Me gusta colombiana

Δύο μόλις χρόνια πριν, η εθνική Κολομβίας κινδύνευε να εξαφανιστεί από τον ποδοσφαιρικό χάρτη. Παρά την ποιότητα των παικτών της, είχε ξεπέσει στην 54η θέση της παγκόσμιας κατάταξης της FIFΑ, το παιχνίδι της ήταν αντιαισθητικό ενώ η τελευταία εμφάνισή της σε Μουντιάλ ήταν τον προηγούμενο αιώνα, το 1998 στη Γαλλία. Τι άλλαξε λοιπόν και οι cafeteros έφτασαν να θεωρούνται μαζί με το Βέλγιο ως τα μεγάλα αουτσάιντερ για το Παγκόσμιο Κύπελλο της Βραζιλίας το καλοκαίρι;

Η απάντηση είναι ο Χοσέ Πέκερμαν. Ο Αργεντινός κόουτς ανέλαβε τον Ιανουάριο του 2012 το έργο της επαναφοράς της ομάδας σε υψηλές πτήσεις, μιμούμενος την πορεία της Αργεντινής το 2006. Τότε ως προπονητής της “αλμπισελέστε” και παρουσιάζοντας εξαιρετικό θέαμα, έφτασε μέχρι τους προημιτελικούς όπου και αποκλείστηκε άδοξα από τους διοργανωτές Γερμανούς. Φτάνοντας στην Κολομβία τα πράγματα πήγαν καλύτερα από ότι θα περίμενε κι ο ίδιος ο Πέκερμαν, καθώς η μετάλλαξη της ομάδας είναι αν μη τι άλλο εντυπωσιακή. Πλέον καταλαμβάνει την 5η θέση στην κατάταξη της FIFA (το καλοκαίρι μάλιστα είχε ανέβει 3η) πάνω από Αργεντινή και Βραζιλία, στον προκριματικό όμιλο της Νότιας Αμερικής ήταν ασταμάτητη και το παιχνίδι της κερδίζει τον ουδέτερο θεατή με την επιθετική διάθεση, την πίεση στον αντίπαλο και την απαράμιλλη λάτιν τεχνική.

Το τσίμπημα του σκορπιού

Η χρυσή εποχή του ποδοσφαίρου της Κολομβίας ήταν αναμφίβολα η δεκαετία του ’90. Ένας εξαιρετικός κορμός που αποτελούνταν από τον γκολκίπερ Ρενέ Χιγκίτα με την trademark απόκρουση “σκορπιό“, τον Αντόλφο Βαλένσια που πέρασε από τον ΠΑΟΚ για ένα φεγγάρι, τον Τίνο Ασπρίγια, τον Φρέντι Ρινκόν, τον θρυλικό ηγέτη Κάρλος Βαλντεράμα που ξεχώριζε τόσο για το ξανθό άφρο μαλλί όσο και για τις επινοήσεις του με αποτέλεσμα η Κολομβία να έχει τρεις συνεχείς συμμετοχές σε Μουντιάλ. Τη μοναδική φορά που πέρασε από τους ομίλους, το 1990, αν και καλύτερη ηττήθηκε από το Καμερούν του Ροζέ Μιλά εξαιτίας ενός τραγικού λάθους του ήρωα μέχρι τότε Χιγκίτα. Η κορύφωση εκείνης της ομάδας ήταν η για πρώτη φορά στην ιστορία της κατάκτηση του Κόπα Αμέρικα το 2001 στη χώρα της. Οι Κολομβιανοί μάλιστα ήταν τόσο ανώτεροι, που έφτασαν στον τίτλο μόνο με νίκες και μάλιστα χωρίς να δεχτούν γκολ. Κι έπειτα ήρθε η παρακμή.

Αυτό όμως φαίνεται να αλλάζει με τη νέα χρυσή γενιά Κολομβιανών ποδοσφαιριστών. Γιατί μπορεί ο αντίλογος να λέει ότι δεν έχουν δοκιμαστεί ακόμη σε υψηλές συνθήκες πίεσης καθώς άλλο είναι να παίζεις με το Εκουαδόρ και τη Βενεζουέλα κι άλλο κόντρα σε μεγαθήρια τύπου Ισπανίας ή Γερμανίας, αυτό όμως δίνει και το πλεονέκτημα του αιφνιδιασμού στους Κολομβιανούς. Ο Πέκερμαν δοκιμάζει συνεχώς διαφορετικά συστήματα και επιλέγει τους πιο φορμαρισμένους παίχτες ψάχνοντας τη φόρμουλα της επιτυχίας. Έχει σχηματίσει μία die hard ομάδα, που ναι μεν δεν έχει το βάθος των Αργεντινών ή των Βραζιλιάνων, αλλά στη μέρα της είναι ικανή να κερδίσει τον οποιοδήποτε.

Μaracanazo 2014

Δεν είναι λίγοι μάλιστα αυτοί που αναφέρονται στην πιθανότητα επανάληψης του maracanazo. Έτσι ονομάστηκε ο τελικός του Μουντιάλ την τελευταία φορά που διεξήχθη στη Βραζιλία, το μακρινό 1950, όταν στο κατάμεστο από 200.000 φιλάθλους Μαρακανά η Βραζιλία αν και προηγήθηκε, τελικά έχασε με 2-1 από τη γειτόνισσα Ουρουγουάη, γεγονός που βύθισε τη χώρα σε κατάθλιψη. Οι Ουρουγουανοί που διαθέτουν και πάλι σπουδαία ομάδα πολύ θα ήθελαν να επαναλάβουν εκείνο το κατόρθωμα, όμως οι Κολομβιανοί μοιάζουν πιο ταλαντούχοι και πεινασμένοι για να διεκδικήσουν τις λιγοστές πιθανότητες για το θαύμα. Μην ξεχνάμε ότι σε όλες τις τελευταίες διοργανώσεις κάποιο αουτσάιντερ κατάφερνε να φτάσει μακριά. Το ’94 ήταν η Βουλγαρία του Χρίστο Στόιτσκοφ και η Σουηδία των Μπρολίν-Νταλίν, το ’98 η Κροατία του Νταβόρ Σούκερ, το 2002 η Νότια Κορέα του Χίντινγκ και των διαιτητών, το ’06 η Πορτογαλία του Κριστιάνο, και το ’10 η Ουρουγουάη των Καβάνι, Σουάρες και Φορλάν. Κοινό γνώρισμα των παραπάνω, ότι μπόρεσαν να φτάσουν μόνο μέχρι τα ημιτελικά. Και μπορεί το Βέλγιο που αποτελεί την αδυναμία μου να είναι ακόμη πιο πλήρες σαν ομάδα για να κάνει το παραπάνω βήμα, η Κολομβία όμως έχει το πλεονέκτημα ότι τα τελικά γίνονται στην αμερικάνικη ήπειρο, κάτι που θα τη βοηθήσει στο να κυνηγήσει το όνειρο του τελικού. Με αυτό το υπερταλαντούχο ρόστερ μάλιστα, τα όνειρα επιτρέπονται.

H γενιά του El Tigre

Ο τερματοφύλακας Οσπίνα της Νις μπορεί να μην είναι το μεγάλο όνομα, αλλά είναι ικανότατος. Στην άμυνα ο Ζαπάτα της Μίλαν είναι ο νέος ηγέτης και στα άκρα οι δύο της Νάπολι, Ζούνιγκα και Αρμέρο, είναι ο ορισμός του φουλ μπακ μιας και ανεβοκατεβαίνοντας πάνω κάτω κάνουν τις πτέρυγες κτήμα τους (όχι, δεν το διαθέτουν για γάμους). Στο κέντρο έχουμε τον αιώνιο στόχο του Ολυμπιακού Κάρλος Σάντσες και τον αναγεννημένο στην Ίντερ Φρέντι Γκουαρίν, μπροστά τους στο ρόλο του οργανωτή υπάρχουν ο υπέροχος Χαμές Ροντρίγκες και ο διάδοχός του στην Πόρτο Χουάν Κιντέρο. Στα δεξιά αγωνίζεται ο Χουάν Κουαδράδο της Φιορεντίνα, ένα κράμα Ρομπέρτο Κάρλος και Ροναλντίνιο, παίχτης που θεωρείται ο πιο θεαματικός του Καμπιονάτο. Όμως η δύναμη πυρός αυτής της ομάδας είναι στην επίθεση. Όπως ο Βαλντεράμα ήταν στα ’90s ο Μαραντόνα της Κολομβίας, έτσι στις μέρες μας ο Ρανταμέλ Φαλκάο, ο “El Tigre”, είναι ο Μέσι των Κολομβιανών. Ανίκητος στην περιοχή, απλά ασταμάτητος στην καλή του μέρα, είναι η μεγάλη ελπίδα των συμπατριωτών του. Μάλιστα το γεγονός ότι η Μονακό, η οποία για τον Φαλκάο και τον Ροντρίγκες ξόδεψε 95 εκ. ευρώ δε συμμετέχει στην Ευρώπη, σημαίνει ότι τα δύο μεγάλα αστέρια της ομάδας θα είναι αρκετά φρέσκα για να κάνουν ζημιές ως εκτελεστής και δημιουργός αντίστοιχα. Πίσω από τον Φαλκάο υπάρχει ο goal machine Τζάκσον Μαρτίνες και ο Λουίς Μουριέλ της Ουντινέζε, άλλος ένας φαντεζί σέντερ φορ που αναμένεται να λάμψει στο μέλλον.

Και επειδή καλός χρυσός ο Φαλκάο, αλλά το απόλυτο είδωλο στην Κολομβία παραμένει η Shakira, πάρε κι ένα guilty pleasure..