άγγλους.

Σαν τον παλιό -καλό;- καιρό. Χιμπς και Τζερς σε σώμα με σώμα μάχες με ελάχιστα διακριτικά στον αγωνιστικό χώρο του Χάμπντεν Παρκ.

Τα 114 χρόνια που μεσολάβησαν από την προηγούμενη κατάκτηση του τροπαίου (το 1902) για την 141 ετών Χιμπέρνιαν συνιστούν το μεγαλύτερο χρονικό κενό στην ιστορία του ποδοσφαίρου ανάμεσα σε δύο κατακτήσεις του ίδιου τίτλου από μια ομάδα. 10 σερί χαμένους τελικούς είχε μετρήσει μέσα σ’ αυτόν τον υπεραιώνα η ομάδα που αποκαλείται και Λάχανο, παρόλο που κατά περιόδους, ειδικά στα 50s -70s, είχε σημαντική δύναμη, όπως φάνηκε από τα 3 σκοτσέζικα πρωταθλήματα και τις ευρωπαϊκές πορείες της ως τα ημιτελικά του 1^ου Κυπέλλου Πρωταθλητριών (1955-56) και του 3^ου Κυπέλλου Εκθέσεων (1960-61), όταν και απέκλεισε την Μπαρτσελόνα, με το επικό συνολικό σκορ 7-6.

http://youtu.be/s38PCDdV_mw

Στην πορεία βέβαια η Χιμπέρνιαν έγινε περισσότερο γνωστή για τη σκληρή casual χουλιγκάνικη σέκτα Capital City Service που άλωνε δρόμους και παμπ στα 80s & 90s, τη vintage (από το δοξασμένο ‘61) μπλούζα του «Μπέγκμπι» Ρόμπερτ Κάρλαϊλ στο Trainspotting, καθώς και για το, ατυχές όπως αποδείχτηκε, εγχείρημα γύρω στα 1990 να απορροφηθεί από τους Χαρτς, μόνιμους αντίπαλους στο Εδιμβούργο.

http://youtu.be/RC5zRvqnRm8

Η καμπάνια Hands Off Hibs, κινητοποίησε τους πολυπληθείς φίλους της Χιμπέρνιαν κόντρα στα σχέδια του προέδρου Γουάλας Μέρσερ των Χαρτς, ωστόσο πέρα από τη βοήθεια των φαν η ομάδα δεν βρήκε κάποια καλή διοικητική λύση την τελευταία 20ετία, παραμένοντας σε σταθερά μέτρια αγωνιστικά επίπεδα. Ένα αμάλγαμα όλων αυτών των εξελίξεων εκφράστηκε στον πρόσφατο (21/05) τελικό του Κυπέλλου, όπου η Χιμπέρνιαν συναντήθηκε με τους ιστορικούς υπερ-πρωταθλητές Ρέιντζερς, σε μια συγκυρία όπου και οι δύο παραδοσιακές, ταλαιπωρημένες ομάδες αγωνίστηκαν στη 2^η κατηγορία Σκοτίας.

http://youtu.be/OCaYoq1RECU

Οι Τζερς πήραν το πρωτάθλημα και επιστρέφουν στην Πρέμιερ μετά από 4 χρόνια, ωστόσο οι Χιμπς είναι αυτοί που θα παίξουν στην Ευρώπη, έστω και ως κλαμπ β’ κατηγορίας, έστω και στον β’ προκριματικό του Γιουρόπα Λιγκ, εκεί όπου πριν κάτι χρόνια (Σεπ. 2001), όταν ακόμα λεγόταν Κύπελλο Ουέφα, συναντήθηκαν με μιαν άλλη φετινή κυπελλούχο και γενικά ταλαιπωρημένη, την ΑΕΚ (συνολικό 3-4).

ΤΣΣΚΑ Σόφιας / Βουλγαρία

Αυτοί που λύγισαν τη Λίβερπουλ

 Ένας ακόμα σύλλογος που έχει περάσει από σαράντα και βάλε κύματα, έχοντας συνδεθεί και με τις πολιτικές εξελίξεις της Βουλγαρίας – χαρακτηριστικά έχει αλλάξει 9 φορές ονομασία από την ίδρυσή της το 1948, σχεδόν πάντα με περιεχόμενο που έχει αναφορές στον βουλγαρικό στρατό. Μετά την πτώση του Υπαρκτού η ΤΣΣΚΑ Σόφιας απογαλακτίστηκε σε σχέση με τις ένοπλες δυνάμεις, ωστόσο πέρασε από διάφορα μαφιόζικα χέρια και σταδιακά κατρακύλησε μέχρι τη δεινή θέση του 2015, όταν και υποβιβάστηκε στην ερασιτεχνική γ’ κατηγορία της χώρας παρόλο που τερμάτισε 5^η στο μεγάλο πρωτάθλημα, καθώς τα σωρευμένα χρέη δεν την άφησαν να πάρει άδεια συμμετοχής σε επαγγελματική λίγκα. Από την αρχή της φετινής σεζόν ήταν φανερό πως η πορεία στο μικρό πρωτάθλημα θα ήταν ένας ανιαρός περίπατος, η ταρίφα στα σκορ ήταν συνήθως γύρω στα 5-6, έφτασε πάντως και μέχρι τα 11, κι όλα αυτά μπροστά σε λίγους φανατικούς, κυρίως τους πιο σκληροπυρηνικούς του τομέα G του σταδίου του Βουλγαρικού Στρατού, παραδοσιακής έδρας της ΤΣΣΚΑ Σόφιας.

Ονόματα και φάτσες ανεπιθύμητων προσώπων που οδήγησαν την ΤΣΣΚΑ στη χρεοκοπία και τον υποβιβασμό, σε γιγαντιαίο μπάνερ των οπαδών

Ωστόσο η δυνατότητα συμμετοχής στο Κύπελλο έδωσε ένα όραμα για τη σεζόν, και οι ευνοϊκές κληρώσεις, κυρίως με ομάδες της β’ και γ’ κατηγορίας σκάρωσαν έναν βατό δρόμο μέχρι τα ημιτελικά, όπου κι εκεί το συναπάντημα με την Μπερόε της Στάρα Ζαγόρα, ομάδα που βρισκόταν στην 3^η θέση του μεγάλου πρωταθλήματος, κάθε άλλο παρά τρομακτικό ήταν για την ΤΣΣΚΑ, που είχε κρατήσει αρκετούς από τους επαγγελματίες παίκτες της και πρόσθεσε κάμποσους άλλους βούλγαρους με εμπειρία α’ εθνικής, έστω όχι πρώτα ονόματα, κι έστω χωρίς καμία προσθήκη από το εξωτερικό. Ύστερα από το θριαμβευτικό εκτός έδρας 0-2 στο πρώτο ματς, η διοίκηση της ΤΣΣΚΑ απεύθυνε γενικό προσκλητήριο ορίζοντας γενικό εισιτήριο 1 λεβ (50 λεπτά €) για τον επαναληπτικό στη Σόφια. Το ματς, πέρα από φιέστα της ΤΣΣΚΑ σε τιγκαρισμένη κερκίδα, εξελίχτηκε και σε αντικυβερνητική διαδήλωση με στόχο τον πρωθυπουργό Μπορίσοφ, που εκφράστηκε από οπαδούς και των δύο ομάδων με συνθήματα και πανό κατά της εκτεταμένης διαφθοράς και καταστολής στη χώρα. Αποτέλεσμα ήταν και οι φλογερές συγκρούσεις ανάμεσα σε οπαδούς και την αστυνομία –που παρεμπιπτόντως στη Βουλγαρία συνδέεται παραδοσιακά με τη Λέφσκι, μεγάλη μισητή αντίπαλο. Η ποσότητα πάντως των καπνογόνων που κατανάλωσαν οι της ΤΣΣΚΑ σε αυτό το ματς είναι σπάνια και για ελληνικό γήπεδο.

http://youtu.be/e7xtfl7mYj8

Ο τελικός (24/05) στο κατάμεστο Εθνικό Στάδιο Βασίλι Λέφσκι της πρωτεύουσας, που πολύ σπάνια πια υποδέχεται τους 40.000 της χωρητικότητάς του, έφερε απέναντι στην ΤΣΣΚΑ την άσημη Μοντάνα, από μια μικρή επαρχιακή πόλη κοντά στα βορειοδυτικά σύνορα με τη Σερβία, ομάδα που συνήθως παίζει στη β’ κατηγορία και φέτος παλεύει ακόμα να εξασφαλίσει την παραμονή της στην α’. Η ΤΣΣΚΑ αγχώθηκε, ωστόσο κράτησε το 1-0 που πέτυχε νωρίς στο ματς ο δεξιός εξτρέμ Στάνισλαβ Μαλάμοφ με κεφαλιά-ψαράκι ύστερα από εκτέλεση κόρνερ.          

http://youtu.be/Jmu2d_0KnDk

Μακράν ο πιο δοξασμένος σύλλογος στη Βουλγαρία, η ΤΣΣΚΑ πέρα από τους 55 εγχώριους τίτλους έχει πετύχει μεγάλους αποκλεισμούς στα Κύπελλα Ευρώπης, απέναντι σε πολύ πιο φανταχτερούς συλλόγους όπως οι Γιουβέντους, Ατλέτικο Μαδρίτης, Άγιαξ, Νότιγχαμ Φόρεστ (επί Κλαφ), Ρεάλ Σοσιεδάδ, Μονακό και προπαντός το άχαστο φαβορί Λίβερπουλ τη σεζόν 1981-82, όταν με 2 γκολ ο μεγάλος γκολτζής της εποχής, Στόιτσο Μλαντένοφ έγραψε το 2-0 που γύρισε το 0-1 το 1^ου ματς και ξέρανε την τότε Πρωταθλήτρια Ευρώπης, στον πιο σοκαριστικό ίσως αποκλεισμό της ιστορίας της.

http://youtu.be/KEUv1dxM0yI

Με παρουσίες σε 2 ημιτελικούς Πρωταθλητριών (1966-67 και 1981-82), κι άλλον έναν Κυπελλούχων (1988-89), η ΤΣΣΚΑ υπήρξε και θύτης των δικών μας αιωνίων, αποκλείοντας τον Ολυμπιακό το 1966 και τον Παναθηναϊκό δύο φορές, το 1972 και το 1988. Το πανηγυρικό φινάλε του φετινού Κυπέλλου, είχε την πικρή πλευρά ότι δεν χάρισε στην ΤΣΣΚΑ το ευρωπαϊκό εισιτήριο που δικαιούταν, αφού θεωρείται ακόμη ότι δεν πληροί τις προϋποθέσεις για να πάρει άδεια από την Uefa. Παρόλα αυτά το πιο πιθανό εγχώριο σενάριο θέλει την κατακόκκινη ομάδα να προβιβάζεται απευθείας στην α’ κατηγορία προσπερνώντας τη β’, ενώ οι φίλοι της περιμένουν πια από τον Χρίστο Στόιτσκοφ να αναλάβει τις διοικητικές της τύχες, αφού αυτή η κορυφαία μορφή του βουλγαρικού ποδοσφαίρου μοιάζει με όαση φερεγγυότητας και αξιοπιστίας απέναντι όχι μόνο στον τωρινό πρόεδρο, Γκρίσα Γκάντσεφ, αλλά και σε οποιονδήποτε άλλο ποδοσφαιροπαράγοντα της χώρας.  

ΦΚ Ζυρίχη / Ελβετία

…Και φύγετ’ από δω!

Η ΦΚ Ζυρίχη είναι ίσως η 2^η πιο πετυχημένη ομάδα στην Ευρώπη που αγωνίζεται με ολόλευκα, μετά τη Ρεάλ Μαδρίτης. Οι δυο τους μάλιστα είχαν συναντηθεί στα ημιτελικά του Κυπέλλου Πρωταθλητριών της σεζόν 1963-64, με τους Μαδριλένους να προσπερνούν τους ομόχρωμούς τους με μεγάλη άνεση (συνολικό σκορ 1-8), προτού πάθουν το κάζο από την Ίντερ στον τελικό. Περισσότερο παραπέμποντας, με τα λευκά της, στην περίφημη ελβετική πολιτική ουδετερότητα, αυτό το παλιό κλαμπ της χώρας (ιδρ. 1896) πραγματοποίησε άλλη μια σπουδαία ευρωπαϊκή καμπάνια τη σεζόν 1976-77, τότε που στα ημιτελικά του Πρωταθλητριών έπεσε πάνω στη μετέπειτα τροπαιούχο Λίβερπουλ (συνολικό 1-4). Ήταν στα χρόνια που ομάδες σαν τη Ζυρίχη μπορούσαν να αναδεικνύουν τον 1^ο σκόρερ της διοργάνωσης, όπως συνέβηκε τότε με τον γενικά άσημο Ιταλό στράικερ της ομάδας, Φράνκο Κουτσινότα.

http://youtu.be/azL17HOfDAA

Σε σύγκριση με τους άλλους δύο κυπελλούχους του άρθρου, η Ζυρίχη πέρασε ακόμα πιο δραματική χρονιά, και ειδικότερα το πενθήμερο από τις 25 ως και τις 29 Μαΐου ήταν ίσως το πιο συνταρακτικό στην ιστορία της ομάδας. Όντας σταθερά την τελευταία 10ετία μέσα στην πρώτη 5άδα της Ελβετικής Σούπερ Λιγκ (πρωταθλήτρια το 06, το 07 & το 09), με συμμετοχές σε ομίλους του Τσάμπιονς (το 2009-10) και του Γιουρόπα Λιγκ (2011-12 & 2014-15), η Ζυρίχη βρέθηκε απρόσμενα μπλεγμένη μαζί με άλλες 4 ομάδες στην υπόθεση του υποβιβασμού, και παρά τη νίκη της επί της Βαντούζ την τελευταία αγωνιστική δεν κατάφερε να σωθεί, αφού περίμενε ισοπαλία ή ήττα της Λουγκάνο στο ματς με τη Σεντ Γκάλεν, όπως και δεν έγινε τελικά. Αμέσως μετά τη λήξη των αγώνων το μοιραίο βράδυ Τετάρτης 25/05, οι προφανώς πληρωμένοι στην ώρα τους παίκτες της Ζυρίχης έγιναν στόχος ντου δεκάδων οπαδών (τους), οι οποίοι θέλησαν να μπουκάρουν από τη φυσούνα μέσα στα αποδυτήρια του σταδίου Λέτσιγκρουντ, με ξεκάθαρα άγριες διαθέσεις. Ωστόσο οι σεκιούριτι κατάφεραν να τους αποκρούσουν, και τελικά η βία ξεδιπλώθηκε στους δρόμους της πόλης, με 500 περίπου Ελβετούς χούλιγκαν να συγκρούονται με την αστυνομία, η οποία χρησιμοποίησε ακόμα και πλαστικές σφαίρες για να τους διαλύσει.

http://youtu.be/Fkz9vvNXJqg

Μπορεί η Ζυρίχη να θεωρείται στερεοτυπικό σχεδόν παράδειγμα φιλήσυχης πόλης, ωστόσο συμβαίνουν ακόμα κι εκεί μάχες τα τελευταία χρόνια, συνήθως αντιεξουσιαστών και αστυνομίας, ενώ δεν λείπουν και οι συγκρούσεις με ποδοσφαιρικό υπόβαθρο. Γενικότερα πάντως η λευκή ομάδα της πόλης θεωρείται ότι εκφράζει τα πιο εργατικά στρώματα, όποια κι αν είναι αυτά στη Ζυρίχη, σε αντίθεση με τη σούπερ-κυριλέ Γκρασχόπερ, με την οποία υφίσταται μια τοπική κόντρα δεκαετιών.

Δεν μοιάζουν ακριβώς με θριαμβευτές, ωστόσο τη σήκωσαν την κούπα, ο τραυματισμένος χαφ Γιαπί, ο γκολκίπερ Φαβρ και τα άλλα υποβιβασμένα παιδιά της Ζυρίχης.

Τέσσερα βράδια μετά τη μαύρη νύχτα του υποβιβασμού, του πρώτου έπειτα από 26 χρόνια, οι ταπεινωμένοι παίκτες της Ζυρίχης φόρεσαν τη 2^η, σκούρα μπλε φορεσιά, και ξαναβρέθηκαν στο παραδοσιακότατο -90 ετών- Λέτσιγκρουντ, αυτή τη φορά για τον τελικό Κυπέλλου, όπου απέναντί τους, με ολόλευκα, παρατάχτηκε η Λουγκάνο, η προτελευταία δηλαδή ομάδα της Λίγκας που σώθηκε την ύστατη ώρα. Η εντυπωσιακή απόκρουση του «γκολκίπερ Κυπέλλου», δηλ. αναπληρωματικού τερματοφύλακα της Ζυρίχης, Αντονί Φαβρ, στο πέναλτι που ο ίδιος προκάλεσε στο 33^ο λεπτό, ήταν ίσως το γεγονός που άλλαξε την ψυχολογία του αγώνα, κάτι που επιβεβαιώθηκε λίγα λεπτά αργότερα με το γκολ του Σενεγαλέζου χαφ Σανγκονέ Σαρ –και αυτό ύστερα από κόρνερ!-, που έκρινε και τον τελικό.

http://youtu.be/27s90kfR8t4

Μια κρίσιμη λεπτομέρεια που ίσως έπαιξε τον ρόλο της ήταν ότι στον πάγκο της Λουγκάνο καθόταν ο Ζντένεκ Ζέμαν, ένας περίφημος Τσέχος προπονητής (με δουλειές μεταξύ άλλων, σε Ρόμα, Λάτσιο, Νάπολι, Πάρμα, Κάλιαρι, Φενέρμπαχτσε, Ερυθρό Αστέρα), κλασικός θιασώτης του επιθετικού ποδοσφαίρου, ο οποίος όμως έχοντας φτάσει πια λίγο πριν από τα 70 του χρόνια δεν έχει κατακτήσει ποτέ, ούτε πρωτάθλημα (α’ κατ.) ούτε κύπελλο, όπου κι αν δούλεψε. Αντίθετα ο μόλις 2 εβδομάδων κόουτς της Ζυρίχης, ο 40άρης Ούλριχ Φόρτε, γέννημα-θρέμμα της πόλης που διαδέχτηκε άρον-άρον τον «καταστροφέα» -έστω πολύ πιο διάσημο- Φινλανδό Σάμι Χίπια, σήκωσε για 2^η φορά την ελβετική κούπα, ύστερα από την ανάλογη επιτυχία του το 2013 με την κυριλέ Γκρασχόπερ. Γύρος του θριάμβου πάντως δεν έγινε και το κλίμα παρά τη νίκη θύμιζε περισσότερο επιτάφιο, ενώ στην κερκίδα των φανατικών της Ζυρίχης ξεχώριζαν σε όλη τη διάρκεια πανό ενάντια στους παίκτες («Ντροπή σας!») και στο πρόεδρο Αντσίλο Κανέπας («Σήκω φύγε!»). Σε κάθε περίπτωση, η Ζυρίχη προσβλέπει να επιστρέψει όσο πιο ανώδυνα του χρόνου, ισοφαρίζοντας τη χασούρα με την απευθείας συμμετοχή της στους ομίλους του Γιουρόπα Λιγκ, χάρη σε αυτό το Κύπελλο που ήρθε τόσο εντυπωσιακά (με εκτός έδρας προκρίσεις και σκορ τύπου 1-4 και 0-3 απέναντι στις ισχυρές ομάδες της Σούπερ Λιγκ, Τουν και Σιόν), όσο και ο υποβιβασμός στο πρωτάθλημα, σε μια τρελή κι απίθανη χρονιά.